20 lat Auto Photo Festival w Polsce

W trzecim co do wielkości mieście w kraju wydarzenie poświęcone fotografii od dwóch dekad przyciąga zróżnicowaną i ciekawą publiczność. W tym roku, na jubileuszową edycję, założyciel i dyrektor festiwalu Krzysztof Candrowicz jako temat przewodni wybrał swoje rodzinne miasto.

Auto to stare miasto przemysłowe, które zostało zbudowane wokół tekstyliów pod koniec XIX wieku. Z wioski stało się niegdyś drugim co do wielkości miastem w Polsce, gęsto zaludnionym przez społeczność żydowską, która została w dużej mierze deportowana i zniszczona przez rządy nazistów podczas II wojny światowej. Przez wiele lat po wojnie pełnił rolę stolicy w zastępowaniu Warszawy i odnotowywał nieznaczny spadek liczby ludności, zwłaszcza wraz z dynamiką życia kulturalnego. Festiwal fotografii, wymyślony przez kuratora i dyrektora artystycznego Krzysztofa Kantrovicha, w pełni wpisuje się w ruch, który przejmuje dawne zrewitalizowane strefy przemysłowe miasta. Pojawia się naturalnie w starych fabrykach, które stały się centrami sztuki, wyrażającymi świętowanie i podekscytowanie w ostatnich dniach czerwca.

nieużytki

Aby uczcić biennale dwa razy w tym roku, Krzysztof Kendrovich i jego zespół postanowili wyeksponować na parterze centralnego budynku, w którym odbędzie się wydarzenie, zdjęcia związane z miastem, od industrialnej przeszłości po współczesne jałowe tereny. W dniu wernisażu mieszkańcy Otto byli zaintrygowani ciekawością i wzruszeniem tworzonymi przez niejakiego Wiktora Żegimenkę obrazami dawnych fabryk, wszechświatem z gigantycznymi ceglanymi budynkami i dymiącymi kominami rozsianymi po całym mieście, „bez ten bezpośredni i mocny dowód wizualny. Następnie subtelne sceny Artura Urbaszky’ego ujawniają powojenne wędrówki przestrzeni, pęknięcia w grubych murach, zniszczone przez lata niestabilności politycznej i ekonomicznej podwórka, ale też ujawniają się witalne rozmachy mieszkańców. Poza tymi wszystkimi miejscami. Ponadto prace Magiza Rawlooka stawiają pod znakiem zapytania przyszłość opuszczonych fabryk, zwłaszcza tych, które z upodobaniem wskazują na wszechobecne wymiary powracającej natury.

Przyjemne życie

Prawdą jest, że fabryki Audi są tak wysokie, jak sukces planety we wszystkich dotychczasowych działaniach człowieka. Ten łagodny i bujny klimat przywołuje czasem to, co nazywamy „Dolce Vita Wschodu”, idealną oprawę do uważnego przyjrzenia się twórczości pisarzy z całego świata. Na górze możemy więc z radością zatrzymać się na zdjęciach Federico Estolina, który uhonorował społeczność pukarzy w Boliwii i stworzył bardzo ciekawą refleksję na temat potrzeby zaangażowania szewca. „Zdjęcia, redystrybucja zebranych pieniędzy Tych, którzy umożliwili narodziny tej pracy, sfotografowano próbki. Niedaleko stąd fotografie Colina Delphosa z Belgii podważają nasze wyobrażenia ubóstwa w Afryce i przeszłości narodów kolonialnych, zwłaszcza w Belgii. Odczyty portfolio pomogły młodym fotografom, w tym także polskim, zaprezentować swoje prace w toku oraz zebrać opinie obserwatorów wystaw i krytyków sztuki.

Dyktatura

Jednak najsilniejszym sentymentem tegorocznego festiwalu jest przyjęcie „Mińskiego Miesiąca Fotografii”, które nie jest tak naprawdę planowane i na pewno nie jest pożądane. Wydarzenie, które zostało w jego kraju zakazane, jest podobne do deportacji tutaj, w formie ucieczki od masowego ruchu politycznego i antyspołecznego, jaki miał miejsce na Białorusi po tym, jak dyktator od jesieni zeszłej jesieni odmówił uznania demokracji wyborczej. Obrazy tego europejskiego kraju doświadczającego ciemniejszych aspektów dyktatury pokazują, jak wszelka ludzka ekspresja, w całym jej bogactwie i uczciwości, może być bastionem przed ślepotą katów i faszystów, prawdziwym wołaniem o pokój w Odo.

Jana Chrzciciela Cao