Recenzja: Pałac – Senoropa

09.04.2023 – Wenecja 2023: Film Romana Polańskiego, którego wszyscy obawiali się, że w tym roku zawita do Wenecji, okazał się, świadomie lub nieświadomie, bardzo odkrywczy.

Jednym ze sposobów radzenia sobie z krytyką jest postrzeganie filmów jako okna ukazującego zwyczaje i świadomość ich autorów, a nie sztukę czy rozrywkę. W wyniku tego manewru Pałac [+lire aussi :
bande-annonce
fiche film] To przestaje być martwą klapą, którą ma zobaczyć bardzo niewiele osób po tym, jak zostanie pokazana poza konkursem Wenecja Do czegoś, co trzeba zbadać lub przeanalizować, a może w kombinezonie ochronnym, uzbrojonym w szczypce.

Romana Polańskiego Ten dziwaczny, gryzący komiks, który został niewiarygodnie „wymazany”, a nie skradziony, jest napisem, który zdecydował się wydrapać na ścianie swojej celi. Akcja rozgrywa się na tle stresu sprzed tysiąclecia i luksusowego ośrodka narciarskiego Gstaad w Szwajcarii (znanego jako jedno z najdroższych miejsc na świecie) on i jego współautorzy Jerzego Skolimowskiego I Ewy Piaskowskiej (Duet został później pochwalony Organizacja pracodawców [+lire aussi :
critique
bande-annonce
fiche film] (któremu najwyraźniej udało się uzyskać jego udział) zdecydował się ograniczyć ten 1%, ponieważ pod koniec 1999 r. nie został on jeszcze powołany. Atmosfera i rodzaj przesadnej charakterystyki, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni S [+lire aussi :
critique
bande-annonce
interview : Ruben Östlund
interview : Ruben Östlund
fiche film]filtr lat I Cebule szklane Ostatnio zajmuje w tym filmie duże miejsce – i trzeba przyznać, że tego rodzaju spojrzenie jest dość typowe dla Polańskiego, który zawsze starał się demaskować niesprawiedliwość i uprzedzenia (Chinatown Podając najbardziej złożony i udany przykład), z godnym uwagi wyjątkiem przypadków, w których to on jest tym, o którym mowa.

Mamy tu całą masę brzydkich stereotypów, a wszystkie one w dobrym i dziwnie wesołym towarzystwie przez te krótkie 100 minut filmu: Johna Cleese’a Jako umierający miliarder z Teksasu, Arthur William Dallas III, Mickeya Rourke’a Wcielasz się w postać Billa Crasha, oszusta w stylu Trumpa, który nosi blond perukę i Fanny Ardant W Wspaniała dama Zawsze towarzyszy jej mały pies wielkości jej różnych błyszczących torebek. Film dostrzega jego absurdalność i być może jednorazowy charakter: w chwili zbliżenia pingwina, którego Artur daje swojej żonie od 20 lat i trochę magnolii (Bronwyna Jamesa), nie możemy powstrzymać się od śmiechu, widząc kiepską jakość animacji naklejonych na zdjęcia (trochę przypomina to, co byśmy otrzymali, gdyby Paddingtona [+lire aussi :
bande-annonce
making of
fiche film] Budżet na efekty specjalne wynosił 50 euro).

Jednak Polański, którego inspiracją do nakręcenia tego filmu był pobyt w Gstaad, najwyraźniej dobrze zna tego typu osoby i potrafi uchwycić energię fin-de-siècle, czyli apokaliptyczną, anachronizm. Z tego, że są to obrzydliwe postacie, które nadałyby ton rozpadającemu się XXI wieku. Dowiadujemy się także, że Putin nie zastąpi Jelcyna w scenie, w której ambasador Rosji w Szwajcarii i jego gangsterscy przyjaciele z zafascynowaniem oglądają to ogłoszenie w telewizji w swoim apartamencie.

Film (postrzegany przez prasę wenecką może błędnie jako groteskowa komedia) sprawdza się lepiej jako odmienna wersja jego dawnych „poważnych komedii”, jak sztuki Pintera, niż jego wczesne polskie filmy. Wspomniano: Być może pożądanym efektem jest bardziej zawrotny udręka niż śmiech. Żadnego z gości, których tu widzimy, nie da się lubić ani zastąpić, co jest uderzającym wyborem ze względu na sposób, w jaki kontrastuje z innymi filmami, których scenarzyści popychają widza we właściwym kierunku, wnosząc charyzmę i werwę do rzekomych celów ich szalonych celów. Uwodzicielska satyra. Pewne problemy w recepcji, gdzie znajdują się zagubione klucze i dokumenty tożsamości, a dostęp jest zawsze warunkowy, faktycznie wskazują na Kafkę.

Świat jest straszny, nasze życie jest pełne grozy, a przede wszystkim może ja (reżyser) jestem najgorszy: to uczucie dominuje. Pałac. Jest to ostateczna i pouczająca wypowiedź jednego z najwybitniejszych ludzi kultury drugiej połowy XX wieku. Na kinowym łożu śmierci, bo zakładamy, że będzie to najprawdopodobniej jego ostatni film, to ostatnie słowa, które wypowiada przed wielkim snem.

Pałac Jest to koprodukcja Włoch, Szwajcarii, Polski i Francji, która łączy wysiłki Èliseo Entertainment Moving Emotions Production, CAB Productions, Lucky Bob, RP Productions i RAI Cinema. Za międzynarodową sprzedażą filmu odpowiada firma Goodfellas.

(Przetłumaczone z angielskiego)