Pięć lat po swojej śmierci Stephen Hawking wciąż ma nam coś do powiedzenia o wszechświecie

Thomas Hertog spotkał mężczyznę, który miał zostać jego mentorem w 1998 roku, gdy miał 22 lata. Aby sprawdzić, czy mógłby zostać kierownikiem jego pracy magisterskiej, Hawking natychmiast zapytał go, co myśli o multiwersie, teorii, która była wówczas modna i której się sprzeciwił. w tle, próbując zrozumieć, w jaki sposób nasz wszechświat może być „dobrze uporządkowany”, aby życie było możliwe.

Cofnij się w czasie… aż zniknął

Stephen był jednym z nielicznych naukowców, których naprawdę motywowały wielkie pytania filozoficzne. Okazało się, że jest to serce kosmologii. Miał podejście, które mogę niemal określić jako humanistyczne w odniesieniu do swojej dziedziny badań. To są te same pytania, które doprowadziły mnie do fizyki teoretycznej” — powiedział nam. „Natychmiast poczułem, że doszedłem do celu. Nigdy nie spotkałem profesora i naukowca, który pozwoliłby się kierować tymi pytaniami. Dla mnie to było swego rodzaju objawienie, ta pierwsza dyskusja” – kontynuuje 47-letni fizyk.

Każdego roku Stephen Hawking zabiera doktoranta do pracy nad Wielkim Wybuchem lub nad czarnymi dziurami, dwoma obszarami, w których fizyka odgrywa skrajną rolę. W większości przypadków współpraca na tym się kończy. Nie z Thomasem Hertogiem. Wspólnie opracują rewolucyjną teorię wszechświata.

„W naturalistycznej perspektywie, która ewoluowała przez wieki, prawa fizyki są wiecznymi prawdami, które wykraczają poza wszechświat” – zaczyna przypominając nam o królestwie kosmologii. I odwrotnie, on i Hawking wyobrażają sobie, że prawa fizyki ewoluowały wraz z wszechświatem, w podejściu podobnym do poglądu Charlesa Darwina na ewolucję gatunków, co w jego czasach podważało ustalone przez nas wyobrażenie o królestwie zwierząt. („O pochodzeniu czasu” jest ponadto odniesieniem do „O powstawaniu gatunków”, głównego dzieła brytyjskiego przyrodnika).

Bardziej konkretnie? „Jeśli cofniemy się w przeszłość, fizyka staje się prostsza, wyparowuje, a ostateczne przejście, które jest istotą naszej teorii, polega na tym, że nawet po czasie znika. Wszechświat nie byłby więc owocem niezmiennych praw fizycznych. Te prawa narodziłyby się i rozwijałyby wraz z nimi, stając się z czasem bardziej złożone, bez nieuchronności…

Matematyka w ciągu dnia i filozofia w nocy

Nieuchronnie zmienia to wszystko, a rozwój tego nowego paradygmatu nie nastąpił z dnia na dzień. W latach 2005-2010 doszło do zamieszania: musieliśmy porzucić nasze spojrzenie na wszechświat, na który patrzyliśmy z zewnątrz, i wejść do środka. Po 2011 roku duet osadził tę nową perspektywę w modelu matematycznym, aby zobaczyć, co stanie się nowa teoria.

A jeśli chodzi o przyszłość, co nam to mówi? Thomas Hertog z entuzjazmem zadaje to pytanie: „Nie powinniśmy dogmatycznie wierzyć, że prawa fizyki pozostaną takie same na zawsze”.