Z Polski setki z nich wracają do kraju, by bronić swojej „ziemi”

Na dworcu autobusowym Warszawa-Zachód panuje większy ruch niż zwykle w ten zimny i słoneczny poniedziałek, 28 lutego. W otaczającym zgiełku dominują języki ukraiński i rosyjski. Przebudowany został autobus Miejskiej Sieci Komunikacyjnej, który ma służyć informacją i pierwszą pomocą uchodźcom z całego świata.

Wśród przechodniów możemy zrobić ludzi, często czekających samotnie przy swoich bagażach, z papierosami w ustach, oczami błądzącymi w przestrzeni. Większość z nich to ochotnicy ukraińscy, gotowi obrać przeciwną drogę w obronie swojego kraju. Pochodzą z całej Polski z najbliższej stacji kolejowej.

Przed wjazdem na parking czekają trzy minibusy z flagą ukraińską. „Będzie to dla nas bilet w jedną stronę”, Sacha uruchamia Sachchę Hiraik, która zastanawia się nad bombardowaniem ze strzelby. Kierowca zawiezie ośmiu wolontariuszy do rejonu Dinibro, dwadzieścia godzin jazdy od centrum kraju. „Opiekujcie się dobrze Moskalami! Poczucie sprzeciwu jest silne. Putin nas nie doceniłschodzi w świętą kpinę. ?

Od początku wojny na Ukrainę kursuje codziennie około piętnastu minibusów. Utworzono również ważną sieć carpooling, aby uwolnić żołnierzy na granicę i wrócić do Warszawy z kobietami i dziećmi uchodźczyniami. Poprzedniego dnia około dwustu osób skierowało się na wschód.

„Prawda jest naszą stroną”

36-letni Ivan Panaciuk ma się wspinać. „Wtedy to po prostu dotarło do nas. Teraz nic nie jest ważniejsze niż ochrona naszej ziemi. ? Pochodzi z regionu Wolhine na zachodzie kraju, gdzie zostawił żonę i córkę. Przez siedem lat pracował w branży budowlanej w Polsce. „Służyłem w wojsku, mam całe przeszkolenie wojskowe. Chcę wstąpić do regularnej armii. Idę zobaczyć się z rodziną, idę do przodu”. Idąc dalej, ze ściśniętym gardłem mówi, że podejmuje właściwą decyzję „Wtedy to po prostu do nas dotarło [leur] Strona. ja „Chwała Ukrainie!” », On pisze. Minibus zamyka drzwi.

Dzień wcześniej, podczas proukraińskiej demonstracji przed ambasadą rosyjską w Warszawie, która zgromadziła tysiąc osób, główną organizacją ukraińską była Myroslava Kerik, szefowa Fundacji Nass Vibor („Nasza Opcja”). Polska we łzach weszła na scenę. „Pięć dni temu nie wyobrażałam sobie, że pomogę mężowi zbudować torbę wojenną. To był najtrudniejszy dzień w moim życiu. Jest wielu takich chłopców jak on. Chwała im! „Chwała żołnierzom!” », Tłum odpowiedział, podejmując ukraińskie święte hasło. Tego samego dnia Myroslava opublikowała zdjęcie w mediach społecznościowych ze swoim mężem i dziesięcioletnią córką. Wszyscy próbowali się śmiać.

Powinieneś przeczytać 46,15% tego artykułu. Poniższe są tylko dla subskrybentów.