Podobnie jak w „Un jour sans fin”, osiemdziesięciolatka wciąż od nowa przeżywa te same wydarzenia.

w filmie niekończący się dzieńBill Murray budzi się każdego dnia 2 lutego i musi w kółko świętować Dzień Świstaka. Jeśli ten film powstał z wyobraźni, to istnieje choroba psychiczna, która powoduje te same objawy, czyli wrażenie kontynuacji tych samych wydarzeń. w 2020 roku, 84-letnia Holenderka zgłasza się do psychiatry Ze szpitala w Hadze z niepokojącymi problemami: czuje się tak, jakby przeżywała te same wydarzenia. Dla niej te same programy są wyświetlane w telewizji. Mówi też, że mecze piłki nożnej, choć transmitowane na żywo, są w rzeczywistości powtórkami. Córka mówi mu o zbliżającej się wystawie w muzeum w mieście, ale osiemdziesięciolatka zapewnia go, że już ją widziała. Podchodzisz do nieznajomych na ulicy, myśląc, że to znajomi. Krótko mówiąc, życie tej kobiety stało się niepokojącym ciągiem „déjà-vu” i zamętu, który niepokoi jej bliskich.

niekończący się dzień

Mając w przeszłości napady, które mogą prowadzić do milczenia, lekarze idą w tym kierunku i przepisują leki przeciwpadaczkowe. Objawy te nie ustępują, a zmiany w leczeniu tego nie zmieniają. Testy neuropsychologiczne wykazują łagodną depresję i lęk, ale nic nie może wyjaśnić tych objawów. Po dwóch latach obserwacji stan pacjentki niewiele się zmienił, z wyjątkiem pracy nad akceptacją stanu. W końcu zdiagnozowano u niej „zespół Deja” nieznanego pochodzenia.

Deja-vu to bardzo rzadka choroba, która podobnie jak deja-vu należy do rodziny Parmenesi. W literaturze naukowej opisano tylko 14 poważnych przypadków, z których pierwszy opisano w latach dwudziestych XX wieku, kiedy to młody francuski żołnierz myślał, że przeżył już całe życie. Cierpiał na neurologiczną postać malarii, która mogła być przyczyną tych objawów. Był przekonany, że ślub jego brata to tylko kolejna ceremonia. Objawy, które pozostawiły go w stanie ciągłej paranoi i niepokoju.

Wszyscy doświadczyliśmy deja vu, które jest łagodną lub umiarkowaną postacią pantofelka, ale deja vu jest uważane za ciężką lub ciężką postać tego zaburzenia neurologicznego. Nie ma standardowego leczenia tej choroby, podaje się ją indywidualnie w zależności od etiologii. Niezbędne jest wsparcie pacjenta i jego rodziny w zrozumieniu i zaakceptowaniu choroby.