Napoleon Epizod 6. W fabrykach panuje porządek!

„Panowie, miasto Lyon w ciągu ostatniego stulecia zawierało w swoim łonie wielką liczbę pracowitych ludzi… Kiedy zniesiono prawa i zwyczaje, które czyniły go tak wspaniałym, zboczeni ludzie pragnęli wprowadzić niemoralność do wolności czasu… Rządzący nami władca wie, że gdyby w warsztatach nie zapanował Porządek, żadne przedsiębiorstwo przemysłowe nie odniesie trwałego sukcesu. Prawo, które mam zaszczyt przedstawić Państwu [tend] remont francuskich fabryk. „

Człowiek, który 18 marca 1806 r. przedstawił swojemu koledze – jednemu ze stowarzyszeń odpowiedzialnych za debatę nad prawami w obrębie dworu i imperium – ustawę ustanawiającą Pierwszy Sąd Przemysłowy w Lyonie, jest postacią Lyonu. przemysł. Jego nieco gorączkowe życie doskonale podsumowuje los tych kupców z Ancien Regime, zdewastowanych przez rewolucję francuską, ale którym wielu udało się odrodzić z popiołów.

Camille Bernon, producent handlowiec

Urodzony w 1753 r. Camille Bernon jest w rzeczywistości synem jednego z głównych producentów i handlarzy jedwabiem w stolicy Galii, który stał się dostawcą na dwór francuski. Zaledwie dwadzieścia lat, gdy Casanova wzdycha za swoją matką – jedną z najpiękniejszych kobiet we Francji według słynnego weneckiego poszukiwacza przygód, który, by ją zwabić, nie waha się wybrać do Lyonu, aby zamówić swoją garderobę! – Ojciec wysyła go na drogi Europy, żeby sprzedawał tekstylia domowe.

W ten sposób młody Camille, również bardzo piękny chłopak, pojechał do Hiszpanii, Polski, na książęce dwory Niemiec, a wreszcie do Rosji, gdzie mianowała go Katarzyna II, który nie był całkowicie nieczuły na jej wdzięki. Jej Królewskiej Mości Cesarzowej Całej Rusi”, zanim została przytłoczona rozkazami. W 1779 r. uzyskał tytuł magistra i dołączył do bardzo zamkniętego świata wielkich fabrykantów lyońskich kupców.

W tym czasie wybucha rewolucja francuska… Podczas gdy jego ojciec postanawia pozostać w Lyonie, aby ratować to, co można uratować – aresztowany na środku ulicy, osądzony jako poplecznik Ancien Regime, cudownie uniewinniony przez Sąd Rewolucyjny – Camille emigruje do Genui, gdzie żyje najlepiej, jak potrafi.

Spotkanie z Bonapartem

Po powrocie do Francji w 1795 r. zastał skonfiskowany majątek i zrujnowany rodzinny interes. Wygnanie lub śmierć wielu jego klientów, koniec komisji generalnych, nie mówiąc już o straszliwym oblężeniu Lyonu w 1793 roku i towarzyszącym mu dewastacji były dla niego śmiertelne… Na odbudowę domu potrzebował tylko kilku lat. Bernon.

Około 1800 roku firma znalazła większość swoich dostawców i klientów. W Paryżu, gdzie wystawia swoje produkty, zdobyła wiele nagród. Podczas jednego z tych konkursów, w którym został nagrodzony złotym medalem, droga Camille’a Bernona przecięła drogę Bonapartego. Przybywszy po zwycięzców, pierwszy konsul wkrótce zapoznał się z energicznym przemysłowcem, którego tkaniny obiciowe cieszą się dużą renomą.

Tak bardzo, że wkrótce stało się jednym z głównych dostawców do państwa; Również do momentu jego powołania na dwór w 1801 roku. Gdy zbliżał się do pięćdziesiątki, pan Hariri zbliżył się do Bonapartego. I w pełni zamierza to wykorzystać, aby wesprzeć sprawę manufaktur w Lyonie…

Przysięga „każdego dla siebie”

Na początku XIX wieku^NS Century, społeczność biznesowa Lyonu jest w pełnym rozkwicie. Rzeczywiście, rewolucyjne wydarzenia pozostawiły miasto bez krwi i przyspieszyły chaos przemysłu jedwabnego, głównej działalności miasta – zatrudniającej co najmniej 20 000 osób. Ustanawiając całkowitą swobodę przemysłu, ustawa z 2 marca 1791 r., która zniosła dawne zakłady artystyczne i rzemieślnicze, a wraz z nią wszystkie zasady kształtujące konkurencję i przemysł włókienniczy, stworzyła prawdziwy chaos w branży.

Wśród przemysłowców panuje teraz „każdy dla siebie”. Sytuacja ta doprowadziła do nadużyć i zamieszania nie tylko w relacjach między producentami, ale także między nimi a pracownikami. W szczególności ożywił bardzo stare podziały społeczne związane z regulacjami zawodowymi, zdobywaniem tytułu magistra i ogólnie sposobami reprezentowania różnych grup społecznych tworzących „Grande Fabrique” w Lyonie – całym Lyonie. instytucja.

Kiedyś wszystko było w porządku, dziś było źle.

W oczach przemysłowców nie ma wątpliwości: powrót do prosperity wymaga powrotu do starego porządku, a w szczególności ponownego uchwalenia przepisów z 1744 r. Tak przychylnych „wielkim kupcom” – przemysłowcom i kupcom którzy byli właścicielami ich firmy – ci ostatni wykluczali dostęp głównych robotników do godności bractwa i ograniczali ich zdolność do wytwarzania lub wytwarzania na zlecenie. Postanowienia te wywołały zamieszki, z którymi władza królewska miała wówczas największe trudności w stłumieniu.

Tarcza, nie frank

Pomimo zagrożeń społecznych, producenci-handlowcy nadal błagają o jej powrót do zdrowia. Od podręcznika trafiają na adresy, wspomnienia i prośby do odpowiednich ministrów, a odtąd do pierwszego konsula, a następnie cesarza. „W przeszłości wszystko było w porządku, dziś wszystko jest złe”; „Musimy wrócić do tego, co było wcześniej”; „Musimy odbudować korpus fabrik”; „Cały dobrobyt Lyonu pochodzi z osady z 1744 roku”…

Argumenty, którymi posługuje się środowisko biznesowe, nie różnią się zbytnio. Ich aktorzy faktycznie mają oczy skierowane na przeszłość. Nie jest też przypadkiem, że profesja w kontaktach z zagranicą woli posługiwać się elektroniczną sześciofuntową walutą niż frankiem niemieckim – stworzonym w 1803 roku – a do pomiarów stosuje się metrykę „stary system woli nowy” system metryczny. Po co zmieniać system, na którym zbudowano dobrobyt sektora…

W Paryżu Bonaparte nie do końca wysłuchał tych skarg. Od czasu dojścia do władzy ciężko pracował, aby odzyskać Lyon. Jest także wrażliwy na kwestię porządku w fabrykach, które są podstawą żądań lyońskich biznesmenów. Na wysokich stanowiskach jesteśmy rzeczywiście zaniepokojeni „klasami pracującymi”, których jeszcze nie nazwaliśmy „klasami niebezpiecznymi”, spośród 1,8 miliona robotników we Francji w tamtym czasie, a to nie obejmuje kobiet i dzieci.

Umowa jest zabroniona

Co więcej, z tego powodu zachowano, a czasami nawet wzmocniono wątpliwe ustawodawstwo Rewolucji Francuskiej: słynna ustawa Le Chapelier z 1791 r. zakazująca „koalicji” została uzupełniona na początku istnienia konsulatu kolejnym prawem zakazującym łączenia się pracodawców i pracowników w celu podnieść lub obniżyć ceny Ten ostatni podlega surowszym karom niż ten pierwszy.

Na ogół strajki są surowo karane. Przede wszystkim, ustawa 22 rok jedenasty (12 kwietnia 1803) stworzyła Workers’ Handbook, który nie zniknął do 1890 roku. Wszyscy pracownicy są zobowiązani do noszenia tego dokumentu przy sobie, a jednym z jego celów jest kontrolowanie ich ruchów, egzekwowanie siły roboczej dyscyplinowanie ich i walkę z bezdomnością.

Jeśli Napoleon zamierza chronić pracodawców i, jeśli to konieczne, ujarzmić niespokojnych robotników, nie zamierza jednak całkowicie dać carte blanche lyońskim fabrykantom, po prostu ożywiając przeszłość. Zwłaszcza odtworzenie Regulaminu z 1744 r. mogłoby ponownie wzbudzić Rodan, o czym oczywiście nie można dyskutować. W tym przypadku główną rolę odegrano w kwietniu 1805 r., podczas wizyty cesarza w stolicy Greków.

Powrót do dawnego reżimu

W mieście, które wciąż leczy swoje równiny, Napoleon I^{On jest} otrzymuje triumfalne przyjęcie. W trakcie rozmów z nim dzielili się z nim swoimi poglądami kupcy jedwabiu i przemysłowcy. Cesarz okazuje zrozumienie. W maju 1805 r. przywrócił marki, które poprzez zwracanie uwagi na jakość tkanin i określanie wartości fragmentów metali szlachetnych, z którymi są zmieszane, miały na celu uregulowanie konkurencji i ostatecznie przywrócenie dominacji firmom sklepowym.

Czyniąc to, Napoleon I^{On jest} Ożywia praktyki zawodowe systemu Ancien Regime. Środowisko biznesowe entuzjastycznie przyjmuje ten środek. Mają dodatkowy powód do radości, że cesarz przy okazji odpowiedział na inne prośby: powołanie organu odpowiedzialnego za rozstrzyganie sporów zawodowych w sektorze.

Podczas podróży do Lyonu cesarz zapowiedział rychłe utworzenie w Lyonie rady sądów przemysłowych – po starofrancuskim „pożytecznych ludzi”. Jego zadaniem będzie „zakończenie drobnych sporów, które pojawiają się codziennie, poprzez pojednanie, czy to między fabrykantami a robotnikami, albo między majstrami warsztatów a rzemieślnikami lub praktykantami”.

Zasada równoważności

Camille Bernon jest tym, który widzi siebie jako odpowiedzialnego za projektowanie projektu, wraz z kilkoma innymi. Ale godny kupiec nie ma prawdziwej kontroli. To właśnie Rada Stanu, aw szczególności szef Departamentu Spraw Wewnętrznych, Regeno de Saint-Jean d’Angele, jest odpowiedzialny za przygotowanie projektu ustawy.

Jednak wyraźnie postanowił odwrócić się od przeszłości. Komercyjni producenci Lyonu będą na własny koszt. Uchwalona 18 marca 1806 r. ustawa ustanawiająca pierwszy sąd przemysłowy we Francji nie spełniła w pełni ich oczekiwań. Dalecy od przywrócenia rozporządzeń z 1744 r., jak chcieli, wyróżniają się wyraźnie.

Tak więc rada będzie kierowana na zasadzie równości przez pięciu kupców-producentów i pięciu brygadzistów. Kupcy fabryczni woleliby stosunek 2/3 do 1/3, który dawałby im najwięcej korzyści, podobnie jak system wyborczy, który został ustanowiony, nie dawał im pełnej satysfakcji.

Przewiduje, że wybory – w bezpośrednich wyborach indywidualnych i bezwzględną większością głosów – odbędą się w ramach dwóch odrębnych grup wyborczych – pierwszej dla nich, a drugiej dla kierowników warsztatów – co uniemożliwia im kontrolowanie wszystkiego, proces wyborczy. Z tymi zastrzeżeniami elitarni mistrzowie jedwabiu są jednak zadowoleni z reformy, która w większości utrzymuje ich władzę nad fabryką. W fabrykach zapanuje porządek, a szefowie zachowają kontrolę nad policją w warsztatach.

pierwsze wybory

Pierwsze wybory, zorganizowane w 1806 roku, pokazują, jak bardzo nowy establishment dbał ostatecznie o niewielką elitę. Mniej niż jedna czwarta handlowców i obserwatorów branżowych uczestniczy w procesie wyborczym. Jeśli chodzi o pracowników Lyonu, nie są zaniepokojeni. Z wyjątkiem kilku z nich, które zostały założone samodzielnie – co jest podobne do nich w kierownikach warsztatów – nie biorą udziału w wyborach.

Będą się dobrze bawić, potępiając instytucję, z której zostali pominięci, ale muszą stawić się przed nią w przypadku sporu sądowego. Rozbudowa rad pozostanie przez lata jednym z podstawowych postulatów ruchu robotniczego.

Sąd pracy został pierwotnie utworzony dla samego miasta Lyon, a wkrótce sąd pracy rozprzestrzenił się na Francję. Pod koniec Pierwszego Cesarstwa było ich już około trzydziestu. Obecnie jest ich 210, jednak dopiero w 1848 r. robotnicy również wybrali swoich przedstawicieli i ostatecznie ogłoszono zasadę parytetu. Doradcy pracowników będą teraz mieli takie same prawa jak ich koledzy pracodawcy…