Stade Rochelais, mistrz Europy w rugby po raz drugi, sukces przychodzi z daleka

Stadion Rochella zdobył w sobotę 20 maja prawo do noszenia drugiej gwiazdki na koszulce, po wygranej (26-27) w finale Pucharu Mistrzów z Leinster. Imponujący występ przywodzi na myśl wynik Pucharu Europy 2022 w Marsylii, w którym tak naprawdę obie drużyny zmierzyły się ze sobą, z tą różnicą, że tym razem Charentais-Maritimes grał na boisku. „wrogi”, w Irlandii, na stadionie Aviva w dużej mierze wygrał sprawę w Dublinie. Niesamowity scenariusz, jak może być przebieg tego klubu, który jeszcze grał w Pro D2 w 2014 roku.

Stade Rochelais w ciągu trzech lat zagrał w trzech finałach Pucharu Europy, z których dwa wygrał, oraz w finale Top 14 w 2021 roku (przegrywając ze Stade Toulousain) i regularnie jest jednym z pretendentów do tytułu mistrza Francji. Ta wędrówka to nie tyle bajka, ile owoc długiego wewnętrznego procesu.

Po braku profesjonalnej roli na początku 2000 roku, klub Caravelle, prowadzony przez Vincenta Merlinga, byłą trzecią linię z La Rochelle i najstarszego szefa klubu rugby na najwyższym poziomie w branży, rozpoczął głęboką zmianę. „Byłem prezydentem przez trzydzieści dwa lata i nigdy nie myślałem, że zostanę mistrzem Europy, Powiedział w sobotę, wyczerpany, ale szczęśliwy, na korytarzach stadionu Aviva. Z drugiej strony zawsze chciałem, aby klub był trwały, zachował swoją tożsamość kulturową, styl życia w rugby. »

Skromna tkanina ekonomiczna

Podczas gdy francuskie rugby można podsumować w jednym czasie „Jeden klub, jeden wielki sponsor”, Stade Rochelais, zdając sobie sprawę, że znajduje się w mieście liczącym mniej niż 80 000 mieszkańców i o skromnej strukturze gospodarczej, postawił na coś przeciwnego, tworząc sieć lojalnych partnerów, złożoną z firm i grup zlokalizowanych na Wielkim Zachodzie. Duch udaje ” gospodarstwo rolne „ Liderzy La Rochelle, wyśmiewani czasem w innych klubach, okazali się jedną z recept na powolną drogę do sukcesu. „Jeśli kiedyś mówiono, że jestem Don Kichotem, bo nie byłem miliarderem i nigdy nie chciałem być właścicielem klubu, to dziś widzimy, że nasz model jest doskonały i imponuje wszystkim klubom amatorskim”.wyjaśnia prezes, który jest także prezesem Cafés Merling, członka grupy akcjonariuszy posiadającej większość kapitału zakładowego Stade Rochelais.

Pierwszy finał Pro D2 w 2007 roku (porażka z Daxem) potwierdził entuzjazm fanów La Rochelle dla jego drużyny. W następnym, w 2010 roku (zwycięstwo nad Lyonem), narodowa elita rugby powróciła i zjednoczyła pokolenie graczy, których dziś znajdujemy w strukturze organizacyjnej klubu, od Roberta Muhra, dyrektora sportowego, po Sebastiena Poupola i Romaina Carmenaniego, asystent. Mój irlandzki trener, Ronan O’Gara, czeka na przybycie byłego reprezentanta, Remy’ego Tallisa, w następnym sezonie.

Masz 52,95% tego artykułu do przeczytania. Poniższe informacje są przeznaczone wyłącznie dla subskrybentów.