Czy wybory w 2022 r. uczynią z Francji kraj Europy Wschodniej?

Francuskie wybory parlamentarne w 2022 r. przyniosły Zgromadzenie Narodowe bez absolutnej większości, podczas gdy głównymi zwycięzcami były szerokie koalicje, lewica i radykalna prawica.

W obliczu wzrostu władzy tych partii politycznych i rozdrobnienia rady niektórzy krytykowali Francję jako nie można go kontrolować. Komentatorzy ci nie zauważają, że w naszych obserwacjach Francja zaczyna wyglądać jak typowy kraj Europy Wschodniej.

Wybory prezydenckie potwierdziły ciągły upadek tradycyjnych partii o ugruntowanej pozycji. Partia Socjalistyczna i Republikanie – dwie partie, które zdominowały życie polityczne przez cały V^mi Republika – zepchnęła na margines. Partia Socjalistyczna upadła. Po fatalnym wyniku 1,74% dla socjalistycznego kandydata na prezydenta w wyborach parlamentarnych zasilił szeregi Partii Zielonych i radykalnej lewicy.

Podczas gdy ten szeroki sojusz lewicowy zajął drugie miejsce i pomógł pokonać większość parlamentarną prezydenta Macrona, Partia Socjalistyczna zdobyła zaledwie 28 deputowanych – czyli 4,6% z 577 mandatów. Republikanie, obecne wcielenie gaullistowskiej centroprawicy, doświadczyli mniej poważnego, ale jednak znaczącego spadku elektoratu, spadając ze 100 do 61 mandatów iz drugiego na czwarte miejsce.

Czytaj więcej: Jak grupy parlamentarne budują francuskie życie polityczne

Upadek partyzancki podobny do upadku krajów Europy Wschodniej

Ten zanik tradycyjnych sił jest wzorem krajów Europy Wschodniej, takich jak Węgry, Polska i Czechy, gdzie nawet historyczne i społeczne partie polityczne, takie jak socjaldemokraci, mają tendencję do ulegania przybyszom. Na przykład czescy socjaldemokraci stracili w zeszłym roku swoją reprezentację w parlamencie.

W przypadku Francji destrukcyjną siłą nie jest ani radykalna lewica, ani radykalna prawica, ale wybrany w 2017 roku prezydent – ​​człowiek, który kilka miesięcy temu utworzył jego partię – zyskał przyczółek w systemie republikańskim i poprzedniej administracji.

jako biznesmen polityczny (czyli Założyciel nowej siły politycznej) Europy Wschodniej w poszukiwaniu władzy Emmanuel Macron najpierw storpedował socjalistyczną lewicę i ostatecznie zatopił ją swoją centrystowską, ale „antyreżimową” kampanią w 2017 roku. Podczas swojej pierwszej kadencji Emmanuel Macron potwierdził swoją rolę na rzecz prawicy gospodarczej powoli patroszą Republikanów i popychają ich z powrotem w kierunku bardziej konserwatywnych.

Wreszcie, prezydent Macron podsycił polityczną rywalizację w kwestiach kulturalnych, promując proeuropejski liberalizm, jednocześnie pozwalając swoim ministrom na podsycanie napięć kulturowych przez potępienie „islamu” (rzekomo niedopuszczalnego poparcia dla prywatności rasowej) wśród lewicy, młodzieży i naukowców. Ta strategia zawęziła konkurencję polityczną do dwustronnej opozycji między Macronem a radykalną prawicą Marine Le Pen, o której obecny prezydent wiedział, że może wygrać.

Jego zwycięstwo w 2022 r. zadało cios socjalistom i pozostawiło republikanów w ruinie. Ostatecznie otworzyło to drzwi do głębokiej polaryzacji kulturowej między klasami wiejskimi, niższą klasą średnią i wykształconymi środowiskami miejskimi. To przypomina Głębokie podziały kulturowe Kraje takie jak Polska czy Węgry, gdzie te same typy obywateli dzieli nacjonalizm i konserwatywna kultura.

Czytaj więcej: „Wokizm” czyli znaczenie paniki moralnej

Czysto nominalne partie polityczne

Po drugie, wraz z upadkiem socjalistów i spodziewanym upadkiem republikanów, Francja, podobnie jak Europa Wschodnia, znalazła się w partiach czysto nominalnych. „Republika w drodze” Emmanuela Macrona, „Zlot Narodowy” Marine Le Pen i „La France Insomes” Jeana-Luca Mélenchona – trzy główne siły w nowym zgromadzeniu – są doraźnymi platformami wyborczymi, które mają wspierać swoich przywódców.

Oryginalna nazwa partii Emmanuela Macrona „En Marche”, która imituje jego inicjały, boleśnie przypomina słoweńskie partie wyraźnie nazwane imieniem ich przywódców, takich jak: Część Meru Cerr Premier Słowenii w latach 2014-2018.

Trudno wyobrazić sobie wiek partii bardziej niż jej założyciela po zakończeniu jego drugiej kadencji prezydenckiej. Paradoksalnie najbardziej ugruntowaną dominującą partią jest Zlot Narodowy, którego początki sięgają 1972 roku. Oczywiście Zlot jest firmą rodzinną, przekazywaną z ojca na córkę i nadal jest typowym elementem Europy Wschodniej. Pomyślmy na przykład W tandemie Kallas i Kallas w EstoniiLandsbergis i Landsbergis in Litwaczyli nieudane próby prezydenta Czech Vaclava Klausa ustanowienia Radykalna prawicowa partia jego syna.

Z tymi trzema dominującymi partiami walka polityczna w nowym zgromadzeniu jest podobna do walki w Polsce – a potrójny dekolt Wśród liberałów centroprawicy (Macron – Platforma Obywatelska), lewicy (Melenchon – Loica itd.) i radykalnej prawicy (Le Pen – PiS, Corwin itd.).

Ta konkurencja jest bardzo niestabilna, ponieważ głęboki nacjonalistyczny konserwatyzm radykalnej prawicy nadal powstrzymuje innych, podczas gdy lewica i centroprawica są głęboko podzielone w kwestiach gospodarczych i społecznych. Może to prowadzić albo do niestabilności, albo do ostatecznej dominacji jednej z trzech – w Polsce tak jest przypadek radykalnej prawicy.

fragmentacja po lewej stronie

wreszcie, jak Polska czy WęgryLewica francuska jest podzielona. Wkrótce po wynikach wyborów stało się jasne, że Sojusz Lewicy, mimo sukcesu wyborczego, pozostanie sojuszem wyborczym. Jedyna grupa parlamentarna zaproponowana przez Jean-Luca Melenchona została natychmiast odrzucona przez socjalistów, zielonych i komunistów.

Choć reprezentowana przez 131 deputowanych, koalicja została podzielona na cztery bloki, z których największy – Jean-Luc Mélenchon dla Francisa – miałby tylko 84 mandaty i byłby dopiero trzecią siłą w Radzie. Uzgadniając szereg polityk społecznych, cztery partie prawdopodobnie nie będą się zgadzać w wielu ważnych kwestiach, od zajmowania się euro po reagowanie na rosyjską wojnę na Ukrainie.

Ponadto lewica toczy głęboką walkę z Zgromadzeniem Narodowym o reprezentację słabszych warstw społecznych. Przy wskaźnikach udziału w wyborach odpowiednio 47,5 i 46,2% w pierwszej i drugiej turze Francja wykazuje znacznie wyższy poziom abstynencji niż w Czeskie wybory parlamentarne Lub Węgrzy oscylują między 67 a 69% udziałem. Nawet francuski wyścig prezydencki, z udziałem 72% i 73%, jest bliski.

nauka Z CEVIPOF po wyborach prezydenckich wynika, że ​​to różne formacje radykalnej prawicy, w szczególności Zgromadzenie Narodowe, otrzymują najwyższy procent poparcia od „klas pracujących”. Klasy „średnie” mają tendencję do dominacji wśród lewicowych wyborców. Jean-Luc Melenchon otrzymał niemal równe wsparcie ze strony klasy „ludowej” i „średniej”. Zdolność lewicy do zastąpienia radykalnej prawicy w niższych klasach społecznych jest więc niestabilna.

Czytaj więcej: Jak grupy parlamentarne budują francuskie życie polityczne

spójrz na wschód

Brak absolutnej większości jest we Francji czymś nowym, a przynajmniej niezwykłym, podczas gdy tak jest… Stały element życia politycznego w Europie Wschodniej.

Zaangażowanie Macrona w negocjowanie z przeciwnikami zarówno z prawicy, jak i lewicy może zaszczepić francuskiej polityce większościowej zdrową dawkę dialogu i kompromisu. Jednak po wykorzenieniu systemu politycznego, rywalizacji politycznej rozdzieranej przez głęboki i strategicznie tlący się podział kulturowy oraz zdominowanym przez partie osobiste, które prawdopodobnie nie przeżyją swoich założycieli (lub ich potomków), przyszłość Zgromadzenia Narodowego może nie być Francuzami. Bądź nad brzegiem Sekwany, ale nad brzegiem Dunaju. Analitycy polityczni chcący zrozumieć Francję mogą rozważyć lekcje, jakie daje rozwój Europy Wschodniej.

Ten artykuł następuje we współpracy z Polyverse A Sympozjum Naukowe. Opublikowany w Einglijski i w Czech.