„Szansa na przetrwanie” w hutach Ukrainy, prawdziwe twierdze z czasów sowieckich – wiadomości ze świata dzisiaj

W bunkrze kilka metrów pod ziemią zapasy wody i żywności, stosy materacy, toalety i piece na drewno pokazują, że Sowieci budowali te ukraińskie huty z jednym pomysłem: wojna. Wzorowana na Fabryce Azovstal, ostatniej ukraińskiej twierdzy w portowym mieście Mariupol, Fabryka Zaporoże pokazuje, jak te miejsca z czasów stalinizmu zostały zaprojektowane w oczekiwaniu na inwazję Związku Radzieckiego.

„Możemy przebywać w schroniskach przez długi czas” – powiedział Ihor Pohlev, 20-letni pracownik Zaporizhzhstalu. „Myślę, że to da nam szansę na przeżycie”, mówi, gdy za nim wybuchają topniejące minerały.

Ten kompleks mineralny, znajdujący się w Zaporożu, na południu kraju, nie został zajęty przez wojska rosyjskie. Ale fabryka została zmuszona do zawieszenia swojej działalności, gdy front zbliżał się niebezpiecznie.

Podziemne bunkry w elektrowniach Azovstal i Zaporizhztal zostały zbudowane na początku lat 30. XX wieku, kiedy świat dochodził do siebie po jednej wojnie i zmierzał do drugiej, przeznaczony dla tysięcy robotników.

Oba zakłady należą do holdingu Metinvest, kontrolowanego przez najbogatszego człowieka na Ukrainie Rinata Achmetowa.

Zaporizhstal zawiera szesnaście bunkrów. Odwiedzany przez AFP budynek ma około dziesięciu metrów głębokości i jest chroniony przez drzwi przeciwwybuchowe o grubości dziesięciu centymetrów.

Sala, długa i jasna, ma rzędy drewnianych ławek i może pomieścić do 600 osób.

Zbiorniki na wodę służą do spłukiwania toalet, awaryjne butelki z żywnością i wodą są układane w stosy w magazynie, a stosy drewna do pieca wielkości beczki po oleju sięgają do piersi.

„Boże ocal nas”

Bunkry pod Azovstalem mieściły setki cywilów, z których wielu opuściło miejsce podczas międzynarodowej ewakuacji i nadal stanowią schronienie dla rosyjskich sił oporu, aby przejąć pełną kontrolę nad strategicznym miastem Mariupol.

„Niech Bóg chroni nas przed znalezieniem się w takiej sytuacji, jak nasi koledzy Azowstalowie, ślusarze tacy jak my, którzy wylądowali na dłuższy czas (w schronie) (…). Nikomu tego nie życzę” – powiedział Aleksander Lotnikow, kierownik działu komunikacji .

Powierzchnia terenu wynosi około 5,5 km², co stanowi połowę powierzchni Azovestal. Jednak wciąż jest nieporęczny, a jedynym sposobem na efektywne przemieszczanie się między jego jednostkami jest użycie pojazdu.

Rozmiar strony to jedno. Innym jest ogromna liczba miejsc do ukrycia się między rzędami budynków i tuneli pod terenem, a także punkty widokowe z wysokich konstrukcji.

Ale wojna minęła i nawet jeśli Zaporizhzhtal nie znał losu Azowstalu, biznes ucierpiał.

Został wznowiony od początku kwietnia, co zbiegło się z wycofaniem wojsk rosyjskich z okolic Kijowa, po zaciekłym oporze Ukraińców.

Kolejną dobrą wiadomością było w tym tygodniu ogłoszenie przez USA zawieszenia ceł na ukraińską stal. Ale sytuacja jest nadal trudna.

Według władz USA, które nałożyły 25% cła zapobiegawczego, Ukraina odpowiada tylko za około 1% importu stali do USA. A logistyka stała się dużym wyzwaniem dla ukraińskich eksporterów, ponieważ zwykłe szlaki transportowe zostały zniszczone przez wojnę.

– Nie będziemy w stanie konkurować z innymi producentami, bo ich koszty logistyczne są niższe, a żeby móc eksportować do Stanów Zjednoczonych, musimy teraz przenieść produkcję Zaporoża przez Polskę – wyjaśnia dyrektor generalny zakładu Alexander Mironenko.

Eksport stali spadł do ułamka poziomu sprzed wojny i konieczne będzie przywrócenie ukraińskiej gospodarki poprzedniego tempa i odbudowa rynku.

„Była to jedna z głównych branż eksportowych (…) Około 50% dochodów walutowych pochodziło z górnictwa i górnictwa Ukrainy” – dodaje Aleksander Mironenko.