Przedłużająca się wojna na Ukrainie obnaża szczeliny na froncie atlantyckim

Nie ulega wątpliwości, że pierwszym etapem rosyjskiej inwazji na Ukrainę była porażka armii rosyjskiej. Cel zdobycia Kijowa i Ukrainy szybko zderzył się z rzeczywistością armii, która na papierze była bardzo potężna, ale w rzeczywistości pełna była nierównowagi logistycznej, materiałowej i przywódczej. Poza tym ukraiński ruch oporu, wspierany w dużej mierze finansowo i militarnie przez imperialistyczne siły NATO, zmusił Putina do rozpoczęcia upokarzającego wycofania się i skoncentrowania działań militarnych na wschodzie i południu kraju.

Wszystko to miało też konsekwencje dla postrzegania wojny przez rząd ukraiński i NATO. Rzeczywiście, na początku konfliktu celem było przede wszystkim zmuszenie Putina do zapłacenia wysokiej ceny za swoje zwycięstwo, co większość analityków i przywódców uważała za pewnik. Katastrofalny przebieg rosyjskiej agresji doprowadził jednak do rosnącego przekonania o możliwości ukraińskiego zwycięstwa. Skutkiem tego było pogłębienie uzbrojenia imperialistycznych potęg armii ukraińskiej i zaostrzenie zachodnich sankcji przeciwko rosyjskiej gospodarce.

I właśnie tutaj zaczęły pojawiać się rysy w ciężko wypracowanym „bloku zachodnim”. Z militarnego punktu widzenia pewne cechy wojny uległy zmianie w porównaniu z pierwszym etapem. O ile armia ukraińska była w stanie odeprzeć atak rosyjski za pomocą taktyki partyzanckiej, z grupami bojowników stosunkowo niezależnymi z taktycznego punktu widzenia, przejście do etapu ponownego podboju utraconych ziem, a nawet Donbasu implikuje kolejny poziom centralizacji dowodzenia i taktyka wojenna. Ze swojej strony rosyjskie wojsko, pomimo swoich słabości, może znaleźć się w wygodniejszej sytuacji, koncentrując się na walce na wschodzie i południu kraju, ponieważ łańcuchy dostaw są krótsze.

Wszystko to podsyca debaty w ramach zachodniego sojuszu o tym, jak zakończyć konflikt. Bo dziś bardzo trudno jest określić jakiekolwiek zwycięstwo Ukrainy. dziennikarz z Globalizm Sylvie Kaufman pisze o tym na czasy finansowe : ” Gdy wojna rosyjska wkracza w czwarty miesiąc, zachodni przywódcy rozważają możliwość przedłużającego się konfliktu. Zdają sobie też sprawę, że z całej siły wspierali dzielnych bojowników ukraińskich, nie precyzując końca (…) i to rodzi wiele pytań dla darczyńców na Ukrainie. Co oznacza „wygrana”? Czy zwycięstwo oznacza po prostu zepchnięcie Rosjan z powrotem tam, gdzie zaczęli 24 lutego? A może oznacza to również wznowienie okupowanych od 2014 r. terytoriów, czyli Krymu i dwóch regionów Donbasu? Jeśli ukraińskie kierownictwo uzna, że ​​jego siły zbrojne muszą przeprowadzić kontratak, aby odzyskać całe terytorium, czy Zachód nadal będzie mu pomagał? Co powinno doprowadzić do zniesienia sankcji? Jeśli zwycięstwo Ukrainy oznacza porażkę Rosji, jak miażdżąca musi być ta porażka? Jeśli jest to walka dwóch systemów światowych, jednego opartego na zasadach, a drugiego o strefy wpływów, to jak wyglądałaby umowa? ”.

W rzeczywistości te pytania ujawniają przeszkody między różnymi stanowiskami w Unii Europejskiej i NATO wobec Ukrainy i Rosji. W Unii Europejskiej jest grupa krajów, które od początku zajmowały bardzo twarde stanowisko wobec Rosji i postrzegają agresję Putina jako bezpośrednie zagrożenie dla swojego bezpieczeństwa. Mówimy w szczególności o Polsce i krajach bałtyckich. Ta grupa państw wyraża preferencję dla militarnej klęski Rosji, a tym samym większego poparcia dla Ukrainy.

Te kraje, które były sekretarz stanu USA Donald Rumsfeld nazwał „nową Europą”, liczą na wsparcie Waszyngtonu. W rzeczywistości Stany Zjednoczone wykorzystują stanowisko tych krajów w Unii Europejskiej do osiągania własnych celów. W tym sensie w niedawnym artykule autorstwa New York Times Możemy przeczytać: 25 kwietnia sekretarz obrony Lloyd J. Austin III przyznał, szczerze ku zdziwieniu kolegów, że Waszyngtonowi chodziło o coś więcej niż o wycofanie się z Rosji. Chciał, aby jego armia została trwale uszkodzona… Potem pojawiły się różne wersje celu, który wyznaczył pan Austin: Rosja musi wyłonić się jako słaby kraj… Coraz częściej amerykańscy urzędnicy mówią o wykorzystaniu kryzysu do wzmocnienia międzynarodowego bezpieczeństwa i zwycięstwa narodów niechętnych sojuszowi z Zachodem lub powstającą osią chińsko-rosyjską ”.

Ale jest inna grupa krajów w Unii Europejskiej, w tym Francja, Włochy i Niemcy, które obawiają się przedłużającego się konfliktu na ziemi europejskiej i które szczególnie pragną całkowicie uniknąć upokorzenia Rosji. Jak zauważyła Sylvie Kaufman w cytowanym już artykule, ta druga grupa krajów” Chce także, aby Ukraina wygrała wojnę i zapewnia, że ​​to do Ukraińców należy decyzja, o jaki regionalny cel chcą walczyć. Ale ma inne spojrzenie na przyszłość z Rosją. Nawet pokonana, napędzana energią jądrową Rosja nadal byłaby największym krajem na kontynencie, a Moskwa musiałaby być częścią każdego nowego systemu bezpieczeństwa, który miałby powstać w Europie. 9 maja w Strasburgu prezydent Francji Emmanuel Macron użył historycznego słowa, aby to podkreślić. Powiedział, że Rosja nie powinna być „upokarzana” ”.

Ta sprawa ma konsekwencje nawet dla wewnętrznych bloków w Unii Europejskiej. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku reakcyjnego tandemu Polski i Węgier, dwóch krajów, których rząd ma wiele punktów wspólnych z ideologicznego punktu widzenia, ale w których zawsze istniały spory dotyczące Rosji. A więc wojna na Ukrainie osłabia ten sojusz. ” Z perspektywy Polski atak był ucieleśnieniem jednego z jej głównych lęków: rozszerzającej się Rosji, używającej siły militarnej do podporządkowania sąsiedniego kraju. Polska była więc jednym z najmocniejszych zwolenników udzielenia Ukrainie pomocy politycznej, gospodarczej i wojskowej oraz prowadziła kampanię na rzecz zerwania wszelkich stosunków UE (od handlowych po energetykę) z Kremlem. Zauważalnie spokojniejsza reakcja Węgier na wojnę – zwłaszcza odmowa Budapesztu wysłania broni na Ukrainę, a nawet zezwolenia na przewóz broni przeznaczonej dla Ukrainy przez terytorium Węgier – oraz ich ciągłe zagrożenie weta wobec sankcji Unii Europejskiej wobec rosyjskiej ropy ostatecznie rozgniewało Warszawę, czego potrzebujesz UE. I jedność NATO, aby realizować swoją charakterystyczną politykę konfrontacji z Moskwą „, pismo Stratfoot Pod tym względem.

Te szczeliny ujawniają zagrożenia geopolityczne w samym „bloku zachodnim”. Blokuj jednocześnie sojuszników i rywali. Każdy ma interes w tym, by Rosja wyszła z tego konfliktu słaba. Jednak europejskie mocarstwa imperialne, które ponoszą zdecydowaną większość „kosztów” wojny ze względu na istniejące stosunki gospodarcze, w szczególności z Rosją, mają interes w zapobieganiu przedłużaniu się wojny na kontynencie w celu uniknięcia sytuacji politycznej i gospodarczej. wojna. zrównoważony rozwój społeczny i wojskowy. Ale także upokarzająca Rosja może stać się dodatkowym czynnikiem destabilizującym na kontynencie. Ze swojej strony Stany Zjednoczone, które od zakończenia zimnej wojny starają się za wszelką cenę uniknąć utworzenia w Europie bloku gospodarczego, politycznego i militarnego, który obejmowałby Rosję i główne europejskie potęgi imperialne, w szczególności Niemcy ma interes w jak największym osłabieniu Rosji. Z tego punktu widzenia Zwiększona pomoc wojskowa USA dla Ukrainy Wskazuje na dążenie Stanów Zjednoczonych do stabilizacji wojny w dłuższej perspektywie, przy jednoczesnym dążeniu do postawienia na Ukrainie czerwonej linii, aby uniknąć eskalacji militarnej, która mogłaby oznaczać bezpośrednią konfrontację między dwoma supermocarstwami nuklearnymi.

W obliczu rosyjskiej agresji na Ukrainę utworzono reakcyjny blok imperialistyczny, by spróbować zadać Rosji silny cios. W ten sposób skonfiskowano uzasadniony opór narodu ukraińskiego w obliczu rosyjskiego ucisku przez inne siły reakcyjne. Pęknięcia, które widzimy dzisiaj w Sojuszu Zachodnim, nie wyrażają żadnego postępowego trendu. Wręcz przeciwnie, jest to wyraz reakcyjnej złożoności tej wojny.