Fonoplastyka. Zbigniew Bargielski (° 1937) : Kwintet na smyczki i fortepian „Schizofrenia”; Kwintet na instrumenty dęte i fortepian „Fonoplasticon”; Concertino na fortepian i orkiestrę. Maria Morawska, fortepian; Różni tłumacze Orkiestra Accademia dell’Arco pod dyrekcją Łukasza Hermanowicza. 2022. Ogłoszenie w języku polskim i angielskim. 44,51. Książęta 1973.
Dux kontynuuje eksplorację bogatego repertuaru muzyki polskiej. Mało znany wśród nas jest fakt, że dedykuje on aktualny album. Pochodzący z Łomży, miasta we wschodniej Polsce na Podlaciu, Zbigniew Barjellski poświęcił się prawu w Lublinie, ale wybrał muzykę, którą studiował od 1958 roku w Warszawie, potem w Katowicach, zanim uzyskał stypendium, które umożliwiło mu kontynuowanie karierę prawniczą. Kursy Nadii Boulanger w Paryżu w latach 1966/67. Następnie znajdujemy go w Grazu, gdzie uczył się gry na perkusji w Hochschule für Musik. Przez wiele lat mieszkał w Austrii (Klagenfurt, Graz, Wiedeń), po czym wrócił do kraju, gdzie w latach 2005-2014 studiował w Krakowie. Jego repertuar obejmuje dzieła orkiestrowe, koncerty (zwłaszcza perkusyjne) oraz strony z muzyką kameralną i solówki instrumentalne, ale także opery, wśród których A.S Dantona (1968/69), mały KsiążeWedług Saint-Exupéry’ego (1970) lub Alicja w Krainie Czarów (1971/72), a dwa ostatnie poświęcone są młodzieży.
Ten album Fonoplastyka Pojawia się na Dux jako tom 2 poświęcony Bargielskiemu. Następnie, z tym samym wydawcą, kolejny album, panoptyk (2019, 2 CD), z okładką z podobną futurystyczną satyrą, prezentującą utwory fortepianowe kompozytorki w przekładzie polskiej Marii Morawskiej (1959), specjalizującej się w partyturach swoich rodaków (Chopin, Padrewski, Pasiewicz, Szymanowski i ich współczesnych). Bargielski, który przeżył okres kulturalnego aktywizmu dziennikarskiego od 1965 do 1978 roku, wypracował z czasem wyraźnie osobisty styl, który, jak wyjaśnia muzykolog Violetta Brzek: w sprawie wyboru i regulacji norm rządzących muzyką, W tym dźwięk i jego częstotliwość. pentagramowa klawiatura „schizofrenia” Od 2012 roku to hybrydowa kompozycja trwająca niespełna dwadzieścia minut, która przeciwstawia tradycyjną melodię elementami poszukującymi nowych dźwięków, tworząc mieszankę stylu barokowego i awangardowego, która nie zaniedbuje koncepcji lirycznych, dramatycznych czy emocjonalnych. Bargielski stworzył tu dwa odmienne światy dźwiękowe, kwartet grający jak w kantellinie, poważny i uroczysty, a fortepian wzburzony. działania są odwrócone, Jako przestrzeń artystyczna może przywodzić na myśl schizofreniczną grę. Wspaniały spektakl, który działa na nerwy słuchacza, pogrąża go w tajemniczej i niekontrolowanej atmosferze. Pełne zaangażowania wykonanie smyczków (Paweł Radziński i Michalina Radziński na skrzypcach, Anna Kryplewska na skrzypcach i Maciej Kamrowski na wiolonczeli) jest odpowiedzią na entuzjazm Marii Morawskiej.
w Kwintet na instrumenty dęte i fortepian „Fonoplasticon” (2016), od którego pochodzi tytuł albumu, Bargielski proponuje w piętnaście minut serię wariacji na temat lekkich i humorystycznych utworów ułożonych w manierze kolażu. Zachwycamy się tą nieco szaloną rozrywką, która pozwala fletowi piccolo (Daniel Rybicki), klarnetowi (Zenon Kitowski), obojowi (Marek Swatowski), fagotowi (Grzegorz Dąbrowski) i waltorni (Wojciech Brylisnki) uzyskać najprzyjemniejsze, kontrastowe efekty. Fortepian Marii Murawskiej gra jako jednoczący lub destabilizujący partner, a efekty ręcznej perkusji na drewnianych częściach jej instrumentu dodają atmosfery. adres Fonoplastyka Nawiązuje do Kaiserpanoramy, tego mechanicznego systemu planowania stereoskopowego, wynalezionego pod koniec XIX wieku przez Niemca Augusta Furhmanna, który można uznać za prekursora filmu, który był używany na wzór kalejdoskopu.
Album, którego czas trwania był tak krótki (mniej niż czterdzieści pięć minut), że warto było dodać jedną lub więcej stron Bargielskiego, uzupełnia krótki Concertino na fortepian i orkiestrę w trzech ruchach. w ciągu dziesięciu minut (Allegro grazioso / Larghetto con espressione / Presto con bravura), kompozytor czerpie inspirację z neoklasycyzmu i wypełnia lukę przystępnym, nowoczesnym językiem estetycznym. Jest to zamówienie dedykowane młodym ludziom na Międzynarodowy Festiwal Muzyczny w Tokio w 1995 r. Humorystyczne wpływy, wykorzystujące elementy folku, nieco kojarzone z jazzem, czynią tę partyturę bardziej petardą niż jej podtytuł To było für ein dickes, dreibeiniges Tier!Nawiązując do trójnożnego zwierzęcia, wprowadza w klimat wręcz lekkości. Maria Morawska, filar całej tej oryginalnej podróży, służy Bargielskiemu z niezaprzeczalnym talentem. Dyrygent Łukasz Hermanowicz i Bydgoska Orkiestra Kameralna Accademia dell’Arco, miasto słynące z festiwali muzycznych i działalności kulturalnej, oferuje mu nienaganną współpracę w koncertyno. Album dla ciekawskich melomanów, którzy chcą odkrywać.
Głos: 8,5 Rekord: 10 Referencja: 8,5 Interpretacja: 10
Johna Lacroixa
„Dumny fanatyk sieci. Subtelnie czarujący twitter geek. Czytelnik. Internetowy pionier. Miłośnik muzyki.”
More Stories
W Cannes można zobaczyć film biograficzny o Władimirze Putinie, wyprodukowany w całości przez sztuczną inteligencję
Polski thriller Netflixa to wielka niespodzianka jesieni (wspina się na pierwszą dwójkę)
Gerard Depardieu zostaje oskarżony o napaść na tle seksualnym, a jego prawnik mówi: „Przypuszcza się…”