Pasja tworzenia: pragnienie świata Sophie Derasby

Pod pretekstem nowych nominacji w Ordre des Arts et des lettres du Québec, obowiązek Zaprasza do wyobraźni artystów, których wzorowe prace rozświetlają lokalną kulturę. Czwarty z serii sześciu tekstów.

Sophie Derasby, dyrektorAntygona,Uwielbiam telewizję. „Teraz piszę. Piszę dla telewizji. „Po zrealizowaniu czarny potwór, energiczny sześcioodcinkowy serial z Nahimą Ritchie w roli głównej, zaczęła pisać swój pierwszy scenariusz dla telewizji. Opowiada o świecie aktywistów ekologicznych pogrążonych w wirze terroryzmu.

Serial telewizyjny, w formie sześciu odcinków, jest moim zdaniem przedłużeniem filmu fabularnego. Możemy szerzej badać pewne sytuacje i pewne postacie. Drobne postacie też. […] Tam możemy zrobić coś w koordynacji, co dociera do ludzi we własnym tempie. […] Myślę, że to kolejny sposób na wejście w życie ludzi i widzów. „

Aby pobudzić myślenie o swoim projekcie serialu telewizyjnego, Sophie Deras właśnie obejrzała dokument kwiat, żałując, że nie widziałem tego wcześniej. „Istnieje przepaść między postrzeganiem Paula Rose’a, tego, co pozostało z historii, a człowiekiem, którego odkryłem w tym dokumencie! Przez całe życie miał uczciwość i ścieżkę kariery. Bardzo młody dorosły, nawet nastolatek , a potem w więzieniu… Niemal mnie obezwładniła ta sprzeczność ”, czyli między oficjalną narracją historyczną a bardziej intymną rzeczywistością człowieka ujawnioną przez ten film. „To jest piękno tego człowieka: zawsze walczył o ludzi, którzy z niego wyciągnęli. Czy byli to pracownicy wielkich firm, czy mężczyźni byli w więzieniu lub niepełnosprawni”.

Sophie Derasby uwielbia to, że możemy kwestionować nasz pogląd na innych. „Naprawdę interesuje mnie złożoność ludzi, ale także środowisk i sytuacji. Lubię przełamywać moje osobiste uprzedzenia i kopać… Uważam, że właśnie w tym jesteśmy bogaci jako istoty ludzkie”, ponieważ istnieje potencjał do „dialogu”. Jej kino zachęca nas do ponownego przemyślenia poglądów, jakie mamy na temat świata, jak mówi, „zmieniać miejsce, przełamywać z góry przyjęte wyobrażenia”.

ludzka złożoność

Kierownik przyjechał rowerem, aby porozmawiać o szaliku na wietrze. Siedziała śmiejąc się, kiedy powiedziałem jej o ostrych uczuciach, jakie miałem podczas oglądania odcinków czarny potwór. Potem rozmawialiśmy przez dobrą godzinę, po tym jak sama zainstalowała swój mikrofon, w celu nagrania tego wywiadu.

„Myślę, że jesteśmy bardzo skomplikowani i jesteśmy w stanie transformacji” – mówi Sophie Deraspy. „Odkryłem, że jest w tym coś odurzającego. 'Ludzie są nie tylko’za. Jego aspekty są nieograniczone. Czasami jest pełen sprzeczności. „Mówiąc filozoficznie, przyprawia to o zawrót głowy”.

Obejrzyj wideo

Pewnego dnia, w drodze na Wyspy Magdaleny, kraj jej ojca, opowiada, że ​​po wyjściu z samolotu dowiedziała się, że dyrektor i aktywista Pierre Vallardo był tam na konferencji. „Zdecydowaliśmy się od razu ją posłuchać i zobaczyć. Powiedziała, że ​​mężczyzna bardzo różni się od tego, co widzieliśmy w telewizji. Rozmawiał z rybakami o ich stanie. Rozmawiał tylko z ludźmi. rozmawiał z nimi dobrze. To spotkanie ją przyciągnęło. Od tego czasu „Mam dla niego wielki szacunek”.

przekształcać uczucia

Kiedy zaproponowano mu nakręcenie sześciu odcinków czarny potwórnie wahał się. „Zaoferowałeś mi. Powiedziałem tak! Jest tam ludzka eksploracja, która mnie zaintrygowała. Tak, to atak na szkołę, ale podszedł pod nietypowym kątem. Rodzina zabójcy po wydarzeniach.”

Co taka rodzina niesie w oczach innych, które obciążają ich egzystencję? Jakie jest ich badanie ich przeszłości, ich dziecka, które ostatecznie zostaje zamordowane? „Myślałem, że jest bardzo bogata”. Sukces tutaj ma wiele wspólnego z jej sposobem robienia rzeczy i jest to jej dotyk, który natychmiast rozpoznaje, nawet jeśli tekst nie jest w jej rękach.

między jego pierwszym filmem, Szukam Victora Bellerina (2006) – „W końcu film nieco intelektualny, dużo mówi, każe myśleć” – Antygona (2019) lub serial czarny potwórWyjaśniłem, że coś głęboko się zmieniło.

„W mojej karierze było świadome pragnienie otwarcia się na emocje. Wcześniej była samokontrola, pokora w zagłębianiu się w uczucia. Prawdopodobnie ze strachu przed melodramatem. Ale w pewnym momencie powiedziałem sobie, że chcę się zaangażować w opowieściach, poprzez postacie, a tym samym spójrz na rzeczywistość, w której emocja się zmieniła”.

nowy telewizor

Pod względem estetycznym i dramatycznym w telewizji w ostatnich latach dzieje się coś niezwykłego. Powiedziała, że ​​to nowe, ale możesz powiedzieć wszystko tak, jak jest. „Pamiętam, kiedy byłem studentem filmowym, Lars von Trier, który to zrobił did Królestwo (1994), wyjątkowy serial telewizyjny. […] Pamiętam też włoski serial, Nasze najlepsze lata (2003), które widziałem na nim napisane. Małe arcydzieła filmowców miały zastosowanie w telewizji, ale były to wyjątki. Tam wszyscy są szczęśliwi. „

Podczas studiów w Austrii Sophie Deraspy wspomina nauczycielkę, która mówiła o operze w ogóle, a o Wagnerze w szczególności. „Powiedział nam, że Wagner mówi o operze jako Gesamtkunstwerkcałości dzieła sztuki. Powiedziałem sobie: „Ale to jest kino, dla mnie w swoim czasie to suma dzieła sztuki!”. Poczułem, jak bardzo kino może pomieścić całe to pragnienie na świecie. „

w AntygonaKierownik pamięta, że ​​słyszymy świst powietrza małe szczęście przez Félixa Leclerca. Ten ton niesie nadzieję, a przynajmniej „rękojmię solidarności, która tworzy więzi między różnymi kulturami i buduje mosty”. w AntygonaDodaje, że jest też wiersz Saint-Denisa Garneau. I tak sam film staje się obserwatorem, zarówno dla Felixa, jak i dla Saint-Denis Garneau, „tak jak jest przewoźnikiem przyszłości Jeana Anouilha, Bertolta Brechta i wielu innych, Antygona I inni, którzy zrobią to ponownie”.

przeszła przyszłość

„Pierwszą cenną rzeczą, którą kupiłem dla siebie w moim życiu, nawet przed snem lub lodówką, był aparat. To było symboliczne… Czułem, że dzięki temu narzędziu zrobię sobie życie.”

Jaki jest sens kupowania lodówki, kiedy można jeść w kinie, a nawet w łóżku, a noce spędzać na oglądaniu filmów? Kiedy była studentką, Sophie Deraspy wspomina, że ​​„zjadła wszystko, co było w bibliotece multimediów na Uniwersytecie w Montrealu, która była bardzo skupiona na kinie europejskim. Często oglądałam filmy na VHS, nie były dobrze wykadrowane, bo to było wszystko było. Ale widziałem kino włoskie, włoski neorealizm, kino francuskie, kino polskie… Było coś, do czego nie mogłem sięgnąć w mojej karierze, w młodości, czy to ze względu na pochodzenie społeczne, czy rodzinne. Nadal uwielbiam włoski neorealizm”.

Pierwszą cenną rzeczą, którą kupiłam dla siebie, nawet przed snem lub lodówką, jest aparat fotograficzny

Co chciałbyś zostawić? Jak widzisz teraz przyszłość jej przeszłości? „Nie kontrolujemy tego, co zostawiamy za sobą. Myślę, że najpierw oddaję swój świat, moim bliskim. Byłoby znacznie lepiej, gdybyśmy pokazywali także ludzi z innych krajów. Ale w naszych czasach, we własnej teraźniejszości, co w każdym razie, wiem, że pasja czy pożądanie nie. Ona wciąż jest ze mną bardzo silna. Będą inne filmy. To na pewno. „Tymczasem mój mały tytuł to Towarzysz Sztuki i Literatury, ” nagroda właśnie przyznana przez rząd Quebecu.

„Mam nagrody na festiwalach filmowych i konkursach oraz z różnych rzeczy… ale co powie historia o tym, jak postrzegaliśmy świat?”