Cofając się 50 000 lat później, czym jest ta kometa, którą można zobaczyć gołym okiem?

Jej zielone włosy, które zdradzają obecność cząstek węglowych, od wielu dni są uwieczniane przez wielu pasjonatów astrofotografii. Pochodzący z obrzeży Układu Słonecznego kometa Ochrzczony C/2022 E3 (ZTF) zbliży się najbliżej Ziemi w najbliższą środę, 1 lutego 2023 r., w odległości równej jednej trzeciej odległości, jaka dzieli naszą planetę od Słońca. Odkryta niecały rok temu, potrzebowała 50 000 lat, aby powrócić do naszego sąsiedztwa, co jest czasem potrzebnym do pokonania eliptycznej, bardzo wydłużonej orbity wokół Słońca.

w pobliżu Gwiazdy Północnej

Aby się o tym przekonać, trzeba spojrzeć na północ, w kierunku Gwiazdy Polarnej, w gwiazdozbiorze Małej Niedźwiedzicy. Obecnie ma jasność około 6mag, tyle samo co najsłabsza gwiazda widoczna gołym okiem. Więc są one również, w dobrych warunkach, na bardzo ciemnym niebie, ale będą lepiej widoczne przez lornetkę ”- zauważa Jeremy Lasso, astrofizyk z Instytutu Badań Astrofizyki i Nauk Planetarnych (IRAP) w Tuluzie. , ta kometa jest znacznie mniej widoczna niż jej dwa poprzednie odpowiedniki, Hale-Bopp (1997) i hałas (2020), zwłaszcza że są od niej dużo starsi.

Komety w Obłoku Oorta to te, które najdłużej przebywały z dala od Słońca. Zawierają najbardziej prymitywne materiały

Jądro C/2022 E3 (ZTF), składające się z lodu i niewielkiej ilości materii organicznej, zostało już oszacowane na mały kilometr średnicy. Na naszym niebie ten duży lodowy kamyk zmienił się w świetlisty ślad. „Gdy trajektoria zbliża się do Słońca, temperatura komety regularnie rośnie. Lód ostatecznie sublimuje: zmienia stan ze stałego na gazowy. Powoduje to powstawanie dużych dżetów materii: warkocz komety może rozciągać się na ok. wiele milionów kilometrów”, mówi Stéphane Le Molique, inżynier naukowy w Laboratorium Nauk Planetarnych i Nauk o Ziemi (LPG) w Nantes.

pozostałości Układu Słonecznego

Naukowcom udało się ustalić, że C/2022 E3 (ZTF) prawdopodobnie pochodzi z Obłoku Oorta, kulistego rezerwuaru komet bardzo daleko od Słońca, między 20 000 a 100 000 jednostek astronomicznych (AU) (AU to średnia odległość między Ziemią a słońce). Co czyni je szczególnie interesującymi do badania: „Komety z chmury Oorta to te, które przebywały w najdłuższej odległości od Słońca. Zawierają najbardziej prymitywny materiał, jaki możemy badać, dzięki czemu możemy uzyskać bardzo cenne informacje o składzie gazów, które pozwoliły na powstanie pierwotnego układu słonecznego”. Pamiętaj o Jeremym Laso. Możemy analizować kometę z odległości za pomocą spektroskopii: badamy odbijane przez nią światło i patrzymy na długości fal, przy których absorbuje światło. Są to oznaki obecności pewnych cząsteczek” – kontynuuje Stéphane Le Mouëlic.

Ale analizy z Ziemi nie wystarczą, aby odkryć wszystkie tajemnice tych pozostałości naszego Układu Słonecznego. Komety z Obłoku Oorta są również sercem przyszłej europejskiej misji kosmicznej, której start zaplanowano na 2029 r. „Celem jest umieszczenie misji na orbicie oczekującej i gdy tylko zobaczymy kometę w Obłoku Oorta, ” wyjaśnia Jérémie Lasue.

Prawdopodobnie już jej nie zobaczymy

Celem nie będzie C/2022 E3 (ZTF), jego trajektoria zaprowadzi go już daleko od Ziemi w 2029 roku. Prawdopodobnie nigdy nie zobaczymy jego powrotu z granic naszego Układu Słonecznego, nawet po 50 000 lat: „Ty są dalej, a siła grawitacji, która wiąże cię ze Słońcem, słabnie”. Możliwe jest więc wyrzucenie ich z ich własnej grawitacji. Może się to zdarzyć, gdy niektóre z bliskich nam gwiazd nie przechodzą zbyt daleko, kilka lat. Mogą wchodzić w interakcje z kometami, dostosowywać swoją prędkość, a następnie trafiać do ośrodka międzygwiezdnego”. Kolejna kometa, 2I/Borissov, została zauważona w naszym Układzie Słonecznym 30 sierpnia 2019 roku.