Waszyngton grozi Izraelowi wstrzymaniem pomocy, jeśli w Strefie Gazy nie nastąpi poprawa humanitarna

Po klęsce Imperium Osmańskiego Liga Narodów (poprzedniczka Organizacji Narodów Zjednoczonych) w 1920 r. powierzyła Wielkiej Brytanii Mandat dla Palestyny. Londyn staje się „odpowiedzialny” Teren z widokiem „Stworzenie kraju w warunkach politycznych, administracyjnych i gospodarczych, które pozwolą na utworzenie dla Żydów ojczyzny narodowej i rozwój instytucji samorządowych”..

Rezolucja 181, wydana przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 29 listopada 1947 r., przewiduje podział Palestyny ​​na trzy części: państwo żydowskie, państwo arabskie i obszar pod kontrolą międzynarodową obejmujący Jerozolimę i jej posiadłości. „Blisko przedmieść”. Zostało zaakceptowane przez zdecydowaną większość przywódców Jiszuwa – przedstawicieli społeczności żydowskiej w Palestynie – ale odrzucone przez prawie wszystkich przedstawicieli Arabów w Palestynie, a także sąsiednich krajów arabskich.

Nie czekając na hipotetyczną realizację podziału Palestyny, jaki Brytyjczycy zaplanowali w roku 1^każdy Październik 1948 David Ben-Gurion, przyszły premier Państwa Hebrajskiego, ogłosił niepodległość Izraela w ostatnim dniu mandatu brytyjskiego, 14 maja 1948 w Tel Awiwie.

Dzień po ogłoszeniu niepodległości, po miesiącach napięć i przemocy na tle religijnym, armie kilku sąsiednich krajów arabskich najechały terytorium byłej Mandatowej Palestyny.

Wysiedlenia i wypędzenia Arabów palestyńskich, które rozpoczęły się brutalnie pod koniec 1947 r., nasiliły się, gdy do wojny przystąpiły armie arabskie (głównie egipska, jordańska, syryjska, libańska i iracka) z północy, wschodu i południa.

Ataki te zostały odparte i doprowadziły do ​​podboju przez państwo żydowskie ogromnego obszaru terytorium, znacznie większego niż zaproponowano w rezolucji ONZ. Dla Arabów palestyńskich jest to Nakba („katastrofa” po francusku), która kończy przymusowe wygnanie od 600 000 do 800 000 z nich.