Bourse de Commerce, świątynia sztuki współczesnej Pinaulta

W czwartek, 29 kwietnia, o godzinie 14:30, wiadomość właśnie powróciła: muzea zostaną ostatecznie ponownie otwarte 19 maja. Jednak od ponad trzech miesięcy jest gotowa Bourse de Commerce, nowa paryska wizytówka grupy Pinault, której otwarcie zaplanowano na 23 stycznia. „Komentarz zakończony, żadnych stuptutów nie zgubiono!”, Powiedział nam Martin Bethenode, zastępca dyrektora muzeum, porównując cichy budynek do Zamku Śpiącej Królewny. Ale w ciągu ostatnich dwóch tygodni działalność znów ruszyła pełną parą. Musieliśmy sprowadzić zespoły mediacyjne z powrotem, przejrzeć skalę zgodnie z dyrektywami rządowymi (ograniczoną do 600 osób zamiast 1700 w normalnych godzinach), komunikować się w sieciach społecznościowych i uruchomić nową stronę internetową Pinault Collection z własną kasą biletową. Jednodniowy weekend otwarty zaplanowano na 22-24 maja – Gotowe Zarezerwuj wszystkie spotkania w jeden poranek!

Sukces na miarę długo oczekiwanego wydarzenia. Jest oczywiście eksponat, którego właściciel chciał, na czele jednej z najważniejszych kolekcji na świecie – wyjątkowej kolekcji 10000 dzieł – jako zapowiedź otwartości w tych czasach pandemii i pokusy cofnięcia się i być uruchomione po raz pierwszy. W programie: Według François Pinault, trzydziestu sześciu artystów „z mocą wyraża sprzeczności i złożoność kondycji ludzkiej i otaczającego nas świata”, poruszając kwestie tożsamości, różnorodności i płci. Następnie budynek, mistrzowsko przekształcony przez japońskiego architekta Tadao Ando, ​​Maestro of Concrete and Light. W równie uderzającym i prostym geście wybitny murarz, Nagroda Pritzkera w 1995 roku, wzniósł w centralnej hali 9-metrowy betonowy cylinder. Jeszcze jedna zmiana w tym budynku, w którym warstwy historyczne nakładają się: Hôtel de Soissons, który został zamówiony przez Catherine de Medici w XVI wieku i w którym pozostała tylko kolumna obok obserwacji gwiazd, ustępując w ten sposób sali w pokrytej pszenicą, hala pokryta pszenicą, w 1812 r., Z metalową szklaną kopułą do 40 metrów – pierwsza we Francji – i wreszcie w Bourse de Commerce, w 1889 r., projekt kierowany przez Henri Blondela. Lucy Nene – siostra aktora – i Tebault Marca, duet architektów słynnego NeM, który pracował razem z Tadao Ando przy projekcie z Pierre Antoine Gatier, głównym architektem Historic Monuments, komentowali z podziwem. : „Tadao Ando miał bardzo silną intuicję, organizował obrót dzięki schodom, które owijały się za cylindrem i dawały dostęp do pomieszczeń na trzech kondygnacjach, a także tworzył przestrzeń ekspozycyjną w centrum budynku.” Miejsce honoru, gdzie powstaje, apodyktyczny i szybko zaniedbany, instalacja Kultowy wojownik Urs Fischer, którego sercem jest replika „Porwania kobiet Sabine” autorstwa Jeana de Boulogne, woskowa rzeźba przeznaczona do spożycia przez cały czas Wystawa. To samo wywołało sensację na Biennale w Wenecji w 2011 roku. „Pomysł pomnika upływu czasu, idea próżności jest tematem bliskim François Pinaultowi” – zapewnia Martin Bethenoud. A właściwie to obraz podpisany przez polskiego artystę Piotra Uklańskiego, zdjęcie rentgenowskie czaszki biznesmena w wersji pirackiej, które zostało zainstalowane w szufladzie Palazzo Grassi podczas jej otwierania. Albo Maurizio Cattelan, który pewnego dnia zasugerował, aby miliarder wyrył swój nagrobek z prostym napisem „Dlaczego ja?”.

„Komentarz zakończony, nie zgubiono stuptutów!”

wspomnienie. François Pinault pielęgnował marzenie o paryskim miejscu do prezentacji swojej kolekcji od początku XXI wieku. W 2005 roku jego projekt dla Muzeum Sztuki Współczesnej w El Seguin w Boulogne-Billancourt, w miejscu starożytnego zamku Reno, zakończył się sukcesem. Modele Tadao Ando zostały oficjalnie wprowadzone, ale zmęczony czekaniem na zielone światło ze strony kierownictwa pogrążonego w powolności, biznesmen zrezygnował i skupił się na broni: najpierw w Palazzo Grassi otworzył się z wielką pompą w kwietniu 30 grudnia 2006 r., A następnie trzy lata później w Pointe de la Douane. Po jedenastu latach takiego rozczarowania, 27 kwietnia 2016 roku, ekstrawagancki François Pinault ogłosił publiczności złożonej z dziennikarzy i wesołej Anne Hidalgo utworzenie swojego futurystycznego paryskiego muzeum na giełdzie. Francuz powrócił, tym razem w sercu stolicy, między Luwrem a Centrum Pompidou. Tego dnia rodzina Pinaultów pojawiła się z pełną mocą, a do zdjęcia z dumą pojawiły się trzy pokolenia: François, jego syn François Henri, któremu trzynaście lat wcześniej powierzono kierownictwo firmy, i jego synek François, w wieku 18 lat. Dowód, że przygoda ma trwać. Kilka miesięcy później Tadao Ando przyjechał do Paryża, aby osobiście zaprezentować model projektu.

©Shinya Yamada / Yomiuri / Yomiuri Shimbun przez AFP

Pinault i Ando: dwóch zapaśników, dwóch mężczyzn wyzwań, dwóch zapaśników. Ich towarzystwo trwało dwadzieścia lat iz czasem przerodziło się w przyjaźń, która karmiła się tym samym smakiem prostoty, tego, co najważniejsze, pasją jako siłą napędową. Co więcej, jeśli chodzi o opowieść, 79-letni japoński architekt z radością rozpoczyna swoje konferencje, wzywając swoje liczne operacje, aby potwierdzić, że tylko święty ogień utrzymuje go przy życiu! Więź między dwoma mężczyznami świadczy również o poczuciu lojalności, które napędza miliardera. To właśnie pokazuje swoim współpracownikom, którzy mimo przedłużającej się współpracy nadal dają mu „pana Pinaulta”: Jean-Jacques Elagon, były minister kultury Jacquesa Chiraca, który towarzyszy mu od 2004 roku i obecnie prowadzi Grupa Pinault; Dyplomata i dyplomata Martin Bethenod, były współdyrektor Fiaca, który dołączył do statku w 2010 r .; Albo nawet Caroline Bourgeois, tajna konsultantka, która od 1998 roku definiuje tożsamość artystów.

Stałość kompleksu wyraża się także w stosunku do tego ostatniego. Bez zamieszania, ale długodystansowy lot. Tatiana i Jade spotkali się, jedyna francuska projektantka w stajni Gagossa i chroniona przez François Pinaulta, instalując swoich „strażników” na giełdzie, a skamieniałe muzealne krzesła oglądające wystawę, świadczą: „Jest bardzo lojalny w swojej pracy. Jego związek. Regularnie podróżuje do studia, aby kontynuować pracę, zawsze szuka kolekcji prac, które świadczą o całym świecie artysty. Wspaniały pokój poświęcony Davidowi Hammonsowi, który przedstawia trzydzieści swoich dzieł, mówi to samo między wierszami François Pinault śledzi tego bezkompromisowego czarnoskórego amerykańskiego artystę od ponad trzydziestu lat zajmującego się kwestiami rasowymi. Innymi słowy, na długo przed tym, jak świat sztuki oszalał na punkcie afroamerykańskiej sceny. ostatnie przejęcie, osiągnięte w ostatnich tygodniach. W studiu Davida Hammonsa, „Martin Bethenode identyfikuje. François Pinault interesował się tym od bardzo dawna.” Do ostatniej chwili właściciel zajął się ich instalacją, oświetleniem. Co więcej, od początku zawieszenia prawie codziennie chodził na giełdę. Martin Bethenude wspomina: „Od odwrócenia dwóch obrazów do przesunięcia kilku centymetrów od posągu, sprawdził wraz z zespołem, czy to, co było wyobrażone, wisiało na ścianie.” Oszczędny, skupiony, szybki ”, przechodzi od razu do rzeczy, Tatiana znalazła podkreśla. W studiu od razu wie, za co go kocha, nie o pracy, której wszyscy pragną, ale o pracy, która nada nowy rozdział. Jego intuicja jest niemal zwierzęca ”.

Na tej otwierającej wystawie malarz i przyjaciel Marshall Rice również chwycił się za ramiona, którego monumentalny obraz „Here the Beach as Here Below” rozwija się na całej długości. Claire Taboret, w swoim wczesnym okresie, odkryła Afroamerykankę Kerry James Marshall, która kładzie czarny postać pośrodku obrazu i mały chiński Very Xinyi Cheng. Ich zdjęcia dość intensywnie wypełniają to miejsce. W sali fotograficznej transseksualiści Cindy Sherman, z jej nadmuchanym podpisem, odpowiadają w jej przebojowym serialu „Untitled Film Pictures” na film amerykańskiej feministki Marthy Wilson. Temat wystawy nas łączy, więc nie zobaczymy tomów prostej sztuki, którą szczególnie lubił François Pinault. Od Boba Rymana, którego trzy monochromatyczne obrazy zdobią ściany jego biura przy François-1er Street, czy nawet Richarda Serry, który wyobraził sobie stalowy labirynt swojej posiadłości w pobliżu Montfort-l’Amaury. Ani Jeff Koons, który właśnie zaprezentował swoje dzieło Mucemowi w Marsylii, ani Damien Hirst, który zaaranżował swój wielki powrót w Wenecji w 2017 roku. Na trzecim i ostatnim piętrze należało poczekać do 9 czerwca, jeśli wszystko jest w porządku, żeby usiąść w Halle aux grains, prowadzonym przez szefów kuchni Aveyrona Michela i Sébastiena Brasa. Stamtąd widok na kościół Saint-Eustache, Canopy i Centrum Pompidou zapiera dech w piersiach. Grupa teatralna. Na zewnątrz, na placu, na smukłych ławkach Borollca zaczęli siadać piesi. Kolekcjoner poprosił dwóch braci projektantów, Bretonów jak on, aby wyobrazili sobie meble muzealne z najwyższej półki, które nie były celowo zakotwiczone w ziemi. Lucie Niney i Thibault Marca skomentowali: „Możemy obalić giełdę, wszystko się zawali i przywrócimy budynek tak, jak był pierwotnie. Odpowiada to silnemu pragnieniu François Pinaulta, aby nie zamrażać rzeczy. To jego pomysł na muzeum . Dość powiedzieć, że 84-latek patrzy w przyszłość, nie zamierza zatrzymać się na drodze

„Opening”, od 22 maja, Bourse de commerce-Pinault Collection, Paris-1er. pinaultcollection.com