Stany Zjednoczone i Australia chwalą siłę swojego sojuszu

Podczas wideokonferencji mającej ogłosić 15 września narodziny nowego trójstronnego partnerstwa strategicznego między Stanami Zjednoczonymi, Australią i Wielką Brytanią, ochrzczony „Ocos”, pojawił się prezydent USA Joe Biden, zapominając o nazwisku premiera Australii, Scott Morrison, którego nazywa ” Mój przyjaciel „. We wtorek 21 września nie pojawił się żaden taki oszust, aby zepsuć pierwsze dwustronne spotkanie obu przywódców, które odbyło się na uboczu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku.

Razem obaj mężczyźni chwalili silny sojusz australijsko-amerykański, który wraz z Aukusami nabrał nowego wymiaru. „Stany Zjednoczone nie mają bliższego i bardziej niezawodnego sojusznika niż Australia”.Joe Biden zaczął. „Panie prezydencie, chciałbym podziękować za przywództwo i zainteresowanie Indo-Pacyfikem”.Scott Morrison odpowiedział.

Strategiczny sojusz zawarty między trzema anglosaskimi państwami stanowił ważny krok dla konserwatywnego urzędnika, który zmierzył się z nieskrępowaną wolą władzy Chin i nadal pracował na rzecz większego zaangażowania Waszyngtonu w regionie. Jeśli w 2011 roku prezydent Obama rozpoczął swoją „kluczową” politykę przesunięcia środka ciężkości amerykańskiej dyplomacji w kierunku regionu Azji i Pacyfiku, lata Trumpa przysporzyły kłopotów.

Największym strachem wszystkich demokracji w Indo-Pacyfiku było wycofanie się Stanów Zjednoczonych z zachodniego Pacyfiku. Teraz, dzięki nowemu partnerstwu, Joe Biden zademonstrował powagę swojego zaangażowania w region. Szczególnie ważne jest dzielenie się technologicznym know-how związanym z okrętami podwodnymi o napędzie atomowym”. Potwierdza to Marcus Hillier, analityk z Australijskiego Instytutu Polityki Strategicznej.

Zmiana strategiczna i technologiczna

Dostawa tych ośmiu szturmowych okrętów podwodnych, które były preferowane w stosunku do dwunastu okrętów podwodnych z silnikiem Diesla, które dostarczyłaby Francja, stanowi centralną część Aukus. Urządzenia te, które pozostaną dłużej w zanurzeniu i będą uzbrojone w pociski manewrujące Tomahawk, zwiększą zdolności wojskowe wyspy, jednocześnie zwiększając interoperacyjność jej broni z bronią armii amerykańskiej. W oczekiwaniu na dostawę, nie później niż do końca lat 30., Canberra mogła albo wyczarterować okręty podwodne od swoich anglosaskich sojuszników, albo wysłać własne okręty podwodne na szkolenie na swoich statkach.

Masz 52,63% tego artykułu do przeczytania. Reszta przeznaczona jest tylko dla subskrybentów.