W „Zaledwie kilka dni” zabawnie jest widzieć walkę Benjamina Beaulay’a o wyleczenie świerzbu, a nie jego doświadczenie

Kino – każdy, kto tam był, powie Ci: Nigdy nie daj się świerzbowi. A Benjamin Biolay jest dobrze przygotowany, aby się tego dowiedzieć. A przynajmniej postać, którą gra Kilka dni, nie więcej. Francuska komedia w reżyserii Julie Navarro z Camille Cottin będzie można zobaczyć w kinach w środę, 3 kwietnia.

Pierwszy pełnometrażowy film kobiety, którą znaliśmy dotychczas jako reżyserkę, Kilka dni, nie więcej Opowiada historię Arthura Berthiera, nieco nieostrożnego i pozbawionego motywacji dziennikarza, który po zarażeniu się CRS podczas ewakuacji obozu dla migrantów staje się wbrew sobie orędownikiem policyjnej przemocy.

Chce tylko dokończyć pracę o Stowarzyszeniu Solidarność Wygnańców. Były prawnik, znajdujący się pod wpływem swojego menadżera, zwraca się ku pomocy nielegalnym imigrantom (w tej roli aktor). Conas Do działaczy stopniowo dołącza reporter Camille Cottin. Oferuje nawet przyjęcie młodego Afgańczyka o imieniu Daoud, który czeka na znalezienie dla niego tymczasowego mieszkania.

Sprawdź zwiastun poniżej:

Całowanie idzie dobrze, dopóki Arthur nie odkrywa łusek na rękach Davida. W aptece orzeczenie jest ostateczne. Młody człowiek, którego ciało atakuje swędzenie, cierpi na świerzb. W filmie gospodarz jest zaskoczony i zabawnie się to ogląda. Rzeczywistość jest mniejsza.

Jest to choroba zakaźna wywoływana przez małego pasożyta, która rozprzestrzenia się poprzez bezpośredni lub długotrwały kontakt z człowiekiem, zwłaszcza podczas stosunku płciowego. W świerzbie nie ma nic wstydliwego ani brudnego i nie jest ono kojarzone z niehigienicznym środowiskiem. Może dotknąć każdego. Nie dotyczy to tylko migrantów, nawet jeśli sytuacja epidemiczna w obozie Porte de la Chapelle w Paryżu została szeroko udokumentowana w prasie w celu podniesienia świadomości na temat warunków życia uchodźców.

Świerzb we Francji

Świerzb nie jest bynajmniej „chorobą przeszłości”, ale pod koniec listopada w Wielkiej Brytanii powrócił do uwagi mediów, a lekarze ostrzegali przed wzrostem liczby przypadków w domach opieki i na uniwersytetach. Według Royal College of General Practitioners ich liczba podwoiła się w porównaniu z poprzednimi latami.

We Francji nie ma specjalnych badań obserwacyjnych na ten temat. Liczbę nowych przypadków świerzbu w 2010 roku oszacowano na 328 na 100 000 mieszkańców. Z kolei w ostatnim czasie epidemie zaobserwowano w szkole średniej w Hérault, uczelniach w Arièges i Haute-Pyrénées oraz w Ibad-de- Szkoła Cher. Uczyć się od BFMTVw marcu.

Martwienie się rozprzestrzenianiem się świerzbu nie jest błahą sprawą. Jak był świadkiem Arthur Bertier, pozbycie się go może być prawdziwym problemem. Dziennikarka była zdumiona wobec nagromadzenia produktów, które można kupić w aptekach. „ Wszystko to, naprawdę? ” Spytał.

W rzeczywistości jest to zasadniczo balsam nakładany na noc na ciało (w tym na skórę głowy) lub lek przyjmowany doustnie. W przypadku wtórnej infekcji można przepisać antybiotyki. Leki przeciwhistaminowe również na swędzenie.

Pozbycie się świerzbu i bólów głowy

Często towarzyszy temu kilka sprayów stosowanych do pielęgnacji tkanin w domu, na których może zagnieździć się sarkopenia, takich jak pościel, materace, poduszki, kołdry, zasłony, sofy itp. Ubrania należy prać w temperaturze 60 stopni lub przechowywać przez co najmniej tydzień w szczelnej plastikowej torbie. Wyboru dokonanego przez Artura i Davida na podstawie stosu worków na śmieci w mieszkaniu.

Czy te ubrania możemy nosić prosto z torby czy trzeba je wysłać do maszyny? Czy po zażyciu leków musisz ponownie zmienić pościel? Protokół dezynfekcji może przyprawić o prawdziwy ból głowy i rodzić nowe pytania. Czy naprawdę musimy myć gąbki?

Na szczęście lekarze zazwyczaj są na miejscu, aby na nie odpowiedzieć. To oni (a nie farmaceuci, jak w filmie Julie Navarro) przepisują leczenie, które należy powtórzyć po raz drugi, siedem dni po pierwszej dawce, aby upewnić się, że jaja pasożyta również zostały wyeliminowane. Nie panikuj jednak. Podobnie jak Arthur Berthier, wszyscy się go pozbyliśmy.

Zobacz także na HuffPost :