Paris Saint-Germain śladami Homme i Saint-Etienne

Czy Paris Saint-Germain w końcu stał się liderem w Europie? Zbanowany w ćwierćfinale (4 razy) lub w VIII^mi Finał (3 razy) Ligi Mistrzów od czasu wykupienia przez Katar rozegrany zostanie 27 kwietnia i 4 maja, co będzie drugim z rzędu półfinałem C1. Fakt, który nie powtórzył się w przypadku jednego z francuskich klubów w historii najbardziej prestiżowych rozgrywek kontynentalnych.

Od połowy lat 60-tych Saint-Etienne zdominowało krajowe rozgrywki, wygrywając osiem francuskich mistrzostw i trzy puchary w latach 1964–1976. W tamtym czasie francuska piłka nożna, w tym reprezentacja narodowa, nie błyszczała na światowej scenie.

W 1974 roku Zieloni nigdy nie mieli więcej niż 2 lata^mi Rola Champions Club Cup (poprzedniczka Ligi Mistrzów UEFA). Po wydaniu Sporting Lisbon w 16 roku^mi Ostatecznie ponieśli gorzką porażkę w Splicie (1-4) z 8^mi Od ostatniego razu. Powrót Jugosławii jest epicki: po remisie 1: 1 na pół godziny przed końcem podopieczni Roberta Herbina odwrócili się. Po Jean-Michel Larquet w pierwszej kwarcie do chorwackiej siatki trafili Dominique Bathini i Georges Beretta (z rzutu karnego) oraz Yves Triantafilos. W dogrywce z rzutu wolnego Triantafilos kwalifikuje się Zielonych (5-1), który następnie wyeliminuje Polaków z Chorzo (2-3, 2-0). W półfinale Korcovic, Lopez, Piazza i Riffilly zmierzą się z obecną drużyną marzeń: Bayernem Monachium (0: 0, 0: 2).

W następnym sezonie, po Kopenhadze, prezydent Roger Rocher przedstawił trzy znane nazwiska: Glasgow Rangers, Dynamo Kijów i PSG Eindhoven. Punktem kulminacyjnym tej kampanii będzie słynny przegrany finał w Glasgow – zgłoszenia były nadal proste. Czy uderzenia Dominica Bathnaya i Jacquesa Santiniego powróciłyby, gdyby były okrągłe? Pytanie pozostaje po prawie pół wieku. Jednak Zieloni ponownie przegrali z Bayernem Monachium z Beckenbauer, Rummenigge, Müller, Hunnes i Roth, i był jedynym strzelcem meczu 12 maja 1976 na Hampden Park.

Wiosną 1989 roku OM zdobył dublet Pucharu Francji, ostatni raz jak do tej pory *. Jego marzenia o Europie zrodziły się w poprzednim sezonie, w którym dotarł do półfinału Pucharu.

W latach 1989/1990 olimpijczycy nie mieli problemu z wyeliminowaniem Duńczyków w Brondby, a następnie Greków z AEK Ateny. Następnie wygrali CSKA Sofia dzięki zwycięstwu 3: 1 na Velodrome Stadium (0-1 w pierwszym meczu). W półfinałowym pierwszym meczu pokonali Benfikę Lizbonę (2-1), nawet jeśli dodatek był znacznie większy. W drodze powrotnej, na wrzącym stadionie Luz, Marsylia wytrzymała szok, dopóki Fata nie trafił z rogu … ręką. Sędzia nic nie widział, OM został zdyskwalifikowany.

W następnym roku OM powrócił do półfinałów, eliminując Tiranę, Poznań, a następnie Great AC Milan. Podwójne starcie z Włochami (1: 1, 3: 0 na zielonym dywanie), które świętujemy od 30 lat, zapamiętamy. Znacznie więcej niż szybki półfinał ze Spartakiem Moskwa (3: 1 w Rosji, a następnie 2: 1 na Velodrome). O ile w finale przegrał z Red Star Belgrad w rzutach karnych (0: 0, zakładka 4-5) w Bari (Włochy).

* W 2010 roku OM zdobył kolejny dublet: Coupe de la Ligue.