Guy Marchand, Od wojny algierskiej do parady morderstw

Spojrzenie wstecz na życie Guya Marchanda

Kto nie słyszał, jak Guy Marchand śpiewa w domu Papy Druckera? Rodzaj słodyczy o nazwie Tutti Frutti W towarzystwie krokodyla, z Ceraultem jako błaznem i Birkinem, w zakresie magii nie wie nic. Nawet Johnny nie śpiewa takiej muzyki rockowej.

Nestor Birma: Kult!

Nestor Birma po uwolnieniu Leo Malleta. A już niedługo Guy Marchand w serialu powtórzy główną rolę, jaką Cerault odegrał w kinie w 1982 roku. I nikt nie wiedział, że Birma pewnego dnia stanie się kultem. Przez 40 odcinków.

Mój ojciec jest handlarzem złomem, a moja mama jest gospodynią domową. Jesteśmy w Belleville. Little Guy urodził się w komiksowym Paryżu, nie wiedząc, że dwa lata później wybuchnie wojna.

Przeczytaj także nekrolog Tomasa Moralesa: Żegnaj, piosenkarzu!

Wyszedł z tej porażki, aby odkryć Amerykę, jak wszyscy z jego pokolenia. Pięć lat starszy (Gilles Gainsbourg, Nogaro, Ferrer, Overy) od Johnny'ego, Jacka, Eddiego, Danny'ego, w czym jest oczywiście dobry, to jazz. Ale jak wszyscy, ma także obsesję na punkcie kina. Montgomery Clift i Betty Grable. Za sześć centów nad Dunajem, oczywiście! Kino osiedlowe. Wszystkie francuskie piosenki idą tam, nie znając jeszcze siebie. Są sąsiadami i o tym nie wiedzą. Dutroncs, Long Chrises, Johnnys, Eddys, Sardous i Christophes. Zajadają się peplumami i westernami. Każdy marzy o Ameryce. Ale ta Ameryka, która pali szczęście i nosi prawdziwą wolę Levy'ego, stopioną i zmieszaną z naszymi korzeniami, tworzy francuską piosenkę. Nashville czy Belleville? Obaj, generale. Ponieważ angielska muzyka rockowa również narodziłaby się w wyimaginowanej Ameryce, a brytyjska fascynacja Francją, Beatlesi stylizowaliby swoje włosy na Jean-Claude'a Briali, ale to już inna historia.

Młody człowiek uczęszcza do Lycée Voltaire… ale spędza czas na Rue Saint Benoit. A w lokalnych klubach wychodzi klarnet (smak to New Orleans, Claude Lotter i Sidney Bechet). Tak naprawdę wolał trąbkę, ponieważ ojciec kupił mu zły prezent. Tańczy, flirtuje, przebiera się, patrzy na kabriolety. Mały MG i trzej przyjaciele! To jest Saint-Germain-des-Prés. Na tej słynnej Rue Saint-Benoit spotykamy Géricaulta, Milesa Davisa, Sartre'a, Boehringera i Jeana Yanna, niczym drogeryjny gang przyszłości lub pierwszych zdeklarowanych gejów. Upadły i członkowie jego rodziny. Najważniejsze to kluby La Sabretache, Le Boeuf sur le Toit i Le Slow. Wśród stu innych. Muzyka jazzowa jest przepełniona na Rue de Rennes! St-Germain-des-Prés jest ostatecznie proste. Nerdowie tacy jak Les 4 barbus i Patachou. Inni stają przed dylematem: bebop czy jazz tradycyjny? Wokół Panassiego i Viana sytuacja jest rozdarta. Rock and roll, Elvisie? Jazzmen nadal akceptował tylko Raya Charlesa i Screamin' Jaya Hawkinsa. Nawet jeśli wkrótce będą grać w Loucedé dla Twisters.

A potem… i wtedy wszystko się zmienia. To rockowa rewolucja… cóż, to ewolucja. Przemysł rozrywkowy się trzęsie, ale Rue Saint Benoit pozostaje zajęty jak nigdy dotąd. Pewnego dnia przystojny mężczyzna spotyka tam Eddiego Barclaya. Pianista jazzowy i król Zazous od dziesięciu lat jest geniuszem branży rozrywkowej. tworzyć Magazyn jazzowy, wymyślony przez Eddiego Constantine'a, Dalidę, gościa Quincy'ego Jonesa. skała ? Zrozumiał to wszystko i związał się z Vincem Taylorem, diabłem tej rzeczy, niczym Czarne Skarpety. Eddie nalega: chce Jaya i razem coś zrobią. Tymczasem Jack Wolfson, twórca Johnny'ego i Françoise, powiedział to samo młodemu Dutroncowi. Prym wiodą Vogue i Barkley.

Przeczytaj także: Piękno to nowy (nie taki) pomysł w Europie

Niestety służba wojskowa wszystko psuje. Pau, następnie Algieria; Pomimo dziecięcej gruźlicy Jay musi wyjechać. Choć krótkowzroczność Jacka ratuje tego drugiego.

Od skrętu po kamienie, wszystko się łączy. Wszyscy stają się gwiazdami, tak lub nie… ale bez niego. Był w Auras, kiedy jego młodszy brat Dutronc pracował jako złota rączka w Vogue.

Któregoś dnia na pustyni, sam na sam ze swoją gitarą (ten człowiek gra prawie na wszystkim) i trochę czasu, zanim w końcu wrócił (zniesmaczony, wstąpił do Korpusu) i spotkał kochanego Eddiego, napisał głupią, inną fajkę. pochade na wieczór wojskowy. Ale to pokazuje – to tango – jakim jest piosenkarzem. że to „Bez emocji.” Po powrocie Barclay już w to nie wierzył i początkowo dał mu pracę jako autor tekstów. Nicoletta zawdzięcza swój fenomenalny debiutancki album „To musiało się wydarzyć”Przyjęty z „Rzucam na ciebie czar.” To jest niesamowite „Namiętny” Co w niczym nie przypominałoby hitu lata 65. rok temu „I ja i ja i ja” Dutronca, który naśladuje Antoine’a, króla beatników. Ostatecznie dwójka przystojnych dzieciaków ma ze sobą wiele wspólnego. Włosy krótkie, stylizowane… trochę załamane. Ale są strasznie francuscy, pomimo amerykańskiej lub angielskiej atmosfery. Marchand udziela wywiadów, tłumacząc, że to wszystko to samo: jazz, rock i blues. Kwestia tego, że bas jest mniej więcej do przodu, bębny uderzają lub grają…

Będą kolejne strajki (Szukam kobiety, Lamerlock), gówno i świetne rzeczy („Hej, piosenkarzu” Na albumie Full Punk Fury, jego duecie z Bardotem „Człowiek w błękicie”. „Libertango” Z Astorem Piazzollą. W 1982 roku skomponował parodię Kuzmy: The Worst Could Slow Song. To jest cudowne. że to „Rondelek”, naturalnie. Do Ci, którzy dopuścili się zaniedbania na urlopie. Jego rola jako piosenkarza zasługuje na tę głupotę… właściwie tak „Babie lato” Do góry nogami. Harmonijnie.

Przede wszystkim muzyk

Guy Marchand od dawna uwodził się kinem. Nawet jeśli czuje i chce być muzykiem ponad wszystko. To było na castingu „Najdłuższy dzień” (1962)…i nagle, dziesięć lat później, został królem genialnych ról drugoplanowych. Nagle tancerz/piosenkarz/muzyk/autor tekstów okazuje się jako bonus jako świetny aktor. Skorumpowany glina ” więzienie ” (1981) Wściekły mąż „Kuzyn” (1975)mechaniczny „Lato na łagodnym stoku” (1987). Już ich nie liczymy.

Przeczytaj także: Alfred Cormis, okropny naukowiec

W ostatnich latach życia został pisarzem (Brzytwa w dłoni małpy – Michel Laffont, 2008) przed powrotem z albumem standardów francuskich (Piosenki z mojej młodości) w 2012 roku. Będzie to jego ostatnia płyta Urodzony w Bellevillew 2020 r. Po „Człowiek w błękicie” Jazz i blues jak cholera. Gdzie jego głos się łamie. Styl starego Roda Stewarta.

Zmarł w ruinach. Ostatnia żona go opuściła. Wszystko to zabija skuteczniej niż Covid. Oficjalny powód? Zebrane samochody – mówi. Płacił alimenty, a jego były mąż według innych jest bardzo młody… Ten wysoki, elegancki mężczyzna milczy na ten temat. Jego najprawdziwsze wyznania: „Zawsze chciałem zaimponować kobietom. W przeciwnym razie po co zawracać sobie głowę?”