Robert Schumann, ojciec jedności europejskiej, zostaje wyróżniony المو

Wiadomości Watykańskie

Rok temu, z okazji siedemdziesiątej rocznicy założenia Reklama Napisany przez Roberta Schumanna François podkreślał konstruktywnego ducha tego ojca Europy, którego dzieła i słowa inspirowały „Proces integracji europejskiej, umożliwiający pojednanie między narodami kontynentu”. W niedzielę 10 maja 2020 r., w apogeum pandemii COVID-19, Papież zaktualizował oświadczenie ówczesnego Sekretarza Stanu ds. IV RP: „Mam nadzieję, że duch Deklaracji Schumanna nie przestanie inspirować tych, którzy mają obowiązki w Unii Europejskiej, którzy są wezwani do stawienia czoła społecznym i gospodarczym skutkom pandemii w duchu harmonii i współpracy”..

Nic więc dziwnego, że dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznaje dziś heroiczność cnót Jana Chrzciciela Mikołaja Roberta Schumanna.

Osadzony w różnorodności kulturowej

Urodzony 29 czerwca 1886 r. w Clausen w Luksemburgu, syn Jean-Pierre Schumanna i Eugenii Dorine, Robert Schumann od najmłodszych lat był zanurzony w różnorodności kulturowej. francuski ojciec luksemburskiego języka ojczystego, który stał się Niemcem, gdy część Lotaryngii została zaanektowana; Matka jest Luksemburką, Niemką z małżeństwa, Robert Schumann jest Niemcem z urodzenia. Studiuje w Wielkim Księstwie, gdzie uczy się języka francuskiego. Jego dzieciństwo i pierwsze kroki w dorosłość naznaczyła śmierć rodziców. Od ojca w 1900, a następnie od matki w 1910. W latach studenckich wstąpił do Towarzystwa UNITA, które zostało założone przez studentów katolickich i oparte na trzech zasadach: „Cnota, Nauka i Przyjaźń” (Cnota, Wiedza i Przyjaźń ). W czerwcu 1912 uzyskał dyplom prawnika w Strasburgu i otworzył kancelarię adwokacką w Metz.

W tym samym roku prałat Benzler, przyszły biskup Metz, powierzył mu urząd przewodniczącego Diecezjalnej Federacji Katolickich Stowarzyszeń Młodzieżowych. Poświęca także część swojego czasu opuszczonym i zboczonym dzieciom. W 1913 był współorganizatorem 60. Katolikentag, Kongresu Niemiecko-Katolickiego, który odbył się w tym roku w Metz.

Życie polityczne zmierza ku pojednaniu

Jego kariera polityczna rozpoczęła się sześć lat później, kiedy w 1919 roku, w następstwie I wojny światowej, został po raz pierwszy wybrany na zastępcę Mozeli. Jest to mandat, który przeznacza na integrację legislacyjną Alzacji i Lotaryngii po ich powrocie do Francji, zobowiązanie do porozumienia ze Stolicą Apostolską i obronę sprawiedliwości społecznej.

Jej działalność przerwał wybuch II wojny światowej. Od 14 września 1940 do 12 kwietnia 1941 był aresztowany i więziony przez gestapo, a następnie przeniesiony do aresztu domowego w Neustadt. Udało mu się uciec 1 sierpnia i ukrywał się do końca wojny, ukrywając się głównie w klasztorach i klasztorach. Po przywróceniu pokoju został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego w 1945 i 1946 roku, następnie został ponownie wybrany na posła i zajmował ważne stanowiska we francuskim rządzie.

Od czerwca 1946 do listopada 1947 był ministrem finansów. Od listopada 1947 do lipca 1948 przewodniczył radzie. Od lipca 1948 do stycznia 1953 był ministrem spraw zagranicznych. Od 1953 był Strażnikiem Pieczęci, autorytetem moralnym kraju. Jest głęboko zaangażowany w tworzenie wspólnego systemu wzrostu gospodarczego i społecznego. Robert Schumann wniósł wielki wkład w opracowanie Deklaracji z 9 maja 1950 r., uznawanej za akt założycielski nowej Europy.

Wrócił do rządu w 1955 jako Minister Sprawiedliwości do 1956. W tych latach stał się pielgrzymem pokoju i odprężenia w Europie, ściśle współpracując z Konradem Adenauerem i Alcide de Gasperi, gdzie został okrzyknięty „Ojciec, apostoł zjednoczonej Europy, pielgrzym, architekt, zwiastun jedności europejskiej”Lub, jak to nazwał Paweł VI, „Niestrudzony pionier zjednoczonej Europy”. Działania Schumanna, Adenauera i de Gasperiego zaowocowały Traktatem Rzymskim podpisanym 25 marca 1957 roku. Rok później, 19 marca 1958 roku, Robert Schumanna, przewodniczący Ruchu Europejskiego, został wybrany przez aklamację na pierwszego nowego prezydenta Parlamentu Europejskiego.

W 1959 z powodu choroby zrezygnował ze swoich obowiązków. Został mianowany honorowym przewodniczącym Europejskiego Zgromadzenia Parlamentarnego. Zmarł w Scy-Chazelles we Francji 4 września 1963 r.

pokorny i wielkoduszny człowiek wiary!

Sługa Boży doświadczył cnoty wiary jako wymiaru całościowego. Swój udział w życiu politycznym uważał za posłuszeństwo woli Bożej. Pielęgnowała wiarę i kontynuowała swoje zaangażowanie w pracę na rzecz zjednoczonej i pojednanej Europy. Jego codzienny udział w Eucharystii, zebrany i milczący, zadziwiał i podziwiał wszystkich, którzy go spotkali. Jak najszybciej udał się na Eucharystię i wziął udział w sakramencie pojednania. Był człowiekiem modlitwy osobistej i liturgicznej i regularnie odprawiał Liturgię Godzin. Był pilny i wierny w codziennej medytacji nad Biblią, a także w modlitwie różańcowej. Był wielbicielem wielkich klasztorów, a jego zwyczaj szukania tam schronienia na czas modlitwy i medytacji ukazuje wyjątkowy i charakterystyczny aspekt duchowości Roberta Schumanna.

Jako człowiek rządzący w służbie państwa świeckiego, polityk w pełni szanował świeckość państwa, bez zgody na działanie wbrew swojemu sumieniu, ukształtowanemu w posłuszeństwie przykazaniom Bożym i prawom Kościoła.

Robert Schuman był poruszony i poruszony heroiczną, niezależną od jego sił nadzieją, która wyrosła przede wszystkim z jego politycznej pracy w służbie idei zjednoczonej Europy. Cisza i pokój, które emanują z jego osoby, będące owocem mocnego przywiązania do Opatrzności, są niewątpliwie bardzo ważnym aspektem heroicznego przeżywania nadziei dla sługi Bożego.

Praktyka kochania Boga i bliźniego pozostała niezmienna przez całe jego życie. Wyrażał najgłębszy szacunek wszystkim, których spotkał, a zwłaszcza najbardziej pokornym. Pielęgnował miłość ubogich: nie pozostawił nikogo z tych, którzy pukali do jego drzwi z pustymi rękami. W następstwie wybuchu II wojny światowej brał czynny udział w udzielaniu pomocy setkom tysięcy przesiedleńców z Alzacji-Lotaryngii, którzy zostali wypędzeni ze swoich ziem, wypędzeni ze wszystkiego. Zawsze okazywał sierotom wielką sympatię i życzliwość. Wspierał też finansowo wiele organizacji charytatywnych na rzecz trędowatych, uchodźców i niepełnosprawnych.

Wśród innych zakonnic zamęczonych przez Armię Czerwoną

Wraz z uznaniem ich męczeństwa kanonizowanych zostanie dziesięć sióstr ze Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, które zostały zamordowane w Polsce podczas okupacji sowieckiej pod koniec II wojny światowej. Dziewięcioro Polaków: Pascalina Jan, Maria Edelborjes Kubitsky, Maria Rosaria Schilling, Maria Adela Schramm, Maria Sabina Thinil, Maria Sabentia Heymann, Maria Adelheides Töpfer, Maria Miłosja Rybka, Maria Akotina Goldberg. Ta ostatnia, Maria Felicitas Elmerer, urodziła się w Niemczech. Wszyscy zostali brutalnie zamordowani przez żołnierzy Armii Czerwonej w różnych miejscach od lutego do maja 1945 r., opiekując się chorymi i starcami. Jedna, Maria Rosaria Schilling, została zgwałcona przez około 30 żołnierzy i zabita następnego dnia. Gniew żołnierzy radzieckich na zakonnice świadczył o ich nienawiści do wiary, zwłaszcza katolików. Byli indoktrynowani ideologią ateistyczną i marksistowską, a gwałtu używali jako broni do upokorzenia tych, którzy nosili obyczaje religijne. Żadna z dziesięciu zakonnic, pomimo ryzyka, nie chciała opuścić swojej misji. Dlatego natychmiast uznano ich za męczenników. Ich groby są do dziś celem wielu pielgrzymów.

Ojciec Johann Philipp Jenningen, duch mauzoleum maryjnego w Schönenberg

Do Błogosławionej Przyszłości należy także niemiecki jezuita Johann Philip Jenningen. Żył w XVII wieku (1642-1704) i zamienił kaplicę poświęconą Matce Boskiej na wzgórzu Schönenberg w Księstwie Wirtembergii w popularne mauzoleum maryjne, cel wielu pielgrzymek.

Wśród nowo uhonorowanych jest ksiądz i trzy zakonnice

Inni księża to: włoski ksiądz Severino Fabriani, założyciel Kongregacji Głuchoniemych Cór Opatrzności (1792-1857); rosyjska zakonnica Angela Rosa Gudica, założycielka Zgromadzenia Młodych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi (1861-1937), przy pomocy talentu robotników fabrycznych; Włoska zakonnica Ursula Donati ze Zgromadzenia Młodych Sióstr Matki Bożej Bolesnej (1849-1935) i hiszpańska Maria Stella de Gesu ze Zgromadzenia Matki Bożej Niepokalanej (1899-1982).