G. Giono, Król bez rozrywki i inne powieści (Bibliothèque de la Pléiade)

Jana Giono

Król bez rozrywki i inne powieści

Wydanie: Pierre Citron, Henri Godard, Janine, Lucien Mialet, Lucie Ricat i Robert Ricat.

Wprowadzenie Denisa Laborette'a

Kolekcja Bibliothèque de la Pléiade, Gallimard

Publikacja: 03-12-2020

1360 s. – ISBN: 9782072882913

Ten folder zawiera
Wzgórze – Pieśń świata – Na cześć Melville'a – Król bez rozrywki – Śmierć osobowości – Faust na wsi – Młyn polski – Człowiek, który zasadził drzewa – Enemund i inne postacie – Irys Souzy.

„Jeśli wymyślam postacie i piszę, to po prostu dlatego, że zmagam się z wielką klątwą wszechświata, której nikt nigdy nie zauważył: nudą”. Według Giuno pisanie było dla niego niczym więcej niż rozrywką. Wyjaśnijmy sobie, że nie jest to prosta gra, ale jest to sposób, aby nie pozostać „człowiekiem pełnym nieszczęścia”, o którym mówi Pascal. I stać się jednym z najpotężniejszych głosów narracyjnych w historii literatury.

Giono został zwolniony ze służby w 1918 r., poważnie dotknięty wojną, i w wieku dwudziestu trzech lat wrócił do pracy jako urzędnik bankowy w Manosque. Minęła dekada, podczas której oprócz pracy pisał także prace opisowe, ukazujące prawdziwą istotę klientów banku. „Doskonała szkoła” – powiedział – „do poznania ludzkiego serca”. Następnie w ciągu kilku miesięcy napisał Cullen (1929). Świat listów rywalizuje o publikację pierwszego kamiennego diamentu. Jest to zapowiedź i przerwa; Rzecz W liczbie pojedynczej ta poetycka narracja (lub opowieść) jest skomponowana od początku do końca w czasie teraźniejszym. Atmosfera poświęcenia, która unosi się nad tymi bardzo suchymi stronami, jest jeszcze bardziej brutalna. Pięć lat później Pieśń świata stała się zarówno powieścią przygodową, jak i opowieścią mitologiczną, nową Iliadą, w której człowiek i natura spontanicznie łączą się. Ale historia znów się trzęsie. Giono opowiadał się za absolutnym pacyfizmem, przez co w 1939 r. trafił do więzienia. Po wyjściu na wolność zaczął przygotowywać notatkę, która miała towarzyszyć jego tłumaczeniu Moby-Dicka. Wtedy projekt idzie na marne. Melville's Tribute (1941) staje się powieścią, w której Melville jest bohaterem. Punkt zwrotny w twórczości Giono.

Po drugiej wojnie (i drugim uwięzieniu) ogarnęła go niezwykła gorączka twórcza. Król bez rozrywki (1947), napisany w dwadzieścia siedem dni, to według Pierre’a Michona „jedno z szczytowych osiągnięć literatury światowej”. Jest to także szczyt sztuki Geonic, polegającej na czynieniu ciszy wymowną, a cieni świetlistych. Przygoda rozgrywa się w zdaniach, których zakończeń nie jesteśmy w stanie odgadnąć, sekwencje redagowane są z niepowtarzalną śmiałością, a poziomy językowe zestawiają się z niezwykłą łatwością. Langlois, sprzeczny opiekun, „nosi w sobie skandale, które zamierza ukarać innych”. Podobnie jak Giono odczuwa potrzebę rozrywki, której formą jest zbrodnia, podobnie jak pisanie (i czytanie).

„Czy Giuno jest największym powieściopisarzem naszych czasów?” – zapytał Roger Niemier w roku 1952, roku Moulin de Poland, powieści Destiny (i mało czytanego arcydzieła). Jedno jest pewne: Giuno jest wielkim powieściopisarzem wszechczasów. Wizyta u niego to niezapomniane przeżycie czytelnicze. Wiedzą o tym ci, którzy powracają do jego książek. A tym, którzy czekali na pięćdziesiątą rocznicę jego śmierci w 1970 r., żeby ją zdobyć, zazdrościmy.

Sprawdź książkę na stronie wydawcy…