Zmarł architekt Richard Rogers, jeden ze współtwórców Centrum Pompidou

Architekt i urbanista Richard Rogers, jeden z głównych przedstawicieli angielskiego ruchu „high-tech” w latach 70. i zdobywca nagrody Pritzkera z 2007 r., zmarł w sobotę 18 grudnia w wieku 88 lat w Londynie.

Richard Rogers „Odszedł spokojnie”Matthew Freud, prezes i założyciel agencji Freud Communications Agency, powiedział brytyjskiej agencji prasowej PA. według Le New York TimesJego syn Roe Rogers potwierdził swoją śmierć, której przyczyna nie została ustalona.

Brytyjczyk, awansowany na barona Rogersa z Riverside w 1996 roku, zyskał międzynarodową sławę w 1977 roku, po ukończeniu Centre Georges Pompidou w Paryżu, koprodukowanego z włoskim Renzo Piano i do którego znaczący wkład miał irlandzki inżynier Peter Rice. 1935-1992).

Richard Rogers urodził się 23 lipca 1933 we Florencji we Włoszech. Jej ojciec, Nino, ma brytyjskie pochodzenie, jest lekarzem, który dorastał w Wenecji. Z arystokracji w Trieście jego matka, Ermenegilda, nazywana „Dada”, była garncarzem. Była fanką sztuki i miała swojego pisarza Jamesa Joyce’a jako nauczyciela angielskiego. W domu kultura zajmuje ważne miejsce. W 1938 r. jego żydowskie pochodzenie poważnie naraziło go na faszystowskie prawa rasowe, a rodzina przeniosła się do Londynu, zastępując przestronną rezydencję we Florencji z widokiem na kopułę Brunelleschiego małym, niewygodnym mieszkaniem w Bayswater.

Richard Rogers, który nieumyślnie cierpi na dysleksję, nie lubi szkoły. Zostawił ją w wieku 18 lat i spodziewał się telefonu. Jego opanowanie języka włoskiego doprowadziło go do odbycia służby wojskowej w Trieście w 1951 roku. Zaprzyjaźnił się ze swoim wujem, Ernesto Nathanem Rogersem, słynnym architektem i przyszłym współautorem, w ramach agencji BBPR, przy Velasca Tower (1958), nagły średniowieczny powrót do stylu brutalistycznego, zlokalizowany w sercu Mediolanu. Po wojsku pracował w BBPR. Pomimo oblania egzaminów wstępnych do Architectural Association School of Architecture w Londynie, Richard Rogers wstąpił do szkoły, kładąc nacisk na doświadczenie zawodowe zdobyte u wuja.

Wywiad z Normanem Fosterem

Richard Rogers nie pozostawił trwałych wspomnień dla swoich nauczycieli. W 1958 roku ktoś zanotował w jednym ze swoich okresowych przeglądów: « Jego kreacje będą nadal cierpieć, dopóki jego rysunek będzie bardzo słaby, jego metoda pracy będzie bardzo chaotyczna, a jego krytyczna ocena będzie bardzo niejasna. ” Zainteresowany zawsze przyznawał, że rysunek nie jest ich mocną stroną. Ten surowy osąd został zrekompensowany spotkaniem z Sue Brumwell, jego pierwszą żoną i matką trójki z jego pięciorga dzieci. Po ukończeniu studiów oboje wyjechali do Yale University (Connecticut), gdzie Rogers otrzymał stypendium na przygotowanie do studiów magisterskich (Gospodarz). Tam poznaje rodaka Normana Fostera i jego żonę Wendy Cheesman, z którymi się zaprzyjaźnia. Po powrocie do Anglii kwartet utworzył czwartą drużynę.

Masz 76,53% tego artykułu do przeczytania. Reszta przeznaczona jest tylko dla subskrybentów.