Śladami mamuta włochatego, 17 000 lat temu

Francja Agencja prasowa , Opublikowano w czwartek, 12 sierpnia 2021 o 23:09

Dystans dwa razy większy od okręgu Ziemi w wieku 28 lat: naukowcy prześledzili ścieżkę, którą obrał mamut włochaty, który żył około 17 000 lat temu na Alasce, udowadniając po raz pierwszy, że to kultowe zwierzę naprawdę było świetnym wędrowcem.

Ich odkrycie, opublikowane w czwartek w prestiżowym czasopiśmie Science, może rzucić światło na hipotezy dotyczące wyginięcia tych gigantycznych ssaków, których zęby były większe niż ludzka pięść.

„We wszystkich popularnych kulturach, na przykład, jeśli obejrzysz (kreskówkę) + Epoka lodowcowa +, zawsze są mamuty, które migrują, które poruszają się, które dużo się poruszają”, zauważył Clement Patai, profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie w Ottawie. . Jeden z głównych autorów badania. „Nie ma prawdziwego powodu, dla którego jest to tak ogromne zwierzę, które wymaga dużo energii, aby się poruszać” – powiedział AFP.

Jednak naukowcy byli zdumieni ich odkryciami: badane mamuty przebyły „ogromną” odległość, około 70 000 km, i nie pozostały na równinie, jak oczekiwali. „Widzimy, jak podróżuje po całej Alasce, a tym samym rozległym regionie” – potwierdza Clement Patai. „To była naprawdę niespodzianka”.

– Odczyty na temat Knappa –

Do swojej pracy naukowcy wybrali mężczyznę, który żył pod koniec ostatniej epoki lodowcowej. Szczególnie interesujący okaz, ponieważ jest bardzo młody, a zatem bliski wyginięciu jego gatunku, około 13 000 lat temu.

Jeden z kłów został przecięty na pół, aby odczytać tak zwane „stosunki izotopów strontu”. Stront to pierwiastek chemiczny bardzo podobny do wapienia. Izotopy to różne formy tego pierwiastka.

Stront w glebie przenosi się do roślinności, a gdy ta ostatnia zostanie połknięta przez żywy organizm, osadza się w kościach, zębach… lub kłach.

Ta ostatnia stale rośnie: końcówka odzwierciedla pierwsze lata życia i ostatnią zasadę.

Ponieważ stosunki izotopowe różnią się w zależności od geologii, Clément Bataille opracował mapę izotopową regionu. Porównując je z danymi z kłów, można więc dokładnie określić, gdzie znajdują się mamuty.

– długie wycieczki –

W tym czasie wszystkie góry Brooks Range na północy i Alaska Range na południu były pokryte lodowcami. W centrum znajduje się równina rzeki Jukon.

Na ogół zwierzę regularnie wraca do pewnych obszarów, gdzie może przeżyć kilka lat. Ale jego ruchy zmieniały się drastycznie w zależności od jego wieku, zanim w końcu umarł z głodu.

Przez pierwsze dwa lata jej życia naukowcy byli w stanie zauważyć oznaki karmienia piersią. Następnie między 2 a 16 rokiem życia rejestruje się ruchy, ale głównie na środkowej Alasce.

„Naprawdę zaskakujące było to, że po latach młodzieńczych różnice izotopowe zaczęły być bardziej znaczące” – wyjaśnia Clément Bataille. Mamut, „trzy lub cztery razy w życiu, odbył ogromną podróż 500, 600, a nawet 700 kilometrów w ciągu kilku miesięcy”.

Aby wyjaśnić te ruchy, naukowcy mają dwie hipotezy. Podobnie jak w przypadku słoni, samiec mamutów mógł przemieszczać się samotnie ze stada do stada, aby się rozmnażać.

A może stanął w obliczu suszy lub szczególnie ostrej zimy, co zmusiło go do poszukiwania obszaru, w którym pożywienie było bardziej obfite.

– Lekcje na dziś –

Clement Bataille zauważa, że ​​niezależnie od tego, czy chodzi o różnorodność genetyczną, czy o zasoby, jasne jest, że gatunek ten potrzebuje bardzo dużej przestrzeni do życia.

Jednak w momencie przejścia między epoką lodowcową a epoką lodowcową, czyli w momencie ich wyginięcia, „obszar się skurczył, ponieważ rosło więcej lasów” i „ludzie wywierali dość silną presję na południe morze”. Alaska, gdzie ruch mamuta jest prawdopodobnie znacznie mniejszy – wyjaśnia.

Zdaniem naukowca zrozumienie czynników, które doprowadziły do ​​zniknięcia mamutów, może pomóc w ochronie innych zagrożonych obecnie gatunków megafauny, takich jak karibu czy słonie.

Dziś, z jednej strony, zmiany klimatyczne ocieplają planetę. Z drugiej strony „będziemy ograniczeni do tego typu megafauny w parkach” lub na obszarach chronionych – mówi.

„Czy chcemy, aby nasze dzieci za 1000 lat widziały słonie w taki sam sposób, w jaki my dzisiaj patrzymy na mamuty?”