A jeśli Wielki Wybuch się nie wydarzy?

Być może stąd, skąd pochodzimy, leży klucz do tajemnicy ludzkiego życia, gdyż warunki wyjściowe są następujące. Psychoanalityk Otto Rank, bliski uczeń Freuda, twierdził, że narodziny były fundamentalnym wydarzeniem w rozwoju psychiki człowieka. Według niego szczegółowe poznanie okoliczności jego przyjścia na świat było celem samokształcenia i sposobem wyzwolenia z jego bólu.

Podobnie jak narodziny człowieka, można sobie wyobrazić pierwotną chwilę wszechświata. Astrofizycy od lat próbują się do tego zbliżyć. W ostatnich miesiącach podjęto w tym kierunku kilka znaczących kroków.

Bliżej konfiguracji

Pod koniec marca ujawniła się grupa naukowców w recenzji charakter temperamentu Zaobserwowali światło samotnej gwiazdy, która rozpoczęła swoją podróż w kierunku Ziemi 12,9 miliarda lat temu, mniej niż miliard lat po Wielkim Wybuchu (światło, które do tej pory przykuwało naszą uwagę, zostało wyemitowane 9,4 miliarda lat temu).

Po krótkim okresie Kolejny zespół ogłoszony wCzasopismo Astrofizyczne Po odkryciu najstarszej odkrytej galaktyki. To sięga około 300 milionów lat po Wielkim Wybuchu, około 100 milionów lat starszej niż najstarsza galaktyka obserwowana do tej pory. Te dwie obserwacje były możliwe dzięki staremu, dobremu Kosmicznemu Teleskopowi Hubble’a, ale rekordy te można było pobić na długo przed użyciem najpotężniejszego instrumentu, jaki kiedykolwiek zaprojektował człowiek: Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba, większego od Hubble’a i lepiej wyposażonego do obserwacji odległego wszechświata. po.

[Le 12 juillet dernier,] To najnowocześniejsze narzędzie zaczęło przekazywać dane społeczności naukowej i wkrótce naukowcy byli w stanie zlokalizować pewną liczbę galaktyk, które mogłyby ubiegać się o tytuł najstarszych zaobserwowanych galaktyk (nawet jeśli wyniki są wstępne i nie zaowocowało to recenzowaną publikacją w czasopiśmie naukowym). najmłodszy z nich Pojawił się 235 milionów lat po Wielkim Wybuchu.

Genesis nigdy nie wydawała się tak bliska.

Mais l’espoir d’approcher peu à peu du point zéro, du moment de la création, pourrait se heurter à un przeszkoda qu’aucune technologia ne permettra de surmonter: il est possible qu’il n’y ait tout bonnement pas de point Od początku.

Jeśli wszystko jest skoncentrowane w jednym punkcie

Od wieków, wbrew stanowisku Kościoła, zachodnia nauka utrzymywała, że ​​wszechświat jest wieczny i dlatego nie może mieć początku. Ten pomysł został zakwestionowany po raz pierwszy W 1931 publikując wywrotowy artykuł w charakter temperamentu. Autorem był Georges Lemaitre, genialny belgijski fizyk, absolwent Massachusetts Institute of Technology [le Massachusetts Institute of Technology, près de Boston] Ksiądz katolicki. Zakładając, że wszechświat się rozszerzał – co było niedawnym odkryciem w tym czasie – Lemaitre argumentował, że gdybyśmy mieli możliwość obserwowania przeszłości, wszechświat, który widzieliśmy, stopniowo kurczyłby się, aż cała jego masa skupiłaby się w jednym punkcie. Powiedział, że właśnie w tym momencie narodziło się kontinuum czasoprzestrzenne. [c’est-à-dire que l’espace et le temps se seraient entrelacés pour la première fois].

Artykuł wywołał falę w społeczności naukowej. Alberta Einsteina zakwalifikowany jako „fatalny” Praca Biura Naukowego – później zmienił zdanie i przyjął teorię Lemaître’a, która była podstawą tradycyjnego kosmologicznego modelu Wielkiego Wybuchu.

Idea Wielkiego Wybuchu opiera się na dwóch założeniach. Jednym z nich jest to, że wszechświat był bardzo gorący i bardzo gęsty, i od tego czasu ochładza się i rozszerza. Założenie to jest poparte kilkoma obserwacjami. Odnośnie drugiej hipotezy, zgodnie z którą wszystko zaczęło się od a „relacja na żywo” Zdumiewające, z drugiej strony dowody czekają, nie mówiąc już o tym, że stwarzają pewną ilość problemów.

Kosmologowie dotarli do Wielkiego Wybuchu, jak postulował George Lemaître, obserwując rozszerzanie się wszechświata i obracając model w przeciwnym kierunku. W pewnym momencie odkrywają, że dzieje się coś niezwykłego: temperatura i gęstość stają się nieskończone, przestrzeń i czas znikają. W tym przypadku zwanym „matematyczną osobliwością”, równania już nie obowiązują. Opis Wielkiego Wybuchu ma podobne cechy: cofamy się w czasie, dopóki prawa fizyki nie przestaną działać.

Innym problemem, z którym borykają się kosmologowie, jest to, że od pierwszych chwil swojej historii, o których mamy informacje, wszechświat był gładki i płaski. Była jednorodna we wszystkich kierunkach, do tego stopnia, że ​​konieczne było założenie wcześniejszego połączenia między wszystkimi jego częściami, aby wyjaśnić jej równowagę termiczną. Ponieważ jednak te części są tak daleko od siebie, takie połączenie nie byłoby możliwe w granicach narzuconych przez prędkość światła.

Tradycyjne rozwiązanie problemu polega na dodaniu do równań bardzo krótkiego hipotetycznego zjawiska, które wyjaśnia rozbieżność między oczekiwaniami wynikającymi z obliczeń i obserwacji. Zjawisko to nazywa się „kosmiczną inflacją”, gwałtowną eksplozją energii, która wpływa na niewielką część wczesnego wszechświata i powoduje, że wszechświat rozszerza się tak szybko i jednostajnie, że odległość między dwoma punktami rośnie szybciej niż prędkość światła. to jest „Kosmiczna inflacja jest dzisiaj modelem przyjętym do wyjaśnienia początku wszechświata i odwołujemy się do niej dzisiaj, kiedy mówimy o teorii Wielkiego Wybuchu.

Jednak ten model jest obecnie kwestionowany. Naukowiec, który niemal w pojedynkę zakwestionował pojęcie kosmicznej inflacji – dominujące w kosmicznej społeczności – jest w rzeczywistości jednym z jej propagatorów, Paweł Stein