„To normalne, że bogaci płacą więcej niż dzisiaj”.

Marian: „Gdybym był kandydatem…” Pojawiając się jako swego rodzaju program polityczny lub propozycja, Piętnastka sugeruje „pochylenie”, wyrażenie, które zapożyczasz od Michele Rocard. O czym to jest?

Alan Kelly:Są to środki, które podobnie jak Republika Wysp Marshalla [revenu minimum d’insertion] lub csg [contribution sociale généralisée] W ich czasach wydaje się to prawie niewyobrażalne, ale raz przyjęte, nikt nie wyobraża sobie, że może wrócić. Reformy są również źródłem wszystkich innych możliwych reform, ponieważ wpływają one na głębię społeczeństwa.

Dla kogo są te propozycje?

Przede wszystkim chciałbym zauważyć, że ten tekst, który pozwolił mi doprecyzować idee, został dobrze przyjęty przez moich zaprzyjaźnionych przyjaciół. To bardzo zachęcające, ponieważ reprezentują różne horyzonty ideologiczne i polityczne, od lewicy lewicy do prawicy centrum.

Czytaj też: Przeciw neoliberalizmowi: współistnienie, sztuka dobrego wspólnego życia

Dlatego część mojego zakładu jest taka: rzeczywiście należy powiedzieć kilka rzeczy, które odnoszą się raczej do Francuzów jako całości niż do tej czy innej kategorii ludności, której partie chcą głosować. Naprawdę trzeba umieć rozmawiać także z tymi, których nazywam niestabilnymi, zintegrowanymi, oderwanymi i zglobalizowanymi.

Podzielasz ze zbuntowaną Francją pomysł sporządzenia przez Zgromadzenie Obywateli nowej konstytucji. Inną ważną ambicją, którą nakreśliłem, jest przywrócenie bardziej partycypacyjnej, mniej „oddelegowanej” i „pionowej” demokracji w firmie. to mówiąc?

W odniesieniu do nowej konstytucji odniesieniem jest raczej doświadczenie chilijskiego Zgromadzenia Ustawodawczego. Drugim środkiem, który proponuję, w tej samej kolejności pomysłów, jest organizowanie co roku jednej lub dwóch konferencji obywateli, których wyniki przedstawia się w drodze referendum, jeśli Parlament ich nie uchwali.

Celem jest przywrócenie suwerenności gospodarczej powiązanej z suwerennością polityczną i społeczną poprzez uwolnienie się od weta krajów z rajami podatkowymi, które blokują wszystko. Oczywiście nie będą one częścią naszego projektu na rzecz Konfederacji Europejskiej. Ani demokracje jak Węgry czy Polska. »

Ani Emmanuel Macron, ani jego następca nie mogli się go pozbyć tak, jak to zrobili z porozumieniem klimatycznym. Wydaje mi się, że to powinno zadowolić żółte kurtki. W spółkach konieczne stało się stworzenie wspólnej uchwały we Francji, z równym udziałem w radzie dyrektorów akcjonariuszy i pracowników. Jest to już praktykowane w Europie Północnej, gdzie gospodarka ma się lepiej niż we Francji.

Jakie indywidualne porcje kWh i CO₂ oferujecie? Wyborcy z największą liczbą głosów oraz elity polityczne, medialne i kulturalne – nawet jeśli chcą być „zielone” – nie są zdeterminowani, aby zrezygnować z energochłonnego stylu życia. Jak udaje im się narzucać ograniczenia, kiedy praktykują i szerzą kulturę nieograniczoności?

W obliczu nadciągającej katastrofy klimatycznej musimy zacząć wyobrażać sobie formy racjonowania energii. Na przykład przepuszczając kilowatogodziny. Każdy ma udział w kWh lub CO₂. Jego konto zostanie obciążone za każdy wydatek energetyczny. Ci, którzy przekroczą dozwolone maksimum, odkupią prawa do konsumpcji od tych, którzy nie wykorzystali przydzielonej im kwoty. Ponieważ najbogatsi to ci, którzy powodują największe ryzyko zmian klimatycznych, naturalne jest, że jeśli mają kontynuować, zapłacą więcej niż płacą dzisiaj. Jeśli nie będą przekonane o korzyściach płynących z tego środka, ich dzieci będą wiedziały, jak sprawić, by zmieniły zdanie.

Biorąc pod uwagę, że skala krajowa jest niewystarczająca, aby odpowiedzieć na główne wyzwania międzynarodowe lub skonfrontować się z wielkimi mocarstwami, opowiadasz się za budowaniem bardziej partycypacyjnej Konfederacji Europejskiej. Czy ten projekt może być realizowany w ramach traktatów iz krajami, których kultura i interesy nie idą w kierunku większej demokracji?

Ponieważ celem jest przywrócenie suwerenności gospodarczej powiązanej z suwerennością polityczną i społeczną poprzez uwolnienie się od prawa weta państw, w których raje podatkowe wstrzymują wszystko, z pewnością nie będą one częścią tego. Ani demokracje jak Węgry czy Polska. Jednak temat nie jest w tej chwili na porządku dziennym. Przed dwudziestoma laty tego typu projektu bronił minister spraw zagranicznych Niemiec Joschka Fischer. Francuzi nie chcieli tego słuchać. W tym czasie bezskutecznie próbowałem zorganizować publiczną debatę na ten temat. Nikt nie chce być.

Niemcy, zdominowani wówczas przez Europę, też już o tym nie mówią. Gdy trudno im sprzedać swoje samochody Chińczykom, a Stany Zjednoczone nie będą już w stanie przezwyciężyć wewnętrznych podziałów i przestaną występować jako tarcza dla Europy lub zmusić Europejczyków do zapłacenia wysokiej ceny, pytanie nie pojawi się. Nie można się ponownie pojawić. Sednem sprawy będzie francusko-niemiecki rdzeń, jak od dawna podkreślał Jacques Julliard. Inne narody – Włosi? Hiszpanie? – To nastąpi.

Twój program jest podobny w embrionalnej formie do programu partii politycznej. Jak wyobrażasz sobie tłumaczenie swoich pomysłów na polu wojskowym iw instytucjach?

Na razie współistnienie odgrywa rolę poza polityką. Idee, których broni, są stopniowo rozpowszechniane. Pozostaje bowiem pozwolić na ich skuteczne stosowanie. wydaje mi się, że droga się otwiera. Na przykład CFDT zgromadziła około 65 ważnych sieci społeczeństwa obywatelskiego w Karcie Power to Live, opowiadając się za 90 działaniami. To dużo. Planowane jest szybkie zredukowanie go do kilku klawiszy lub… akcji swingowych.

Na scenę wkroczyły popularne prawybory ponad 450 000 rejestrujących się akceptujących ich „wspólną bazę”. Wszystkie te siły społeczeństwa obywatelskiego mogłyby stworzyć coś, co nazywam spółdzielnią obywatelsko-polityczną, zgrupowaną wokół pewnych wahań, które zrobią wszystko, co możliwe, aby je przyjąć. Partie polityczne nie mogą pozostać wobec niej obojętne.

Przeczytaj też: Czym jest współistnienie, ta ideologia, która ma na celu zaproponowanie alternatywy dla neoliberalizmu?

* Alana Kelly’ego, Gdybym był kandydatem do przyjaznej politykii Edycje Le Pommier2022 3,50 euro.