Urzekające piękno Koncertu skrzypcowego Prokofiewa

Doskonałe połączenie koncertu skrzypcowego Prokofiewa. Tam, gdzie spotykamy dwa bieguny jego muzyki, choć akcentowane w różnym czasie, to intensywny liryzm i bogata wyobraźnia, która znakomicie prezentuje materię solówek. Młoda Maria Milstein daje jego interpretacje o wysokiej wierności, równie przemyślane, jak technicznie wykonane.

współczesny Symfonia klasyczna, Koncert skrzypcowy nr 1 Op.19 D-dur skomponował utalentowany polski artysta Paweł Kochański. Ukończony w 1917 r., miał mieć prawykonanie dopiero w 1923 r. Kompozytor imponuje zarówno partią solową, jak i orkiestracją. A lirycznie okazuje się klarowny dzięki szerokiej gamie niuansów, zwłaszcza w rejestrze pppp. I tak w Andantino z drżenia skrzypiec wyznacza cichy temat pierwszy, z którego wyłania się solista. Drugi, w chromatycznym wzroście, narzuca skrzypcom coraz bardziej niemoralność w budzących grozę liniach technicznych. Coraz bardziej rozwija się wyobraźnia poetycka, gdzie na przykład skrzypce dialogują z fletem. Ta prawdziwie magiczna atmosfera została po mistrzowsku przywrócona przez rosyjskiego skrzypka i innych muzyków, którzy doskonale znają się na temacie. Scherzo Vivacissimo cechuje lekkie poczucie humoru i poczucie humoru, które dotychczasowy zespół znakomicie uzupełnia, nie folgując sobie w demonstracyjnej pomysłowości. Jeśli chwilami wydaje się, że orkiestra przejmuje kontrolę, to bez polegania na skrzypcach żarty zebrał Prokofiew w partii solowej. W ostatnim Moderato orkiestra wprowadza w pizzicatos długą melodię na skrzypce. Zmiana tempa prowadzi do kulminacyjnego crescendo, po którym skrzypce powracają do intensywnej melodii początku utworu, i to w tempie marszowym w orkiestrze. Maria Milstein, która mówi, że pamięta niezatarte wrażenie „pod dyrekcją słuchając tego pierwszego koncertu nagranego przez Davida Ostracha, nie stara się wyolbrzymiać ogromnych trudności, jakie zawiera. Raczej pracuje nad rozjaśnieniem faktur, pozwalając na słodycz jego smyczka. To samo dotyczy akompaniamentu z wielką wirtuozerią wygłoszony przez dyrygenta Otto Tauska, który kieruje orkiestrą Phion, formacją z holenderskich prowincji Geldria i Overijseel, która z radością przyjmuje termin rosyjski.

Kilka lat później, w 1935 roku, Prokofiew napisał do francuskiego skrzypka Roberta Soutinesa Koncert skrzypcowy nr 2 Cyt. 63 w g-moll. Bardziej konsekwentny w czasie trwania, ogólny ton jest bardziej liryczny niż w poprzednich koncertach. Atmosfera jest mroczna, bo w utworach z 1917 roku króluje blask. Do solisty należy otwarcie opery Allegro moderato, potem szybko wyciszenie i taniec. Gdzie widać zapachy niektórych tematów baletowych Romeo i Julia, następnie w budowie. Poszarpane rytmy przenikają dyskurs, a skrzypce nie są pozbawione akrobatycznego prymatu. Te różnorodne klimaty rozmnażają się w ewolucji wraz z egzotycznymi stopami instrumentalnymi, takimi jak fagot i róg. Preferowany jest tu rejestr środkowy skrzypiec, w przeciwieństwie do sytuacji w I koncercie, która przedstawiona jest przede wszystkim w sopranie. W Andante Assai gra na skrzypcach osiąga wyżyny spokoju, wspierana przez hojną orkiestrę. Zmiana w środku części przypomina jeden z niesamowitych tematów opery anioł ognia, szczęśliwie przerwany przez powrót poczucia humoru. W Allegro Bena Marcato dominuje podniecenie i bliski Prokofiewowi kinetyczny rytm marszu. Z oryginalnymi i nieoczekiwanymi interwencjami instrumentalnymi, takimi jak kastaniety. Solista ponownie napotyka mnóstwo niepewnych cech, takich jak synkopy, ostinato, łamane arpeggio i tryle ppp, a przepływ jest turbulentny przy mierzonym przyspieszeniu. Co postuluje Maria Milstein ze swoim kolosalnym mistrzostwem. Wnosi do tej pracy siłę, która nie szuka popisu i poczucie pomysłowości. Dyrygent Otto Tausk i jego holenderska orkiestra aranżują tę znakomitą interpretację, która została nagrodzona nagraniem audio w Muziekcentrum w Enschede w Holandii.

Tekst autorstwa Jean-Pierre’a Roberta

Więcej informacji

Płyta jest dostępna na Amazonie