„La fille de Madame Angot” rewolucjonizuje operę komiczną

Triumfował od samego początku, w Brukseli w 1872 r., następnie podczas Przebudzeń Paryskich, zanim podbił prowincje i za granicę, aż do Ameryki. Ta opera komiczna, której akcja rozgrywa się w czasach Dyrektorium, opowiada o burzliwym życiu miłosnym Clairette Angot, córki Les Hallesa, która jest gotowa poślubić producenta peruk Pomponneta, zakochana w kontrrewolucyjnej piosenkarce Angie Peto. korzystnie w 2023 r.? ? Oto pytanie, jakie stawia ten lekki repertuar, który wymaga od współczesnych zwykłych ludzi podstawowej życzliwości.

Broszura, która dodaje zdrady obu stron, ma nadal względne znaczenie. Przesunięcie sprawy na maj 1968 r., kiedy dystans historyczny mógłby zachęcić do ułaskawienia, nie jest być może najlepszą przysługą, jaką można oddać „córce Madame Angot”. Hasła „Wściekaj się na siebie” czy „Jutro odwołane” wydają się zupełnie nie na miejscu i, jak na ironię, bardziej oddalają dzieło od widza, niż go do niego przybliżają. Natomiast Richard Brunel daje żywy, dynamiczny i momentami zabawny spektakl. Ale imponujące ustawienia fabryczne samochodu mają tendencję do nasycania przestrzeni i nieco przytłaczają bohaterów.

Świetny zespół śpiewaków

Wyżej wymienione postacie na ogół korzystają ze świetnej obsady piosenkarzy, którzy wyraźnie lubią ewoluować w branży rozrywkowej. W ten sposób Hélène Guillemette ucieleśnia bezczelną i spontaniczną Clairette Angot (córka) dzięki jasnemu stylowi i elastycznemu sformułowaniu. To, co wyróżnia tę pracę zbiorową, to dbałość o styl, która eliminuje konieczność stosowania alternatywnych tytułów. W ten sposób Pierre Derheit jawi się jako model o wyraźnym tonie, wyraźnych słowach i wyraźnej prezencji. Matthieu Lécroart zasługuje na tę samą pochwałę w przypadku Larivaudière, finansisty o skomplikowanych związkach romantycznych.

Angie Juliena Peytou zasługuje na swoją bezczelność, pewność siebie i ciepły wyraz twarzy. Véronique Gens, zawsze wielka poetka tragiczna, nadal zanurza się w tym repertuarze, który prezentuje z wielką elegancją i precyzją stylistyczną. Hervé Nequet, podobnie jak ona, odsłonięty przez barok, nigdy nie przestaje zgłębiać zakątków historii z nienasyconą ciekawością i zaraźliwym entuzjazmem. Z niezbędnym przekonaniem prowadzi muzykę Charlesa Lecoqa (1832-1918), która z pewnością nie może konkurować z muzyką jego młodszego brata Offenbacha (sprawność, delikatność, melancholia), ale nie brakuje jej uroku. Urok, który szybko podkreślają Chór Koncertowy Spiritual i Paryska Orkiestra Kameralna.