Znaleziono zwłoki supernowej (wciąż gorącej) zaobserwowanej w 1181 r.

Pojawił się w 1181 roku w gwiazdozbiorze Kasjopei, następnie był obserwowany w Chinach i Japonii, a astronomowie sklasyfikowali ten nowy świetlisty obiekt jako „gwiazdę gościa” wpisaną na niebie. W rzeczywistości nie była to nowa gwiazda, ale raczej supernowa, ostatnia eksplozja gwiazdy pod koniec jej życia. Jasna plama trwała sześć miesięcy, zanim zniknęła, pozostawiając puste miejsce na nocnym niebie.

Około dziesięciu chińskich i japońskich tekstów wspomina o istnieniu tej gwiazdy, która pojawiła się 6 sierpnia 1181 r. i zniknęła 6 lutego 1182 r. Jednak astronomom jak dotąd nie udało się znaleźć śladu tego gwiezdnego zjawiska. …bo jeśli gwiazda rzeczywiście jest martwa, to współczesne teleskopy umożliwiają obserwację jej pozostałości, czyli obłoków zewnętrznych gazów przedmuchiwanych przez przestrzeń i często u źródeł mgławic, tych cudownych ciał astronomicznych, które zachwycają astronomów i jak helisa lub koci pazur.

Dwie gwiazdki w cenie jednej

Teraz gotowe: międzynarodowy zespół astronomów właśnie opublikował badanie, Pozostałości i pochodzenie historycznej supernowej 1181AD (Pozostałości i początki historycznej supernowej 1181), w którym wyjaśniają, w jaki sposób zdali sobie sprawę, że mgławica Pa30 odkryta w 2013 roku przez astronoma amatora była w rzeczywistości pozostałością po eksplozji, która miała miejsce w 1181 roku.

To niezwykle rzadkie zdarzenie, które mogło być początkiem supernowej obserwowanej prawie tysiąc lat temu: w rzeczywistości nie jest to zapadnięcie się gwiazdy, ale zderzenie dwóch białych karłów w układzie podwójnym.

Almanachowa szansa, istnienie tego typu supernowej, która teoretycznie istniała od dawna, ale nigdy nie została zaobserwowana, została udowodniona dwa tygodnie temu przez inny międzynarodowy zespół astronomów. W artykule opublikowanym w czasopiśmie Nauki ścisłe.

Aby potwierdzić słuszność swoich założeń, naukowcy zaobserwowali prędkość ekspansji gazu w konkretnej mgławicy: mgławica Pa30 w rzeczywistości rozszerza się z prędkością około 1100 km/s.

Od tego czasu astronomom pozostawiono jedynie „zwrócenie” mgławicy w celu ustalenia, kiedy się uformowała. Obliczenia dowodzą, że istniał on nieco mniej niż 1000 lat temu… Data powstania Pa30 nie tylko ściśle odpowiada dacie zjawiska obserwowanego w Chinach i Japonii w roku 1181, ale również jego lokalizacja pokrywa się z datą wskazany w tym czasie.

„Doniesienia historyczne umieszczają gościnną gwiazdę wśród chińskiego zodiaku, Quanxi i Huajai, identyfikuje Alberta Zilstra, profesora astrofizyki na Uniwersytecie w Manchesterze i współautora badania. Gwiazda Parkera dobrze pasuje do sytuacji. Oznacza to, że wiek i lokalizacja odpowiadają wydarzeniom z 1181 roku.”

gwiazda zombie

W centrum tej mgławicy znajduje się również gwiazda zwana „zombie”: gwiazda Parker. Ten typ gwiazdy znajduje się w mgławicach wytwarzanych przez supernową typu Ia, czyli supernową powstałą w wyniku zderzenia dwóch gwiazd.

Jako bonus, gwiazda Parkera jest jedną z najgorętszych gwiazd Drogi Mlecznej, ponieważ jest gwiazdą typu Wolfa-Rayeta, która wyrzuca materię tworzącą ją w postaci wiatrów gwiazdowych. Prawie 1000 lat później ciało zdarzenia, które miało miejsce w 1181 r., jest wciąż gorące… oprócz tego, że jest zombie:

„To jedyna supernowa typu Ia, w której można przeprowadzić szczegółowe badania gwiazdy i pozostałości mgławicy, Profesor Albert Zilstra potwierdził. Wspaniale jest móc rozwiązać zagadkę historyczną i astronomiczną”.

Pięć supernowych na przestrzeni wieków

Jeśli supernowe nie są zjawiskiem rzadkim w skali Wszechświata (jeden występuje co 2-3 sekundy), to z drugiej strony są zjawiskiem rzadszym w stosunku do Drogi Mlecznej. W naszej galaktyce jest ich od dwóch do trzech na stulecie, ale do tej pory zaobserwowano tylko pięć z nich… i żadnego nie zaobserwowano od czasu wynalezienia teleskopu.

Smutna prawda jest taka, że ​​większość supernowych prawdopodobnie występuje w dysku galaktycznym, innymi słowy, gdzie znajduje się już większość gwiazd i pyłu gwiezdnego. To właśnie ten pył uniemożliwia nam, poprzez pochłanianie lub rozpraszanie światła, dostrzeżenie tych zjawisk, które mimo to pozostają bardzo jasne.

W Drodze Mlecznej ostatnich obserwowanych supernowych jest pięć i można je zobaczyć gołym okiem. O ich istnieniu wiemy tylko dzięki relacjom spisanym w starożytnych rękopisach.

Od roku 1006 w Chinach zaobserwowano supernową. Prawdopodobnie po raz kolejny, spowodowany zderzeniem dwóch białych karłów, szczególnie rozjaśnia się na niebie i trwa to dwa lata. W ten sposób świadectwa przywołują gwiazdę o jasności równej ćwiartce księżyca: świeci ona nawet w biały dzień!

Pół wieku później, w 1054 roku, w Azji i na Półwyspie Arabskim zaobserwowano nową eksplozję supernowej. Opisuje to wiele świadectw, m.in. japoński poeta i dworzanin Fujiwara no tika:

Panowanie cesarza Go-Reizei Tengi, drugi rok, czwarty miesiąc księżycowy, po środkowym okresie dziesięciu dni. W podwójnej godzinie kapusty na schodach Zuixi i Shen Moon Inn pojawiła się gościnna gwiazda. Był widziany w kierunku wschodnim i pojawił się w gwieździe Tianguan. Był tak duży jak Jowisz.

Ta supernowa pozostawi pozostałość: Mgławicę Krab, fascynujący obiekt astronomiczny, który zachwyci zarówno amatorów, jak i zawodowych astronomów.

Po supernowej 1181 następną zaobserwowano dopiero w 1572 roku. To słynny astronom Tycho Brahe odróżnia ją od klasztoru Herivad i zobowiązuje się do starannego utrwalenia tego pojawienia się w gwiazdozbiorze Kasjopei. Ta rewolucyjna wówczas obserwacja miałaby uczestniczyć w zamęcie astronomicznym, podważając postulowaną przez Kościół koncepcję niezmiennego nieba.

Ostatnią supernową zaobserwowaną w Drodze Mlecznej w 1604 r. zaobserwował m.in. Johannes Kepler. Widoczna przez około rok gwiazda zostanie szczegółowo opisana przez niemieckiego astronoma w Di Stella Nova w Pede Serpentarii („Pod Nową Gwiazdą u stóp Ove”).

Od tego czasu wiemy, że dwie inne supernowe pojawiły się w XVII wieku niezauważone dzięki pozostałościom (słynne obłoki gazu), które pojawiły się kilka wieków później.

A co z następną supernową w tym wszystkim? W 2017 roku naukowcy przewidzieli zderzenie dwóch białych karłów w 2022 roku, w wyniku którego w gwiazdozbiorze Łabędzia pojawiła się supernowa widoczna gołym okiem… zanim kolejne badania podważyły ​​tę hipotezę. Trzeba więc uzbroić się w cierpliwość, zanim zobaczymy nową gwiazdę na niebie. Albo wróć tymczasem do komet i meteorów, a nawet, w niełasce, do konstelacji satelitów wystrzelonych przez amerykańskiego miliardera Elona Muska.