Wyświetl | Cena CO2: co by było, gdybyśmy w końcu stworzyli realną gospodarkę?

Kilka dni temu ekonomista Christian de Berthos był podekscytowany tymi artykułami: „Cena dwutlenku węgla rośnie, to dobrze!” Zbuntował się już przeciwko idei, że producenci mogliby skorzystać z bezpłatnych limitów CO2 w Unii Europejskiej i przyszły podatek węglowy Na granicach Europy: [S’ils] Zdobądź masło i pieniądze z masła, a będą nadal emitować dwutlenek węgla. Wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Frans Timmermans również chce droższego CO2 i jest dumny z tego, że nie ogranicza spekulacji na tym rynku.

Szkoda, że ​​wybitny ekonomista mówi takie rzeczy; Błędem jest jednak pozwolić wybitnemu politykowi uwierzyć, że rozwiązuje problem klimatyczny, obserwując rosnące ceny dwutlenku węgla. Kto zapłaci? Konsument, przemysł lub gospodarstwo domowe. Na korzyść klimatu? Jest niepewna i częściowa. Oczywiście z korzyścią dla przemysłu spoza Europy … problemem gospodarki naziemnej są szkody, które powoduje.

Import węgla

Prawda jest taka, że ​​przemysł jest „głównym sektorem, który przyczynił się do redukcji emisji we Francji od 1990 r.”, Zgodnie z krajową strategią niskoemisyjną. Dzięki inwestycjom i innowacjom w latach 1990-2016 zużycie energii na jednostkę produktów przemysłowych spadło o 41%, a emisja dwutlenku węgla zmniejszyła się w porównaniu do wartości dodanej przemysłu wytwórczego o 57%. Brak kwot, a następnie ich umiarkowane ceny najwyraźniej nie były przeszkodą.

Faktem jest, że emisje dwutlenku węgla, które zmniejszyły się w ostatnich dziesięcioleciach we Francji, nie są odpowiednim wskaźnikiem; Ślad węglowy, który uwzględnia dwutlenek węgla obecny w naszym imporcie, odzwierciedla nasz prawdziwy wkład w globalne ocieplenie i staje się coraz cięższy! Niedawne badanie przeprowadzone przez Deloitte dla Uniden Ilustruje związek między upadkiem przemysłu we Francji, gdzie operacje są wydajne, a bardzo niskoemisyjną mieszanką energii dzięki energii jądrowej i odnawialnej, a pogarszającym się śladem węglowym: nasza produkcja jest zastępowana przez większy import dwutlenku węgla. Obsesyjne skupienie się na krajowych emisjach nie pozwoliło nam zobaczyć ich nadchodzących …

Niekontrolowany poślizg na rynku

Prawda jest taka, że ​​dekarbonizacja będzie oparta na trzeźwości i innowacjach. To nie kupcy ani ekonomiści ograniczają emisje; to producenci produkują. Krótkowzroczny kult sygnału cenowego CO2 jest fatalny: nie, to nie CO2 w cenie 200 euro za tonę zachęci niemieckie czy polskie elektrownie do wycofywania węgla, ale przepisy!

Dziś elektrycy przywracają cenę dwutlenku węgla do ceny energii elektrycznej sprzedawanej klientom zmonopolizowanym, ale przemysłowiec w przypadku globalnej konkurencji nie cieszy się z tej rozrywki: dodatkowe koszty osłabiają jego konkurencyjność i marże, a tym samym jego zdolność do inwestowania. Kiedy znamy ogromne ilości energii elektrycznej, która zostanie zmobilizowana, aby zelektryfikować i zdekarbonizować przemysł, dostrzegamy tragiczną ślepą uliczkę, do której ten dogmatyzm prowadzi bezpośrednio: przy mniejszych zasobach finansowych branża będzie musiała więcej płacić i więcej inwestować. W prawdziwym życiu to nie działa.

Chcąc uniknąć niekontrolowanego osuwania się rynku kwotowego, zwracamy się z prośbą o przeniesienie jego kontroli z Londynu do Unii Europejskiej, po wyjściu Wielkiej Brytanii, w celu ograniczenia liczby uprawnień dostępnych dla operatorów niepodlegających europejskiej wymianie kwot i stopniowej utworzenie prawdziwego europejskiego banku węgla.

Na większą skalę ochrona zdolności przemysłu do inwestowania jest najlepszym rachunkiem klimatycznym. W przeciwnym razie ryzykujemy potrójną karą: utratę aktywności, umiejętności i miejsc pracy, zwiększony ślad węglowy i osłabienie naszej zdolności do innowacji na rzecz gospodarki niskoemisyjnej. Bez masła, bez pieniędzy z masła …

Nicholas D. Warren Prezes Federacji Przemysłu Wykorzystania Energii (Uniden).