Javier Miley stoi przed trudnym zadaniem w Argentynie

Liberał Javier Miley został wybrany na prezydenta Argentyny 19 listopada, zdobywając 55,7% głosów. Ale dla Millie nie będzie to łatwe.

24 listopada, kilka dni po wyborach, w siedzibie partii w stolicy Argentyny spotkałem się z Nicolasem Emmą, szefem oddziału partii Javiera Mileya w Buenos Aires. Obecnych było także kilku innych organizatorów imprezy, w tym Gustavo Federico i Facundo Ozanne Carranza. Z rozmów z tymi osobami, innymi postaciami z partii Miley, przedstawicielami argentyńskich think tanków i dziennikarzami stało się jasne, że Miley stoi przed naprawdę trudnym zadaniem.

Miley ma przewagę liczebną w Senacie i Izbie Reprezentantów

Wyzwania są liczne i wyczerpujące, z których najważniejszym jest wskaźnik inflacji, który w kraju przekroczył trzycyfrowy poziom. Partia Miley liczy zaledwie 35 deputowanych na 257 w Izbie Deputowanych (Cámera de Diputadas).

Jego najzacieklejsi przeciwnicy, lewicowi peroniści i cała lewica, mają 105 głosów.

W Senacie (Senado) partia Miley liczy tylko ośmiu z 72 członków. Na początku mnie to zaskoczyło, ale to dlatego, że tym razem do zdobycia była tylko połowa miejsc w Izbie Reprezentantów. Na rozpatrzenie pozostałych mandatów będziemy musieli poczekać jeszcze dwa lata. W Senacie wybrano jedynie jedną trzecią nowych członków. Milley może wydawać dekrety prezydenckie, aby wymusić pewne zmiany w polityce, ale wszelkie reformy podatkowe wymagałyby zgody Izby i Senatu. Mogą także wykorzystywać referenda do mobilizowania opinii publicznej, ale mogą one być organizowane tylko w określonych kwestiach i nie mają charakteru wiążącego.

Problem związków peronistycznych

W trakcie moich wywiadów przedstawiciele partii Miley jako swoich głównych przeciwników wielokrotnie wymieniali argentyńskie związki zawodowe. Związki zawodowe są w Argentynie bardzo potężne, wysoce upolitycznione i silnie utrzymywane przez peronistów. Zwolennicy Mileya spodziewają się szczególnie ostrego sprzeciwu wobec jego planów prywatyzacji głównego nadawcy publicznego w swoim kraju. Największym wyzwaniem dla Margaret Thatcher w Wielkiej Brytanii w latach 80. było pokonanie sprzeciwu lewicowych związków zawodowych, który paraliżował kraj strajkami, które często trwały miesiącami.

Zwolennicy Miley mówią, że istnieją setki tysięcy urzędników państwowych, którzy nie robią nic innego, jak tylko zbierają swoje pensje i dzień w dzień bronią peronistów. Kiedy ich miejsca pracy będą zagrożone, z pewnością pojawi się masowy opór.

Czy Argentyńczykom wystarczy cierpliwości?

Głównym pytaniem, które sobie zadawałam, było to, czy Argentyńczycy będą na tyle cierpliwi, aby zaakceptować reformy Miley, zwłaszcza jeśli sytuacja początkowo ulegnie pogorszeniu.

Doświadczenia innych krajów (np. reformy Thatcher w Wielkiej Brytanii w latach 80. i Leszka Balcerowicza w Polsce w latach 90.) pokazują, że reformy gospodarki rynkowej zawsze początkowo pogarszają sytuację. Zasiłki zostają usunięte, a bezrobocie ukryte zamienia się w bezrobocie jawne. Dopiero po początkowym okresie chudego, który może trwać co najwyżej kilka lat, sytuacja zaczyna się poprawiać. Odpowiedź otoczenia Miley była następująca: Już przy kilku okazjach podkreślał, że wdrożenie jego reform i przywrócenie Argentynie smaku sukcesu zajmie co najmniej trzy stany.

Jak pokazują wszystkie sondaże, główną troską Argentyńczyków jest walka z inflacją. Augustin Etchebarne z centrum badawczego Wolność i postępUważa on, że obiecana przez Milleya dolaryzacja waluty nie nastąpi wcześniej co najmniej przez pierwsze dwa lata, zwłaszcza że banki stawiają silny opór, a Minister Gospodarki i Dyrektor Banku Centralnego zostaną najprawdopodobniej nominowani przez Macri’s zwolennicy. Pozostaje jedynie radykalne ograniczenie dotacji w celu ustabilizowania budżetu.

Innym pytaniem jest, jak lojalni będą w dłuższej perspektywie zwolennicy Maurico Macriego, z którym Miley zawarła sojusz, aby wygrać wybory w drugiej turze. Jaki wpływ mają prawicowi nacjonaliści w szeregach Partii Libertariańskiej Miley?

Co więcej, Miley musi najpierw stworzyć prawdziwą bazę polityczną na poziomie krajowym. Obecnie istnieje kilka niezależnych oddziałów partii w różnych regionach kraju. Spotkałem w Buenos Aires ludzi, którzy pracują nad stworzeniem niezbędnych warunków prawnych do połączenia się w jedną partię.

Prawda jest taka, że ​​nawet jeśli Mileyowi uda się wdrożyć swoje reformy, choć nie będzie miał większości w Izbie Deputowanych ani w Senacie (pierwsza przeszkoda), wszystko będzie zależeć od cierpliwości, jaką wykaże naród argentyński w znoszeniu chudy okres niezbędny do reform gospodarki rynkowej (druga przeszkoda). ).