Strefa Schengen kwestionowana przez covid

Swobodny przepływ osób jest jedną z fundamentalnych zasad Unii Europejskiej, ponieważ umożliwia wszystkim obywatelom swobodne przemieszczanie się na terytorium państw członkowskich. Ta zasada, zapisana w Traktacie Rzymskim z 1957 r., przeszła wiele zmian i przez dziesięciolecia kształtowała europejską konstrukcję.

Swobodny przepływ osób: ponad pół wieku istnienia

Początkowo ograniczona do pracowników z państw członkowskich, zasada została rozszerzona 14 czerwca 1985 r., kiedy podpisano umowy z Schengen między Francją, RFN, Luksemburgiem, Belgią i Holandią, dotyczące stopniowego wycofywania kontroli na wspólnych granicach.

W obliczu niechęci niektórych krajów zgoda Schengen, czyli Umowa gwarantująca swobodny przepływ osób i zniesienie kontroli w granicach strefy Schengen”, Wchodzi w życie dopiero dziesięć lat później, w marcu 1995 roku.

Odtąd państwa sygnatariusze, czyli dwadzieścia dwa państwa członkowskie i cztery tzw Powiązany” (Szwajcaria, Norwegia, Islandia i Liechtenstein), nie kontroluje już sąsiednich granic, zadowala się wspólną granicą zewnętrzną ze zharmonizowanymi przepisami.

Mimo surowych reguł zasada ta jest regularnie kwestionowana, umożliwiając państwu przywrócenie kontroli nad swoimi granicami w przypadku naruszenia:

• porządek publiczny,
• bezpieczeństwo domu,
• na maksymalny okres sześciu miesięcy,
• Po konsultacjach z innymi członkami strefy Schengen.

Na przykład kryzys migracyjny w 2015 r. i kolejne ataki na francuską ziemię w 2015 r. skłoniły wiele krajów, w tym Francję, do ponownego wprowadzenia kontroli granicznych; Mówiąc prościej, Polska zrobiła to samo podczas Euro 2012, aby poradzić sobie z rosnącym napływem kibiców na granicy z Ukrainą.

Kryzys Covid a strefa Schengen

Kryzys zdrowotny Covid-19 skłonił przywódców do podejmowania nadzwyczajnych decyzji, takich jak odosobnienie, co doprowadziło do prawie całkowitego zawieszenia działalności gospodarczej i podróży.

W związku z tym wiele państw członkowskich strefy Schengen ograniczyło dostęp do swojego terytorium i kontrolowało ruch transgraniczny, co można zrobić tylko z powodu „ przekonujący motyw „.

Ograniczenia te od dawna są związane z rozwojem samej pandemii, ze zrozumiałych powodów zdrowotnych. Jednak wraz z ustępowaniem tej epidemii możemy teraz kwestionować utrzymanie tych środków, takich jak projekt prawa Wprowadzenie kontroli granicznej „świadectwa zdrowia”, o czym właśnie teraz dyskutuje Parlament.

Ponieważ sytuacja epidemiologiczna znacznie się poprawiła od 2020 r., legalność tych środków budzi dziś wątpliwości. Czy są naprawdę potrzebne? Czy nie służyłoby to innym ważnym celom, takim jak utrzymanie porządku publicznego lub ochrona bezpieczeństwa narodowego?

Stąd sytuacja ta budzi obawy, argumentując, że wirus będzie się rozprzestrzeniał, nawet jeśli kryzys zdrowotny faktycznie się skończy, co jest nieograniczonym ograniczeniem na granicach.