Piosenkarka Noi Brissot jest na krawędzi przemówienia

„Nigdy nie miałeś odwagi prostoty, ani dowcipu lekkości / Nigdy nie miałeś talentu do migotania, ani umiejętności uśmiechania się do śmiechu.” Te słowa z ciszy Ce brzmią jak laserowy autoportret jej artysty, Noé Preszow (czyt. „Prèchof”). Młody autor tekstów z Brukseli przez telefon potwierdził swoją gotowość do powagi i wyraźny mrok na temat swoich czasów: „Nie jestem najbardziej komediowym piosenkarzem belgijskim. We mnie jest niemożliwość czystej rozrywki. Moje piosenki muszą przyjść. Odwaga mówić do serca ”. Sortuje obraz dość subtelnie: „Ja też nie jestem złym facetem. Kiedy jestem sam, dużo tańczę, a raczej przenoszę się do Daft Punk. Mam też niekontrolowany chichot – zaśmiał się Joker. Kiedy ty zniknie, może zepsuć wieczór! „

Pulchna twarz i „wygięte w łuk”

Nominowany w najnowszym Victoires de la musique w kategorii męskiego objawienia, Noé Preszow dał się poznać podczas swojej pierwszej miłości do À nous, rzecznej piosenki o chaosie i solidarnościowej złości pokolenia zmagającego się z nakazami konsumpcji. Siła słów, artykulacja rapu i piosenki, ostra intensywność słów, które niszczą kapitalizm … Tak jak Fauve czy Saez, Noé Preszow rozszyfrował swoją bombę w często cywilizowanej i egocentrycznej francuskiej piosence. Oświadczenie nadało jej tytuł wspaniałemu debiutanckiemu albumowi, wydanemu na początku tego miesiąca. Kompozycja złożona z 13 intensywnych i dzikich piosenek jest jednocześnie intymną, polityczną i poetycką, epicką wyjątkowością artysty.

Kiedy nie opowiada się za ekspansją rapu (Les Armes que j’ai), jego styl ewoluuje w nieco klasyczny album: ludową piosenkę na gitarę, nieco przestarzałą, ale chwytliwą, oraz piosenkę ze scenariuszem godnym Maxime Le Forestiera, jednego z jego modeli. . W Que tout s’danse muzyk o biblijnym imieniu i mieszanym pochodzeniu (polskim, mołdawskim i greckim) określa siebie jako „starca i dziecko”. Śpiewa to kpiąco starzec z pulchną twarzą i „wygiętymi plecami”.

Na skrzypcach w wieku trzech lat

Ta niesamowita dwoistość znajdujemy w Noé Preszow. Z drugiej strony, buntowniczy upór w stylu „społeczeństwo, nie będziesz mój!” W sześciokątnej linii okresu Raynauda. „Oczywiście, że mnie gościła, ale się sprzeciwiam: nadal nie mam smartfona, tylko stary laptop za 25 euro” – określa artysta z rodziny, która rozwija się na ideałach „lewicy. Ludzkość”. Pokazuje również głębię mędrca, w wieku 26 lat, poruszającego wielkie egzystencjalne tematy z przykuwającą wzrok poezją: poszukiwanie siebie, ucieczkę czasu, utratę niewinności, utraconą miłość lub śmierć, jak w The Empty Kieszenie. Jednym z zwieńczeń płyty jest Exils, wzruszająca piosenka o podróży migranta na otwartym morzu.

„Wszystkie moje piosenki rodzą się z gniewu, ale chcę, aby były szczodre, zawsze staram się otwierać okna, aby wpuścić światło” – potwierdza Noi Brissot, który przez długi czas podróżował jako wolny strzelec, zanim podpisał kontrakt z paryskim wytwórnia Tôt ou Late (Vincent Derm, Vianni). W jego kraju nie ma proroka, nawet jeśli nazywasz się Noy… ”W Belgii wytwórnie płytowe tego nie robią

Nie zawsze rozumiałem swoje piosenki, które prawdopodobnie odniosły mniejszy sukces w tamtym czasie. Niektórzy radzili mi bardziej rapować, inni w pełni wykorzystać mój folklor. Chcieli czytać, podczas gdy moje piosenki mają wiele interpretacji ”- mówi osoba, która wpadła do szafy grającej, gdy miał trzy lata:„ Poprosiłem tatę, żeby kupił mi skrzypce, abym był przyjacielem. To maszyna do zaprzeczania par excellence, ale trzymałem się jej, dopóki nie byłem nastolatkiem. Po co to upraszczać, skoro można to skomplikować? To historia całego mojego życia … ”

Nasz ***, przesłane przez Noi Brissot
Na koncercie w Paryżu (La Cigale) 18 listopada.