Kobieta na dachu – Film 2023 Polska

Mirka, sześćdziesięcioletnia położna, wiedzie bez zarzutu życie z mężem i synem. Ale pewnego ranka coś się zmieniło. Po wczesnym przebudzeniu, rozdaniu prania i zakupie jedzenia dla rybek, uzbrojona w nóż kuchenny próbuje obrabować bank. Jego desperacki gest kończy się niepowodzeniem, ale zmusza go do ponownego rozważenia swojego życia.

Zainspirowany wiadomością, która wydarzyła się w Polsce w 2011 roku, Kobieta na dachu to film, którego celem jest podkreślenie miejsca kobiet w społeczeństwie, a w szczególności ciężaru, jaki ciąży na nich społecznie. Albo blisko. Wiele krajów i Europy Wschodniej nie jest wyjątkiem i nie pozostawia kobietom zbyt wiele miejsca na otwarcie się na jaśniejszą i bardziej otwartą przyszłość niż ta, w której żyją. Jeśli chodzi o postać Mirki, obserwacja jest jasna: nie stara się ona kwestionować swojej roli, ale widzi kobiety młodsze od niej, dokonujące innych wyborów, patrzące w przyszłość gdzie indziej i patrzące na refleksję, która zanika wraz z jej przyszłością. Wygląda równie zimno jak kolory wybrane przez reżyserkę Annę Jadowską (Dzikie róże).

Jeśli spektakl Anny Jadowskiej jest precyzyjny, czasem nieco akademicki, nie mówiąc już o obrazie środowiska, w którym żyje jej bohaterka, to jest on bardzo odległy i zimny.Przede wszystkim jednak kumulacja tych wyborów wizualnych, tej często zamrożonej kamery, utrudnia widzowi, któremu bardzo trudno jest dać się wciągnąć historii kobiety wykonującej zawód położnej, nie do końca wiedząc dlaczego. Idzie do banku i próbuje napadu z nożem, zanim zmieni zdanie. Ale machina sądowa zaczęła działać i życie tej kobiety zostało wywrócone do góry nogami.

Ale teraz scenariusz nie nadaje bohaterowi żadnej realnej perspektywy ani wymiaru, a pytania, które przenikają film, często pozostają bez odpowiedzi i nie pozwalają widzowi w pełni zanurzyć się w historii tej kobiety, o której nic nie wiemy i nikt. Przeszłość ani powody, które go do tego skłoniły. Jest tylko wyjaśnienie Dorota Pomykała (Nazywam się K) Która nosi na twarzy całe zmęczenie i całą psychologiczną dwoistość, która zdaje się ją dręczyć. Aktorka jest bardziej wizualna niż fizyczna, a sama siła ekonomii jej kwestii rezonuje w ciszy jej spojrzenia. Kobieta na dachu to film, który zdaje się pogrążać w chłodzie, jaki z pewnością zakłada reżyser, ale nagle zostawia główną aktorkę w bardzo zimnym i często bezdusznym otoczeniu. Anna Jadowska dba o swój wizerunek i reżyserię, ale brakuje jej scenariusza, który nie stanowi kontrapunktu dla tego, co widzimy na ekranie.