Polityczna zemsta na prawie w kontekście kryzysu między UE a Polską”

Orzeczenie polskiego Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z którym konstytucja narodowa powinna mieć pierwszeństwo przed prawem europejskim, wydawało się przestrogą dla europejskiego establishmentu prawniczego i wywołało szereg debat. Hierarchia warunków została wyprowadzona z momentu, w którym państwo zgodziło się na zawarcie tych umów, Unia Europejska (UE). Wymiar sprawiedliwości Unii (TSUE) był solidnym obrońcą stosunku prawnego, który łączy różne elementy tej całości. Ale wracając do tego paradygmatu, polski sąd podjął bardzo polityczną decyzję.

Było to szokiem dla publiczności, ponieważ rząd w Warszawie był postrzegany przez wielu jako dyktatorski i nadużywający praworządności.

Potencjalna debata na temat relacji między prawem krajowym a prawem europejskim była niesłyszalna, ponieważ czyniła debatę nie do zniesienia. Dla niektórych sprawa była tak poważna: rządy prawa, a nawet przyszłość związku były zagrożone, a polska decyzja musiała zostać całkowicie zmieniona.

Następnie „Jak nagiąć ten rząd?” Powstało pytanie. Jednak zdolność Unii do wdrożenia niektórych jej decyzji była tak samo potężna jak Liga Narodów w tamtym czasie, mówiąc delikatnie, „była tylko broń ekonomiczna i finansowanie obiecane w następnej generacji UE”.

To, że związek musi uciekać się do takiego zagrożenia, świadczy o pogarszającym się w nim stanie stosunków politycznych.

Dla innych została nabyta z pewną suwerennością i gotowa zapomnieć o planowanych przez polski rząd atakach na praworządność, Polska została uwolniona od jego woli, a samo prawo europejskie musiało wytyczyć drogę. Bez względu na charakter podejmowanych decyzji demokracja oznacza odwrócenie hierarchii reguł.

Z jednej strony obóz prawa i porządku, z drugiej z tak zwanym obozem niezależnej suwerenności, nacjonalizmu i fundamentalnego potępienia, niemożliwa debata ma miejsce ponownie. Po raz kolejny uderzyło myślenie binarne.

UE pogrążona jest w sprzecznościach: program polityczny, który został zbudowany na nieufności do polityki i starał się ją zamaskować przez prawo i gospodarkę.

Odtąd do ciężaru wraca polityka w różnych formach, a Jack Rupnick na swój sposób wyjaśnia teorię lodówki. Ten ostatni, analizując rozpad federacji jugosłowiańskiej, tłumaczył go konfliktami w lodówce w czasach Tito, ale kosztem niepokojącego rozkładu. UE czerpie korzyści z długo ograniczonej polityki, nie padając ofiarą wojny domowej.

Schwytany przez Konstytucję

Projekt europejski był postrzegany jako projekt polityczny, od przywrócenia pokoju na zakrzywionym kontynencie po walkę z komunizmem.

Był dzieckiem watykańskiej Europy w latach pięćdziesiątych, programu chrześcijańsko-demokratycznego, który został stworzony przeciwko socjalizmowi, a przede wszystkim przeciwko komunizmowi i keynesizmowi.

Projekt opiera się na założeniu, że ciągłe rozprzestrzenianie się podobieństw gospodarczych w innych regionach doprowadzi do powstania hybrydy, która nie jest państwem narodowym lub imperium, ale federacją tego czy innego rodzaju.

W rzeczywistości plan został zbudowany na nieufności wobec polityki, jej zamknięciu, ograniczeniu i poddaniu pod rządy rynku i prawa (ustrukturyzowane ustawy budżetowe, zarządzanie walutą powierzoną niezależnemu bankowi centralnemu, wyłaniający się porządek prawny z wolna i nieograniczona konkurencja itp.). W połączeniu z wojną polityczną, nacjonalizmem lub uprzedzeniami może jedynie wywołać nieufność.

Ale nie chodzi tylko o zaprojektowanie go. Była to również kwestia zmiany go i wyobrażenia sobie jego motywów. I tu wkracza TSUE, o czym wspominam w mojej książce: jego sposób interpretacji prawa realizuje cele o charakterze politycznym. Prawo nie powinno być ściśle stosowane, ale powinno być rozumiane szczegółowo w ramach dorozumianych intencji zawartych w umowach: w przypadku sporu interpretacja prawa powinna zawsze być na korzyść tzw. uczucie”. Porozumienia”, polegające na wzmocnieniu integracji transnarodowej.

Przywileje przyznane sędziemu dają więc mu niemal konstytucyjną władzę, bo to od niego zależy wypełnienie rzekomych luk w prawie socjalnym.

Jasne jest więc, jak prawo powinno kierować i tłumić politykę.

UE czyli sztuka konfliktu: obrona praworządności i brak zaufania do demokracji

Nieufność wobec polityki przeradzała się czasem w antydemokratyczną wpadkę. Nie pozostawia to wątpliwości po stronie urzędników europejskich, co może wyłonić się z krajowej urny wyborczej z ogólnie podanych powodów (słabe uprawnienia Parlamentu Europejskiego, wszechmocna technologia).

Wybór Alexisa Tsiprasa w Grecji został powitany niespodziewanym odsunięciem byłego przewodniczącego Komisji Europejskiej Jean-Claude’a Junckera, który potwierdził, że „nie ma demokratycznego wyboru przeciwko europejskim porozumieniom”.

Unia Europejska, która twierdzi, że jest wzorem do naśladowania dla praworządności, stara się o szacunek krajów europejskich, aby uzyskać finansowanie dla swojego członka lub jego członków w ramach swojego programu naprawczego. Ale jednocześnie nie waha się opróżnić demokracji od wewnątrz ani skomplikować ćwiczenia.

Musimy pamiętać, jak trudno było stworzyć większość na Południu w 2011 roku i latach następnych, ponieważ wybory obywateli nie były zgodne z europejskimi regułami. W tym kontekście przypomnijmy trudne podejście Sojuszu Lewicy w Portugalii, niedawne funkcjonowanie demokracji hiszpańskiej czy nowe role włoskich prezydentów, takich jak Giorgio Napolitano czy Sergio Moderella, czołowi komisarze rządów europejskich.

Konflikt gospodarczy: kiedy gospodarka przejmuje politykę

Druga sprzeczność pochodzi z ekonomii. Ten ostatni powinien zrodzić politykę, ale rynek w końcu zawładnął polityką.

Polityka gospodarcza polegająca na braku współpracy odniosła sukces, a ludzie zapominają, że dążenie do konkurencyjności nie ogranicza się do konkurencji, z wyjątkiem tego, że UE była początkowo wspólnotą partnerów.

Logika swobodnego przepływu kapitału i twierdzenie o logice konkurencji wzmocniły sferę gospodarczą, która stała się centralnym elementem programu europejskiego. Teraz celem było wdrożenie reform strukturalnych, które wpłyną na zabezpieczenie społeczne i rynek pracy. Coraz więcej sektorów gospodarki, takich jak polityka handlowa, jest zatem wykluczonych ze wspólnej debaty.

Krótko mówiąc, sprzeczności panujące w systemie prawnym i gospodarczym Unii są nie tylko miejscem powstawania najbardziej niepokojących niedociągnięć drugiej globalizacji (globalizacji finansowej, która rozpoczęła się pod koniec lat 70.) poprzez nierozsądne możliwości. Konkurencja (dumping społeczny i finansowy) otwierają się, ale prowokują konflikty.

Ta sytuacja podważa niektóre filary członkostwa obywateli UE i przyczynia się do intensywności, z jaką Unia boryka się z kryzysami od 2010 r. (kryzys grecki, kryzys migracyjny, napięcia na Wschodzie itp.). W ten sposób rywalizacja o ład europejski, która nie mogła toczyć się na zamkniętej platformie politycznej, została deportowana do sektora gospodarczego i prawnego.

Myślimy już o Brexicie: Wielka Brytania uczyniła z powrotu brytyjskiej supremacji prawa nad Europą kamień węgielny swojego wyjścia. Pod względem gospodarczym kraje Europy Środkowo-Wschodniej zapewniły w ostatnich latach nowe jedwabne drogi dla kontrprogramu chińskiej globalizacji. Ale polityka przybiera teraz różne oblicza.

Różne oblicza powrotu polityki

Polityczny powrót do walki z UE będzie miał pełne spektrum.

Wrócił z niepokojem, gdy rozpoczął się tak zwany kryzys grecki, podczas którego wszędzie narastały uprzedzenia wobec Południa. Nacjonalizm, o który Europa walczyła od samego początku, powraca w postaci niepohamowanego rasizmu. Pamiętamy nagłówki w niektórych niemieckich gazetach, a nawet zagraniczne podróże byłego lidera Eurogrupy Jரோrgena Dijselfloma, mówiące o pragnieniu mieszkańców Południa alkoholu i kobiet.

Ale z jednej strony silne i dominujące kraje kontynentu, jak Niemcy, przy zachowaniu europejskiego porządku gospodarczego i prawnego, z drugiej strony polityka nie przestaje mówić, że Trybunał Konstytucyjny się nie podda. Cal niemieckiej suwerenności wymaga, aby Niemcy zawsze mogły decydować o sobie i o sobie.

Polska, nie zachowując tej samej władzy – i bez względu na motywy – chciała podkreślić możliwość narzucenia swojego prawa i porządku krajowego i rzuciła wyzwanie tam, gdzie Wielka Brytania zrobiła to wcześniej: w dziedzinie prawa. Unieważniając swoje prawo nad Europą, nie jest to deklaracja przyszłej odzyskanej demokracji, która z dumą przywróci jej suwerenność, ale dodatkowy znak załamania europejskiego porządku prawnego i rynkowego.

Kontynuowanie podążania ścieżkami europejskiego prawa dekonstrukcyjnego, zwłaszcza że w nadchodzących głównych tematach znajduje się duża zawartość prawna: Zarządzanie imigracją, odpady społeczne i finansowe, technologia, zdrowie i normy fitosanitarne. Polska kontynuuje brytyjską pracę, a UE nie ma nic więcej do zaoferowania. To przekracza wszelkie wyobrażenia i pokazuje, że w obliczu wyzwań stojących przed naszą gospodarką wydaje się to zagmatwane i paradoksalne, a także jest więcej niż możliwe do rozwiązania napięć.

Ten artykuł został ponownie opublikowany Rozmowa Na licencji Creative Commons. CzytajArtykuł jest oryginalny.