Jak możemy monitorować rój Lirydów, rój meteorów, który pojawia się każdego roku w kwietniu?

Oczekuje się, że szczytowe natężenie osiągnie 22 kwietnia, kiedy na niebie będzie można obserwować do 20 meteorów na godzinę.

To pierwszy duży rój meteorów tej wiosny. Od wtorku 16 kwietnia do końca miesiąca na niebie można obserwować rój meteorów Lyrid. Oczekuje się, że szczytowe natężenie osiągnie 22 kwietnia Międzynarodowa Organizacja Meteorologicznaz maksymalnie 20 meteorami na godzinę.

Zjawisko to występuje co roku od połowy kwietnia. Jeśli będziemy trzymać się z daleka od Perseidów, corocznego roju meteorów w sierpniu, Lirydianie mogą czasami wyprodukować do 100 meteorów na godzinę. Według NASA. W 1803 roku astronomowie rejestrowali do 700 meteorów na godzinę.

Liry nie pozostawiają po sobie długich śladów świecącego pyłu, gdy przechodzą przez ziemską atmosferę, ale czasami mogą wytwarzać duże błyski światła.

Trzymaj się z dala od zanieczyszczeń świetlnych

Aby mieć nadzieję zobaczyć ten rój meteorów, należy poszukać miejsca, w którym zanieczyszczenie światłem jest niewielkie lub w ogóle nie występuje. Jednak widoczność meteorów może zmienić Księżyc, który będzie w pełni 24 kwietnia, zaledwie kilka dni po szczytowym natężeniu Lir.

Przygotuj coś do okrycia i połóż się na plecach ze stopami skierowanymi na wschód. Te spadające gwiazdy pojawiają się na naszym niebie w pobliżu gwiazdozbioru Lutni. Ten ostatni znajduje się w stronę gwiazdy Vega, która jest jednym z najjaśniejszych punktów na niebie. Można je odkrywać za pomocą aplikacji na telefon, które ujawniają nazwy ciał niebieskich, kierując aparat urządzenia w stronę nieba.

Chociaż znalezienie punktu promieniowania – punktu, z którego wydają się pochodzić meteoryty – jest przydatne, lepiej obserwować liry z dala od tego punktu, aby móc widzieć wzdłuż niego.

Szczątki komety

Lirydy to jeden z najstarszych znanych rojów meteorów, zaobserwowany w 687 roku p.n.e. p.n.e. w Chinach ponad 2700 lat temu.

Chociaż nazywane są spadającymi gwiazdami, w rzeczywistości są to pozostałości kometarne. Każdego roku Ziemia w swojej drodze wokół Słońca przechodzi przez pył pozostawiony przez kometę C/1861 G1 Thatcher (nazwaną na cześć astronoma-amatora, który odkrył ją w 1861 roku). Gdy przechodzą przez atmosferę, doświadczają tarcia i ostatecznie spalają się, pozostawiając świetlisty ślad na nocnym niebie.