Tajemnica gigantycznego wulkanu Wenus może zostać rozwiązana

W pierwszej połowie XXw^H W ubiegłym stuleciu Mars nie był jedyną planetą w Układzie Słonecznym, którą astronomowie kwestionowali pod kątem obecności form życia, a nawet zaawansowanej technologicznie inteligentnej cywilizacji. Rzeczywiście, jasne jest, że Wenus ma atmosferę, a jej masa i rozmiar są podobne do Ziemi, a niektórzy doszli do wniosku, że zachmurzenie planety jest dobrze wyjaśnione obecnością dużych zbiorników wodnych, być może w postaci bagien. Druga połowa XXw^H Wiek położy kres tym nadziejom.

Punktem zwrotnym w tym względzie było wystrzelenie sondy Magellan NASA 4 maja 1989 r. Z promu kosmicznego Atlantis na orbitę okołoziemską. Po 462 dniach podróży i orbitowania wokół Wenus Magellan szybko wykorzystał wyrafinowany radar do sporządzenia mapy jej powierzchni. Widzieliśmy już przebłyski sowieckich misji Wenera w latach 80., ale nadal niewiele o nich wiemy z powodu grubej warstwy chmur, która trwale zasłania tę powierzchnię.

85 000 wulkanów na powierzchni Wenus

Radar ujawniłby głęboki wulkaniczny świat, ale bez niego można by stwierdzić, czy wulkany są nadal aktywne. Jedno było pewne, na powierzchni Wenus było bardzo mało kraterów, co oznacza, że ​​jest bardzo młoda, według wczesnych szacunków ma mniej niż miliard lat. Możesz również wyraźnie zobaczyć na całej planecie niezwykłe formacje pochodzenia wulkanicznego, takie jak wulkany tarczowe, struktury zwane naleśnikami, naleśniki i inne struktury zwane koroną i nową, a także struktury geologiczne wskazujące na bardzo niedawne przepływy lawy. Ale nie ma śladu tektoniki płyt, jak w przypadku naszej błękitnej planety, tylko dziesiątki tysięcy wulkanów (dziś jest ich około 85 tysięcy, czyli 60 razy więcej niż na Ziemi).

Dla planetologów korzystających ze sprawdzonych geofizycznych i geochemicznych modeli stanu Ziemi, które dzięki uniwersalności praw fizyki i chemii można podać pewne wyniki, był to początek zagadki. Wenus jest skalistą planetą, taką jak Ziemia, ma ten sam rozmiar i masę, a czasami mówiono, że jest bliźniaczką Ziemi, więc dlaczego ma najbardziej imponujące znaki wulkaniczne?

Zespół naukowców kierowany przez członków Instytut Badawczy Południowo-Zachodni, W Stanach Zjednoczonych wierzy, że w końcu znalazła odpowiedź, jak wyjaśnia w artykule opublikowanym w astronomia naturalna.

Animacja przedstawiająca kosmiczne bombardowanie na początku historii Wenus według najnowszych szacunków. © Instytut Badawczy Południowo-Zachodni

Naiwnie możemy sobie już wyobrazić następujący scenariusz: jeśli Wenus jest znacznie bardziej wulkaniczna niż Ziemia, to dlatego, że ma więcej ciepła. Wiadomo, że w przypadku naszej planety jej początkowy zapas ciepła powstaje z połączenia ciepła uwolnionego z rozpadu niektórych pierwiastków promieniotwórczych (nabytego podczas ich formowania się na drodze akrecji) z ciepłem uwolnionym podczas zderzenia z ciałami niebieskimi około 4,5 miliarda lat temu.

Jednak Wenus powstała w obszarze dysku protoplanetarnego, który otaczał młode Słońce niedaleko Ziemi, jeśli porównamy to z orbitami gazowych olbrzymów, to nie powinno zawierać pierwiastków radioaktywnych, które bardzo różnią się od naszej niebieskiej planety.

Nadal istnieje ślad różnic ciepła wynikających z konwersji energii grawitacyjnej i kinetycznej ciał niebieskich, które zderzyły się z Wenus w procesie jej formowania się przez akrecję.

kolizje energetyczne, które „przeciążyły” magazyn ciepła Wenus

To jest dokładnie ścieżka odkryta przez naukowców modelujących te efekty, jak opisano w komunikacie prasowym Instytut Badawczy Południowo-Zachodni. Planetolodzy uważają, że wykazali, że Wenus prawdopodobnie doświadczyła uderzeń o dużej prędkości i wyższej energii niż w przypadku Ziemi, tworząc przegrzane rdzenie, które napędzały wysokie wulkany zdolne do niedawno przekształcenia powierzchni Wenus w skali czasowej Układu Słonecznego.

W szczególności komunikat prasowy dodaje: Niewielkie różnice w odległościach planet od Słońca zmieniły historię ich zderzeń, a zwłaszcza liczbę i skutki tych wydarzeń. Różnice te wynikają z faktu, że Wenus znajduje się bliżej Słońca i porusza się wokół niego szybciej, co aktywuje warunki kolizji”. Zauważa, że ​​część rozkładu charakterystyk orbit ciał niebieskich, które zderzyły się z Wenus, podczas jej formowania się i wkrótce potem, jest Jest zdominowany przez zderzacze pozaziemskie, które wymagałyby większych mimośrodów orbity, aby zderzyć się z Wenus, a nie z Ziemią, co prowadzi do silniejszych efektów. „.

Również w komunikacie prasowym Raluca Ruffo, astrofizyk ze stopniem doktora w SwRi, która wcześniej wyrobiła sobie nazwisko, pracując nad teorią pochodzenia Księżyca z gigantycznym uderzeniem, wyjaśnia wraz z kolegą Robinem M. Canopusem, jak wyjaśnia: Wyższe prędkości kolizji rozpuszczają więcej krzemianów, topiąc do 82% płaszcza Wenus. Skutkuje to mieszanym płaszczem globalnie rozproszonej magmy i przegrzanym rdzeniem „.

Wydaje się, że numeryczna symulacja zderzeń, które miały miejsce z Wenus oraz modelowanie warunków fizycznych i chemicznych wewnętrznej części planety w odpowiedzi na te zderzenia, bardziej aktywne niż wcześniej sądzono, odtwarza ilościowo, a nie tylko jakościowo wulkanizm ujawniony przez sondy Magellana.

Więcej na ten temat z pewnością dowiemy się wraz z planowanymi misjami na Wenus.

Prezentacja jednej z nadchodzących misji na Wenus. Aby uzyskać mniej lub bardziej dokładne tłumaczenie francuskie, kliknij biały prostokąt w prawym dolnym rogu. Następnie powinno pojawić się tłumaczenie na język angielski. Następnie kliknij nakrętkę po prawej stronie prostokąta, następnie kliknij Napisy i na końcu Napisy automatycznie. Wybierz „francuski”. © Goddard Space Flight Center NASA