Formuła 1 2023 | Ocena | Dlaczego Verstappen (Red Bull), Leclerc (Ferrari) i Alonso (Aston Martin) zaimponowali nam?

19 sukcesów, w tym 10 wyścigów z rzędu, 20 pole position, 21 miejsc na podium z możliwych 22, 1003 okrążeń na prowadzeniu (75% całości), 290 punktów przewagi nad wicemistrzem itd.: Odkurzył trochę Rekordy są w niesamowitym stylu, ale najbardziej niesamowitą rzeczą jest motywacja, którą pokazał do końca, jednocześnie zaszczepiając ją w swoim zespole.

Kolega z drużyny Sergio Perez szybko zniknął z pola widzenia (dominował 20-2 w kwalifikacjach) i odegrał kluczową rolę w wyznaczeniu kierunku rozwoju RB19, maszyny lepiej dostrojonej i trudniejszej w prowadzeniu niż wiele innych. Nie mogę sobie tego wyobrazić.

Jest prawie nieomylny, kiedy startuje z pole position (ostatnie 16 pole position zamienił na zwycięstwa), a jego psychologiczna przewaga nad Charlesem Leclercem (Ferrari) była kilkakrotnie decydująca – jak ostatnio w Las Vegas i Abu Zabi – a także FIA w przypadku wielu komisarzy często dawała mu korzyść w postaci wątpliwości.

Na szczęście powstrzymał swój zły humor i zapewnił wspaniałe chwile radiowe ze swoim partnerem życiowym, inżynierem Gianpiero Lambiasi.

Podobnie jak bliskie relacje, jakie Michael Schumacher miał z Rossem Brawnem czy Lewis Hamilton z Peterem Bonningtonem, Max Verstappen znalazł swoją drugą połowę.

Francuz był w tym roku bardziej obecny w mediach i słusznie, ponieważ to od niego w dużej mierze zależy sukces austriackiej drużyny. Jest ojcem Red Bulls, który pozwolił Maxowi Verstappenowi zdobyć trzy tytuły mistrza świata, a jego szef, ikona Adrian Newey, stopniowo cofa się o krok, dzięki zaufaniu, jakie w nim pokłada.

Kierowca z emiratu był w stanie znaleźć się w cieniu Maxa Verstappena (Red Bull) na określonym okrążeniu, zdobywając w tym sezonie cztery pierwsze miejsca i cztery miejsca w pierwszym rzędzie, mając samochód zaprojektowany tak, aby zatrzymywał się i ruszał na dłuższych zakrętach. W ten sposób zmaksymalizował potencjał swojego SF23 na torach takich jak Baku, Meksyk i Las Vegas i zaskoczył wszystkich w Austin.

Popełnił także ogromne błędy, atakując zbyt mocno w Miami i Zandvoort, ale tylko w ten sposób mógł zdestabilizować swojego holenderskiego przeciwnika. Niestety, jego brak agresywności i oportunizmu spowodował, że przegrał kilka pojedynków z przeciwnikiem, którego prawdopodobnie zbyt szanuje. Ale to nie wyjaśnia wszystkiego, wręcz przeciwnie. Jego seria 12 nieudanych pole position była spowodowana tym, że jego Ferrari nie dostosowało się do oferowanych opon.

Z różnicą jednego punktu Brytyjczyk dokonał zamachu roku, wyprzedzając w ostatniej minucie Fernando Alonso (Aston Martin) i Charlesa Leclerca (Ferrari) i zajmując czwarte miejsce w mistrzostwach. Bo mając sześć miejsc na drugim miejscu, osiągnął dwukrotnie lepsze wyniki niż Hiszpan, Monako czy Lewis Hamilton (Mercedes).

Po pięciu pustych wynikach w dziewięciu wydarzeniach zabrał swojego słabo wygenerowanego McLarena od Spielberga, gdzie otrzymał nowy pakiet. Często miał wiedzę na temat nowych rozwiązań i szybko wprowadzał je w życie. W piątkowy wieczór w McLarenie często zwracano uwagę, że podstawy ustawień są dobre i że przez resztę weekendu wystarczyło tylko kilka poprawek.

Był niesamowity w walce w zwarciu, dokonując jednego z wyprzedzeń roku kosztem George’a Russella (Mercedes) w Meksyku, na krętym odcinku.

Spodziewano się, że czeka go trudna konfrontacja z Oscarem Piastrim (McLaren), ale opanował ją metodycznie i spokojnie. Jego rekord w kwalifikacjach przeciwko Australijczykowi to 15-7. I więcej w wyścigu (205 punktów w porównaniu do 97).

Czwarty w Pucharze Świata w wieku 42 lat! „Gdyby ktoś mi to powiedział przed weekendem, nie uwierzyłbym. „, przyznał w niedzielny wieczór. W obliczu Carlosa Sainza (Ferrari), Lando Norrisa (McLaren) i Charlesa Leclerca (Ferrari) jego szanse były niskie. „Jestem zadowolony ze sposobu, w jaki jeżdżę w tym sezonieon dodał. Myślę, że to był mój najlepszy sezon i najbardziej konsekwentny od 2012 roku. Myślę, że wycisnąłem maksimum z samochodu przez cały sezon.„Znamy jego bezgraniczny entuzjazm i poczucie przesady, ale podążamy za nim bez problemu.

Asturianin opowiada o torze, na którym spisał się znakomicie (patrz poniżej „Kings of Overtaking”), ale pozostał świetnym motywatorem technicznym, podejmując większość pracy samodzielnie, a jego kolega z zespołu nie był wobec tego brutalny.

Było to oczywiste w klasie, w której uczestniczyli także Logan Sargeant (Williams) i żwawy Liam Lawson (AlphaTauri). Australijczyk jest rzeczywiście osobą analityczną, spokojną i utalentowaną. Taki kierowca, z którym można walczyć bez obawy, że kierownica źle się skręci. Jego kolega, który bez reklamacji przyjmuje instrukcje, nowe części, które docierają do jego samochodu, są dla sąsiada w garażu męką. Bo wie, że jazda konna wymaga doświadczenia i pewności siebie.

W kwalifikacjach przeciwko Lando Norrisowi często tracił 0,2 lub 0,3 gola (przegrał 15:7), ale nigdy nie sprawił, że gra w grze pojedynczej stała się jego obsesją. Anglik gryzł podczas wyścigów, ale nie regularnie.

Zwycięstwa w sprincie (Monza), zwycięstwa w pierwszym rzędzie na Suzuce, dwa miejsca na podium w krótkich odstępach czasu (Suzuka i Losail) i dwa najlepsze okrążenia, to dobry rekord.

Od pierwszego wyścigu w tym roku, w Sakhir, Fernando Alonso dogonił Lewisa Hamiltona (Mercedes) na skrzyżowaniu, hamując samochód nr 10. Na ulicach Baku zaskoczył Carlosa Sainza (Ferrari) w szczurzej norze oraz w Montrealu , zaskoczył Lewisa Hamiltona (Mercedes) mocnym hamowaniem przed ostatnim zakrętem. poszło mi dobrze!

Jeśli chodzi o Charlesa Leclerca (Ferrari), widzieliśmy, jak omijał George’a Russella (Mercedes) w pierwszym zakręcie na Suzuce i zadał śmiertelny cios Sergio Perezowi (Red Bull) po genialnym hamowaniu bardzo późno, na ostatnim zakręcie. Z wyścigu. Prawdziwa marka.