Dziękuję szefie! Albo zwycięstwo niklowanych stóp Picarda nad LVMH

Opublikowano 30 kwietnia 2021 r (Zaktualizowano 1/05)

Napisane przez Sophie Esposito

Satyryczna komedia dokumentalna, Dziękuję szefie! Stał się fenomenem społecznym pomimo skromnego budżetu (40 000 euro), bardzo dosłownej formy i początkowego odrzucenia projektu przez CNC. Film trafił do kin pod koniec lutego 2016 roku i przyczynił się do spontanicznego ruchu społecznego „Nuit Debout”, przemieszczając ponad 500 000 widzów w ciągu kilku miesięcy, zbierając co najmniej 3 miliony euro przychodów i zdobywając nagrodę Cesara dla najlepszego Film dokumentalny w 2017 roku. Popularny i krytyczny sukces, bezwstydny i wesoły, taki jak jego wypowiedź o owocnym sojuszu kolektywizmu, humoru, kreatywności i wytrwałości jako skutecznego motoru walki klas!

Mały kamyk w bucie

Założyciel biedaczyskoFrancois Reuven, twarda gazeta w Amiens, jest od dawna przeciwnikiem LVMH, światowego lidera w branży luksusowej, którego polityka była surowa dla proletariatu północnej Francji. Jeśli aktywista przedstawia się jako „ Scrambling (Od łacińskiego słowa scrupus), Mały kamyk w bucie i na sumieniu ”. Zdecydowany, w swoim pierwszym filmie decyduje się na fikcję i reżyseruje siebie, z dużą dozą ironii, jako reformator klas popularnych i wielkiego biznesu. Początkowo przekonał kilku byłych pracowników zwolnionych przez LVMH, aby zostali małymi udziałowcami firmy, aby udali się na Walne Zgromadzenie w Paryżu, aby omówić tę sprawę z Bernardem Arnaultem, najbogatszym człowiekiem we Francji, i poprosił go o uprzejme rozważ rachunki. Czy nie jesteśmy w demokracji? Pomysł dobry, konfrontacja zapowiada się pysznie, ale to gorzka porażka.

Rodzina zginęła z powodu przeprowadzki fabryki

Cierpliwość i długi czas to coś więcej niż siła czy złość, a aktywność to sport walki. Następnie Ruffin poznaje rodzinę Clor: Jocelyn, Serge i ich wnuka. Para pracująca przez 35 lat pracowała w fabryce Poix-du-Nord, która wykonywała garnitury Kenzo dla grupy LVMH, po czym fabryka została przeniesiona do Polski i stała się zbędna. Bezrobotny od 4 lat i mocno zadłużony. Dom, który budowali przez swoje życie, jest zagrożony zajęciem przez komorników. Chyba że ujawni się ta dramatyczna sytuacja i nadszarpnięcie wizerunku Bernarda Arnaulta, już trochę nadszarpniętego objawieniami jego wniosku o obywatelstwo belgijskie? Reuven udaje syna Clora: pisze piękny list z prośbą o odszkodowanie pod groźbą kontaktu z prasą. Sztuczka działa! Były komisarz ds. Wywiadu, doradca ds. Bezpieczeństwa i funkcjonariusz ds. Bezpieczeństwa LVMH pojawia się w domu Clore’a na tajnym spotkaniu… jest gotów zapłacić za ich milczenie i wyjaśnia, że ​​pomimo bycia miliarderem, Bernard Arnault ma go. Ludzki dotyk Rzeczywistość jest poza wyobraźnią!

Potępić dewastację społeczną

Wydaje się, że jest to sztuka inspirowana Molirem (zabawne sytuacje, nieporozumienia i odwrócenie wątpliwej perspektywy ugruntowanych zasad organizacji społecznej) i Commedia del’Arte (Za łatwowierność, przebiegłość, pomysłowość, przebrania, maski). Drastycznie skalując sprzeczności społeczne i traktując temat jak Michael Moore (reżyser, który jest wszechobecny, zadłużony i pełen autoironii), Dziękuję szefie! Zręcznie udaje mu się potępić społeczną dewastację spowodowaną przez transfery przemysłowe, kpiąc z gracza CAC 40, który wpada w pułapkę. W istocie marksistowski, libertariański w formie, wojowniczy, ale nie nudny, prowokujący bez litości, pełen człowieczeństwa i korupcji, bardzo zabawny, film poświęca nieoczekiwany triumf glinianego garnka nad żelaznym przeznaczeniem i triumfy Ruffina jak Robin Hood w epoce nowożytnej !

Sophie Esposito

Dziękuję szefie! François Ruffin, dostępny pod adresem Netflix (1h24).