Polska twierdzi, że członkowie NATO muszą zwiększyć wydatki na cele wojskowe do 3% PKB

na szczycie w Newport [Royaume-Uni]Po aneksji Krymu przez Rosję w 2014 r. państwa członkowskie NATO zgodziły się zwiększyć swoje wydatki wojskowe do 2% PKB w ciągu najbliższych dziesięciu lat. Inną zasadą, o której często się zapomina, pomimo jej znaczenia, jest to, że 20% tej kwoty przeznacza się na zakup sprzętu.

Następnie cel „2% PKB” nadal pojawiał się w dyskusjach, a niektóre kraje, takie jak Niemcy, zostały zmuszone do przestrzegania zobowiązania podjętego w Newport. We Francji ścieżkę finansowania określa ustawa o programowaniu wojskowym [LPM] 2019–25, aby osiągnąć ten cel do 2025 r. Wreszcie rok 2020 zostałby osiągnięty… Środki zdrowotne podjęte podczas pandemii Covid-19 spowodowały spadek PKB…

Niezależnie od tego w lutym sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg oświadczył, że spodziewa się, że 18 sojuszników osiągnie cel na rok 2024 wynoszący 2% PKB w wydatkach wojskowych.

Od 2014 r. „europejscy sojusznicy i Kanada podjęli dodatkowy wysiłek na kwotę ponad 600 miliardów dolarów. W 2023 r. wydatki na obronność w tych krajach wzrosły realnie o 11%” – zauważył Stoltenberg. Zainwestuje łącznie 380 miliardów dolarów, czyli po raz pierwszy równowartość 2% ich łącznego PKB”.

Niektórzy sojusznicy twierdzą jednak, że należy zrobić więcej. Polska jest jednym z nich, który od kilku lat już osiąga i przekracza cel 2%.

Przed lotem do Waszyngtonu 11 marca Prezydent RP Andrzej Duda oszacował, że członkowie NATO powinni zwiększyć poziom wydatków wojskowych do 3% produktu krajowego brutto.

„Chciałbym oświadczyć się w przyszłości […] „Kraje NATO muszą wspólnie zdecydować, że sojusz potrzebuje 3% PKB na obronność, a nie 2%” – powiedział. Duda powiedział. „Byłaby to dolna granica, której nie zaleca się przekraczać” – powiedział.

Jednakże takie rozumowanie ma swoje granice [surtout quand le PIB baisse]. Tak naprawdę ważniejsza jest tzw. zasada trzech C, a nie to, jaka część PKB przeznaczona jest na wydatki wojskowe. [pour « cash », capacités et contributions].

Tak naprawdę budżet to nie wszystko. Państwo może przeznaczyć % swojego PKB na zakup sprzętu, ale „składki”, czyli środków, które można wykorzystać w ramach operacji prowadzonych pod sztandarem NATO.

Tę „zasadę trzech C” można przekształcić w „zasadę czterech C”, dodając kolejną koncepcję, równie ważną jak pozostałe trzy, a mianowicie spójność. Co do tego ostatniego, nie jest pewne, czy Siły Zbrojne RP wzięły to pod uwagę, biorąc pod uwagę duże zamówienia na sprzęt, jakie złożyły od początku wojny na Ukrainie. Oczywiste jest, że nie było sensu wyposażać tysiąca czołgów i kilkuset dział artyleryjskich, a jednocześnie nie można było ich rozmieścić przy braku wsparcia i wykwalifikowanego personelu.