Współpraca wojskowa poza pamięcią

Polska: Filar Nowego Porządku Bezpieczeństwa w Europie?

Polska od początku wojny okazywała niezachwiane poparcie dla swojego ukraińskiego sąsiada, jednocześnie starając się zwielokrotnić gesty wyobcowania z Rosji. W ten sposób ułożono w Polsce grube zwoje drutu kolczastego wzdłuż granicy z rosyjską enklawą Kaliningrad, podczas gdy w tym samym rejonie wykopano kanał w ujściu Wisły, aby uniemożliwić polskim statkom przepływanie przez rosyjskie wody…

Na froncie wojskowym Warszawa uzbroiła się w odwet, otrzymując czołgi bojowe produkcji Korei Południowej, a nawet wyrzutnie rakiet, samoloty i sprzęt ze Stanów Zjednoczonych. Choć niektórzy przypisują jej ambicje bycia najlepszą armią na kontynencie, cel Warszawy jest jasny: kontynuować zapoczątkowany w 2020 r. szeroki program modernizacji armii i podkreślić odstraszający charakter tego ostatniego. Celem strategicznym jest osiągnięcie przez Warszawę pozycji starszego sojusznika w ramach NATO, jedynego realnego organu bezpieczeństwa na ziemi europejskiej, oraz uzyskanie statusu uprzywilejowanego partnera Stanów Zjednoczonych. Jak wskazuje Frédéric Duesberg, na poziomie europejskim Polska dąży do „tworzenia bieguna wojskowego w Europie Środkowo-Wschodniej w pełni zintegrowanego z NATO”, uzyskując pewną niezależność wobec Europy w Brukseli i jej europejskiej polityki obronnej.

Gdzie jest miejsce dla sporów pamięciowych odziedziczonych po zakończeniu II wojny światowej?

Warszawa jest zainteresowana stosunkami wojskowymi z Kijowem. Sytuacja może się jednak wydawać zaskakująca, ponieważ rosyjsko-ukraińska przeszłość jest naznaczona trudnymi czasami: w latach 1943-1945 miały miejsce pogromy wet za wet, podobnie jak na Wołyniu. Jednak od końca lat 90. rozpoczął się prawdziwy dwustronny dialog i stale zacieśniano wzajemne relacje. Porozumienie to dało początek szeregowi partnerstw regionalnych i poparciu Polski dla Pomarańczowej Rewolucji 2004 roku. W kontekście wojny prezydenci Ukrainy i Polski rozmawiają ze sobą jak bracia i przyjaciele, by użyć słów Andrzeja Dudy podczas jego panowanie. Wizyta w Kijowie w maju zeszłego roku. Oba kraje łączy ważne doświadczenie w konfrontacji z rosyjskim imperializmem, co skłania je do czujnego ograniczania jego wpływów. Rezultatem jest ambicja włączenia Ukrainy w polską strukturę obronną i bezpieczeństwa.