Chronicorum Belli 17 września – Theatrum Belli

Po przyjęciu uchwały o podziale Palestyny ​​przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 29 listopada 1947, które przewidywało utworzenie państwa żydowskiego, państwa arabskiego i regionu międzynarodowego w Jerozolimie i Betlejem w Palestynie, wówczas administrowanego przez Wielką Brytanię.Wybuchł utajony stan wojny i wiele incydentów spowodowało tysiące ofiar śmierć lub obrażenia pomiędzy Żydami a Izraelem. Arabowie w Palestynie od grudnia 1947 do maja 1948.

Mówi państwo żydowskie „Izrael”stworzony jednostronnie przez Jiszuw 14 maja 1948 Zgodnie z ogłoszeniem wydanym przez Davida Ben-Guriona, szefa Yishuv w Tel Awiwie, Bernadotte został mianowany mediatorem Narodów Zjednoczonych w Palestynie w dn. 20 maja 1948. Tym samym jest pierwszym oficjalnym mediatorem w historii Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jego misja w tamtym czasie była ogromna: zaprzestać walk i nadzorować realizację podziału ziemi między Izraelem a krajami arabskimi.

the 27 czerwca W 1948 r. hrabia zaproponował pierwszy plan, zakładający utworzenie państwa żydowskiego na 20% powierzchni Palestyny ​​zamiast 55%, które zaplanowała Organizacja Narodów Zjednoczonych 29 listopada 1947 r., w ramach zjednoczenia tego państwa z Transjordanią. Założone przez Brytyjczyków w 1926 roku. Planowane państwo arabskie zniknęło, a jego ziemie przydzielono Transjordanii. Plan ten jest odrzucany przez wszystkie strony, w tym Arabów. „Bernadotte staje się celem zaciekłej kampanii prasowej w Izraelu”..

Pod koniec lipca 1948 roku żydowska grupa terrorystyczna LEHI (w języku angielskim ścisłynoszący imię swego twórcy Abrahama Sterna, który zginął pod koniec 1941 roku z bronią w ręku podczas walki z Brytyjczykami), powstał na przełomie lat 1940-1941 i jest prawicowym oddzielić odIrgonBernadotte groził, że się zabije po spotkaniu, które odbył z dwoma jej członkami 24 lipca .

Następnie zespół potwierdza, co następuje: „Zamierzamy zabić Bernadotte i innych umundurowanych obserwatorów ONZ, którzy przybywają do Jerozolimy”.. Na pytanie dlaczego, odpowiadali: „Ich organizacja zdecydowała, że ​​Jerozolima będzie pod władzą Państwa Izrael i nie pozwoli na interwencję żadnej organizacji krajowej ani międzynarodowej”..

1^każdy W sierpniu 1948 roku Israel Eldad, jeden z trzech przywódców Lehiego, oświadczył podczas publicznego spotkania w Jerozolimie: „Izraelscy bojownicy o wolność ostrzegają obserwatorów ONZ [et] Dla generałów Bernadotte […]. Zastosujemy przeciwko przedstawicielom obcych mocarstw te same metody, których użyliśmy przeciwko Brytyjczykom”..

Według Israela Eldada decyzja o zabiciu Folke Bernadotte została podjęta w sierpniu przez trzech przywódców LEHI, którzy byli wówczas ” Centrum „najwyższe ciało LEHI, w skład którego wchodzili Icchak Szamir, Nathan Yalin-Moore i Izrael Eldad.

the 16 września W 1948 roku Folke Bernadotte zaproponował nowy plan podziału Palestyny, w ramach którego Transjordania zaanektowała Negew, Judeę i Samarię. Znika konfederacja, która była zaplanowana w pierwszym planie zaproponowanym 27 czerwca 1948 roku między Izraelem a Transjordanią. Plan ten przewidywał także utworzenie państwa żydowskiego w Galilei, poddanie Jerozolimy kontroli międzynarodowej oraz repatriację (lub odszkodowanie) uchodźców żydowskich i arabskich w każdym nowym państwie, które miało zostać utworzone. Na ten ostatni temat hrabia Bernadotte napisał: „Byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami uniemożliwianie tym niewinnym ofiarom konfliktu powrotu do swoich domów, podczas gdy żydowscy imigranci przybywają do Palestyny, a ponadto stale grożą wysiedleniem arabskich uchodźców, którzy są zakorzenieni w tej ziemi od wieków”.. Krytykować „Syjonistyczne grabieże i niszczenie wiosek na dużą skalę bez wyraźnej konieczności wojskowej”.

Ten drugi plan został ponownie odrzucony przez Izraelczyków i kraje arabskie. Transjordania, największy zwycięzca projektu Folke Bernadotte, nie ma odwagi się zgodzić, biorąc pod uwagę stan wojny z Państwem Izrael, który powstał 14 maja 1948 roku i towarzyszące mu podejrzenia o współpracę.

Z analizy dokumentów i zeznań wynika, że ​​„morderstwo zostało zaplanowane przez Jehoszuę Zeitlera, dowódcę oddziału Lehi w Jerozolimie (ostatniego w działaniu i najtrudniejszego), a zdecydowano o tym w sierpniu o godz. najwyższy poziom.” Przez trzech dyrektorów Centrum I że egzekucję powierzono jednemu z weteranów LEHI, Yehoshui Cohenowi, który po latach został ochroniarzem Davida Ben-Guriona, kiedy mieszkał w kibucu w Sde Boker. Pozostali dwaj rozwiedzieni to Icchak Ben Mosze i „Ginji” Zinger. Jeśli chodzi o kierowcę jeepa, nazywa się Meshulam Makover.

17 września 1948 r., po spotkaniu z obserwatorami rozejmu i odwiedzeniu kilku potencjalnych miejsc pod budowę przyszłej siedziby Organizacji Narodów Zjednoczonych w Jerozolimie, składający się z trzech samochodów konwój Folke Bernadotte wjechał do dzielnicy Qatamon w Jerozolimie. Każdy samochód miał flagi Organizacji Narodów Zjednoczonych i Czerwonego Krzyża, a nikt w tym konwoju nie był uzbrojony. Ze swojej strony hrabia Bernadotte af Wisbourg wielokrotnie odmawiał zaproponowania mu kamizelki kuloodpornej i nie pozwalał pułkownikowi Sirotowi, który uważał, że konwój może zostać zaatakowany, nosić przy sobie broń, mimo że znajdowała się ona w jego samochodzie.

W samochodzie mediatora na tylnym siedzeniu siedzieli: Folke Bernadotte, francuski pułkownik Andre Sirot, szef obserwatorów ONZ w Jerozolimie i szwedzki generał Aage Lundstrom, szef Organizacji Nadzoru Rozejmu w Palestynie i osobisty przedstawiciel hrabiego Bernadotte. .

Krótko po przekroczeniu izraelskiego punktu kontrolnego jeep zatrzymał konwój i zablokował drogę. Trzej uzbrojeni członkowie LEHI mieli na sobie mundury armii izraelskiej i wysiedli z jeepa, podczas gdy kierowca pozostał za kierownicą. Wszystkie trzy samochody zostały spryskane kulami. Hrabia Bernadotte został postrzelony 6 razy z bliskiej odległości, a francuski pułkownik André Sirot został postrzelony 18 razy z niemieckiego karabinu maszynowego. „Schmeisser” Model MP40; Wiele lat później izraelscy dziennikarze ustalili, że zabójcą był Yehoshua Cohen, weteran wojny Lehi, który w 1952 roku stał się jednym z założycieli kibucu w Sde Boker, szefem ochrony tego kibucu i ochroniarzem Davida Ben-Guriona, który byłby mieszkańcem tego kibucu, kiedy nie byłby już premierem Państwa Izrael w latach 1953–1955, a następnie od 1963 r. aż do swojej śmierci.

źródło : Wikipedia