Czego Argentyna może się nauczyć od Polski?

Javier Miley wyruszył z misją walki z ubóstwem w Argentynie. Sukces Polski, która dzięki kapitalistycznej terapii szokowej wprowadzonej przez Leszka Balcerowicza (od 1989 r. wicepremiera i ministra finansów Polski) z jednego z najbiedniejszych krajów Europy stała się mistrzem wzrostu kontynentu, jest doskonałym przykładem na to, co Miley zdecydowała, że ​​Argentyna jest możliwa i może poprowadzić Argentynę do świetlanej przyszłości – pod jednym warunkiem.

Oryginał artykułu publikujemy na stronie internetowej Naprawdę czyste rynki. Tłumaczenie kontrapunktów.

Ale najpierw trochę historii.

Być może żaden kraj na świecie nie odnotował tak dramatycznego spadku w ciągu ostatnich 100 lat jak Argentyna. Na początku XX^H W XX wieku dochód na mieszkańca należał do najwyższych na świecie. Powszechnie wówczas słyszano określenie „bogaty jak Argentyńczyk”.

Upadek Argentyny

Upadek Argentyny rozpoczął się od Juana Domingo Perona. W lutym 1945 został wybrany na prezydenta.

Jego program polityczny: duży rząd. Argentyna znacjonalizuje swoją firmę telekomunikacyjną, koleje, źródła zasilania i stacje radiowe. Tylko w latach 1946–1949 wydatki publiczne wzrosły trzykrotnie. Liczba pracowników sektora publicznego wzrosła z 243 000 w 1943 r. do 540 000 w 1955 r.; W agencjach rządowych i służbie cywilnej powstaje wiele nowych stanowisk pracy, aby wspierać zwolenników Partii Robotniczej Perona. Polityka gospodarcza była socjalistyczna: chociaż liczba pasażerów i towarów w transporcie kolejowym uległa stagnacji, w latach 1945–1955 liczba pracowników wzrosła o ponad 50%. Związki peronistyczne stały się obok armii najpotężniejszą organizacją w Argentynie.

Z ekonomicznego punktu widzenia historię Argentyny charakteryzuje inflacja, hiperinflacja, bankructwo państwa i bieda. Od czasu uzyskania niepodległości w 1816 r. kraj doświadczył dziewięciu bankructw państw, ostatnie w 2020 r. – to tragiczna historia dla tak dumnego kraju, który był niegdyś jednym z najbogatszych krajów na świecie. Z wyjątkiem lat 90. w Argentynie od 1945 r. inflacja przekracza 10% rocznie. Kiedy Miley została wybrana, kraj cierpiał z powodu hiperinflacji i gwałtownego wzrostu wskaźników ubóstwa.

Podobnie sytuacja wyglądała, gdy Leszek Balcerowicz zapoczątkował w Polsce szereg prorynkowych reform. W latach 80. Polska była jednym z najbiedniejszych krajów w Europie.

Walka z długiem

W dalszym ciągu rosła waga polskiego zadłużenia wobec wierzycieli zachodnich. W 1984 r. Polska była trzecim co do wielkości dłużnikiem na świecie. Jego całkowite zadłużenie zagraniczne wzrosło z 1,1 miliarda dolarów w 1971 r. do 40 miliardów dolarów w 1989 r., czyli więcej niż w jakimkolwiek innym kraju socjalistycznym. W 1989 r. roczna stopa inflacji w Polsce osiągnęła 640%.

Podobnie jak Miley, Balčerovich był ekonomistą oddanym zasadom Austriackiej Szkoły Ekonomii, czerpiąc inspirację z dzieł Ludwiga von Misesa i Friedricha Augusta von Hayeka. Podobnie jak Miley w Argentynie, w Polsce wprowadzono terapię szokową.

Reformy Balčerowicza pomogły w stworzeniu fundamentów, które pozwoliły Polsce stać się dziś jednym z najlepiej prosperujących krajów w Europie.

W 2017 roku ekonomista Marcin Piątkowski opublikował książkę pt.: Europejski mistrz wzrostugdzie po 25 latach dokonuje inwentaryzacji:

Jednak dwadzieścia pięć lat później Polska jest niekwestionowanym liderem transformacji i wzrostu w Europie i na świecie. Od początku transformacji postkomunistycznej w 1989 roku polska gospodarka rozwijała się szybciej niż jakikolwiek inny kraj w Europie. PKB Polski na mieszkańca wzrósł prawie dwuipółkrotnie, przewyższając wszystkie kraje postkomunistyczne i strefę euro.

Według danych Banku Światowego PKB na mieszkańca w 1989 r. stanowił 30% analogicznego poziomu w Stanach Zjednoczonych, a w 2016 r. osiągnął 48% poziomu amerykańskiego. Dochody Polaków wzrosły z około 10 300 dolarów w 1990 r., po uwzględnieniu zakupów energii. Do około 27 000 dolarów w 2017 r. W porównaniu doEuropa 15Dochody Polaków w 1989 r. wynosiły mniej niż jedną trzecią, a w 2015 r. wzrosły do ​​prawie dwóch trzecich.

Przypadek Polski pokazuje, że kapitalistyczne reformy i terapia szokowa działają! Ale Polska daje też drugą lekcję, nie mniej ważną dziś dla Argentyńczyków: zanim sytuacja się poprawiła, Polska przeżyła okres trudności, który trwał dwa lata.

Walka z biedą

Jedną z oczekiwanych negatywnych konsekwencji reform gospodarczych był spadek PKB na kilka lat, zanim powrócił wzrost gospodarczy.

W Polsce spadek sięgnął 11,6% w 1990 r., następnie 7,6% w 1991 r. Stopa bezrobocia wzrosła od zera do 12% w 1991 r., a następnie do 14% w 1992 r. Oczywiście należy pamiętać, że Polska, podobnie jak Argentyna charakteryzowała się wysoką stopą ukrytego bezrobocia. Komuniści wykazali się dużą kreatywnością w metodach tuszowania bezrobocia. Po upadku socjalizmu bezrobocie ukryte przekształciło się w bezrobocie oficjalne. Nieuniknione było, że osoby pracujące w przedsiębiorstwach państwowych, które nie były wystarczająco konkurencyjne na światowe rynki i którym dzięki rządowym dotacjom nie udało się zbankrutować, stracą pracę, a do oficjalnego bezrobocia dodamy ukryte bezrobocie. Liczby bezrobocia. Instytucje publiczne upadły. Ale jednocześnie powstało wiele nowych firm.

Przykład Polski ukazuje zatem dwie kluczowe lekcje:

1. Kapitalistyczna terapia szokowa działa. Miley wyznaje te same doktryny i zasady ekonomiczne co Balcirovic. Obaj borykali się z tymi samymi problemami: nadmiernym długiem publicznym, hiperinflacją, biedą i państwem dławiącym gospodarkę.
2. Zanim sytuacja się poprawi, wiele rzeczy musi się pogorszyć. Całkowicie nierealistyczne jest oczekiwanie, że w ciągu jednego roku zostaną naprawione szkody powstałe przez dziesięciolecia.

Argentyna znajduje się dziś na rozdrożu: albo rozumie powyższe, albo ma cierpliwość niezbędną, aby przetrwać burzę i przetrwać dwa trudne lata. Albo nie ma tej cierpliwości i ulega atrakcyjności szybkich rozwiązań obiecanych przez pragnących powrotu do władzy peronistów. Jeśli okażą się cierpliwi, Argentyna będzie miała pomyślną przyszłość. W przeciwnym razie ponownie wpadną w spiralę zadłużenia, inflacji i biedy.

Autorem książki jest Rainer Zitelmann Jak narody wychodzą z biedy?.