Jak karaluchy przetrwały asteroidę, która zabiła dinozaury?

Czas czytania: 4 minuty

Jeśli kiedykolwiek miałeś do czynienia z karaluchami, wiesz, jakie są potężne. Wreszcie trudno go wyeliminować. Po zainstalowaniu w domu nawet chemicznych środków owadobójczych trudno jest je na dobre zlikwidować. I nie bez powodu, jeśli chodzi o przetrwanie, karaluchy są mistrzami przeszłości. Chcesz przykładu, który przeżył asteroidę, która zabiła? dinozaury.

T-Rex, velociraptor, alamosaurus … Pomimo swojej majestatycznej postury i udowodnionego zagrożenia, ten ostatni nie mógł poradzić sobie z tym masywnym pozaziemskim kamieniem, który uderzył w Ziemię Półwysep Północny Jukatan, w Meksyku, 66 milionów lat temu, spowodował niszczycielskie katastrofy, takie jak potężne trzęsienia ziemi i erupcje wulkanów. W sumie Trzy czwarte roślin i zwierząt Ziemia zniknęła w tym ciemnym okresie. Więc z wyjątkiem nieredukowalnych karaluchów. Dlaczego?

Eksperci od przetrwania

kiedy meteor Jego średnica to dziesięć kilometrów, jak to było pod koniec okresu kredowego, uderzanie bezpośrednio w ziemię, bycie imponującym jak T-Rex nie jest zaletą. Wręcz przeciwnie, mały rozmiar karaluchów był dla nich więcej niż korzystny.

Wyobraź sobie przez chwilę konsekwencje takiego uderzenia asteroidy. Wokół niego jest tratwa. Wybuchają płomienie, niebo wypełnia się kurzem, a silny oddech zamiata wszystko na swojej drodze. Krótko mówiąc, koniec świata. prawdziwy. Co sprawia, że ​​chcesz schować się w dziurze, czekając, aż minie. To właśnie robiły karaluchy.

Ciała karaluchów są szczególnie płaskie (sprawdziliśmy je dla ciebie, nie ma potrzeby zadawania ci tego śmiesznego sprawdzenia), dzięki czemu mogą się podkraść, nawet w najciaśniejszych i najbardziej nieprawdopodobnych miejscach. Pod meblami, między szufladami, ale też w szczelinach, np. asteroida zabijająca dinozaury sieje spustoszenie. Schroniska tymczasowe, które również okazały się szczególnie przydatne w następnych chwilach, Kiedy rosnące temperatury stają się nie do utrzymania. Ostrzegałem świerszcze na dnie szczeliny, spokojnie, na świeżym powietrzu, odpoczywając od anteny.

To nie wszystko. Karaluchy mogły pełnić rolę strusia i musiały dobrze jeść. Prawdziwy ból głowy dla wszystkich szczęśliwych ocalałych zasteroida: Efekt wyrzucił tak dużo pyłu w niebo, że pociemniało, uniemożliwiając dotarcie światła słonecznego do ziemi, a tym samym powodując długą i śmiertelną zimę dla wielu chorych roślin. Co mogli jeść przez cały ten okres niedostatku?

Zapytanie karalucha, co chciałby zjeść, z pewnością go rozśmieszy. jedzenie karaluchów Absolutnie wszystko, co znajduje. Więcej roślin wokół? Nie ma problemu, jako dobry padlinożerca zostaw mu martwe robaki, sierść zwierząt, tłuszcz, kawałki paznokci, kał, a nawet tekturę, a na pewno będzie się dobrze bawić. Nie smakosz za grosz, ale bardzo skuteczny, jeśli chodzi o przetrwanie za wszelką cenę.

Media naukowe na żywo Nawet donosi, że karaluchy mogą chronić się w składanych jajach. Szczególnie odporne, te zwane ootheca wyglądają jak sucha fasola, prawdopodobnie na tyle duża, że ​​w danym momencie mieści się w środku. W środku powodzie i susze były niczym innym jak kocim siusiu: karaluchy zostały odcięte od świata. No cóż, asteroida wyrzucająca pudło?

w dobrym towarzystwie

Cóż, jeśli te małe robale na próżno przetrwały dramat, to życie z pewnością nie było dla niej tak słodkie, jak to opisano tutaj. Zmiany były niesamowicie brutalne, niezliczone gatunki nagle wyginęły, te szkodniki mogą być w porządku być przygnębionym Nagle zostają sami. Na szczęście inni, jak oni, wykorzystali swoje talenty lub wykorzystali piekielną szansę na przeżycie katastrofy.

Wśród szczęśliwców jest wiele gatunków morskich. Jeśli uderzenie asteroidy spowodowało wstrząs w głębinach oceanu, okres postapokaliptyczny nie był tak naprawdę synonimem prawdziwego głodu niektórych żyjących tam gatunków. Kompletny zestaw alg i bakterii Wytrzymała trudne warunki panujące na ziemi, zapewniając nieprzerwany dopływ materii organicznej odżywiającej formy życia.

Podobnie jak karaluchy, węże również kopią pod ziemią, aby przetrwać. W głębi cierpliwie znosili bóle i choć ich żołądki musiały od czasu do czasu dudnić, wytrzymywały niejedzenie przez długi czas – do roku, Dokładność geolokalizacji. Najlepiej, gdy tylko wyszli z dziury, odkryli świat spustoszenia, w którym było znacznie mniej drapieżników niż wcześniej. Idealne miejsce do rozmnażania w spokoju. Aż do nas dotarł około 66 milionów lat później.