Brudne zamachy | Ekonomiczne alternatywy

kinoWarszawa 83. Kwestia stanu” Jan P. Matuszyński, w teatrach 4 majaOto film, który dziwnie rezonuje z obecną erą, naznaczoną przemocą policji, fałszywymi wiadomościami i powrotem zimnej wojny. Jednak, jak wyraźnie wskazuje jego tytuł, dzieło Warszawa 83 Od blisko czterdziestu lat polskie społeczeństwo jest na skraju wyjścia ze stanu oblężenia narzuconego przez reżim komunistyczny dwa lata temu, próbując zdusić rosnącą opozycję. Opozycja podsycana zwłaszcza przez związek zawodowy Solidarno, który został zdelegalizowany zaledwie rok po jego powstaniu i którego członkowie nadal działają w podziemiu. Wśród jego licznych zwolenników jest poetka Barbara Sadowska, której syn Grzegorz Przymec ma zdawać ustną maturę. Ale kiedy nękał go trochę na ulicy z przyjacielem Jurkiem, został aresztowany przez batalion „Milicji Obywatelskiej” i brutalnie pobity na komisariacie, pod przerażonym wzrokiem kolegi. Chirurdzy, którzy operowali go dwa dni później, nie mogli nic zrobić, aby go uratować, ponieważ wszystkie jego narządy wewnętrzne zostały zniszczone. „To tak, jakby przejechała go ciężarówka. Dwa razy”., podsumowuje patolog odpowiedzialny za autopsję. Ale dotyczy to jedynego punktu porozumienia między władzą a bliskimi Grzegorzowi, którzy będą starali się wymierzyć sprawiedliwość.

Opiera się w dużej mierze na prawdziwej historii – sprawa Przymca przykuła wówczas dużo uwagi – Warszawa 83 Nie ogranicza się jednak do projektu filmowego, którego celem jest promowanie konkretnego odczytania ważnego faktu historycznego. Jak JFK Oliver Stone O oskarżać Romana Polańskiego, stara się skłonić nas do ogólnego zastanowienia się nad niektórymi kwestiami społecznymi i politycznymi podniesionymi przez te przypadki poza ich szczególną sytuacją.

W tym przypadku pokazuje to przede wszystkim, że musi zostać spełniona pewna liczba warunków, aby wiadomość, choć tragiczna, stała się „sprawą państwową”. Innymi słowy, niech będzie upolityczniony. Tutaj to wspólne dzieło przeciwników, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, reżimu generała Jaruzelskiego i samego państwa polskiego przyczyni się do uwypuklenia tej kwestii. „Do ciebie należy skazanie sprawców, ty, który uczynił z tego aferę polityczną” W ten sposób prokurator generalny uderza ministra bezpieczeństwa publicznego. Trzeba powiedzieć, że jej służby zrobiły wszystko, aby zbudować „alternatywną” wersję historii, jakby milcząco zdając sobie sprawę, że odchylenia niektórych są w rzeczywistości częścią logiki systemowej.

Jak gra w szachy

W ten sposób policja stosuje wszelkiego rodzaju zastraszanie i naciski, aby usiłować uciszyć świadków, na czele z Yurickem, lub, lepiej, skłonić ich do zmiany swojej wersji, przy współudziale pozbawionego skrupułów prokuratora. Jak w szachy jesteśmy świadkami wymiany ciosów między aparatem państwowym a jego przeciwnikami, a układ sił pozostaje jasny na korzyść tego pierwszego. A jej przywódcy starają się w porę pokazać swoje karty, aby narzucić swoją „prawdę”, w mediach, jak na sali sądowej, nawet jeśli oznacza to pomnożenie strony ofiar. A gdyby film, nie bez przywoływania najlepszych z Costa-Gavrasa i Sidneya Pollacka, wyraźnie stanął przeciwko wersji „zwycięzców”, ostatecznie pokonanej przez historię, to ten film w ogóle nie byłby manichejski. Sposób na podkreślenie, że ten rodzaj pracy (dys) nie skończył się i nie ogranicza się do reżimów autorytarnych. Praworządność to z pewnością bardzo delikatna sprawa.