12 rzeczy, których (jeszcze) nie wiedziałeś o Guide du Routard, 50 w 2023 r.

Albo go kochamy, albo nienawidzimy. To zależy. Kwestia podejścia, pokolenia, czasu też. Faktem jest, że kiedy został wprowadzony na rynek w 1973 roku, Rotard dał Michelin ogromny impuls, a następnie zdominował rynek francuski. Pół wieku później jest nam tak dobrze znany, że wydaje nam się, że wiemy już prawie wszystko o najlepiej sprzedającym się francuskim przewodniku turystycznym. 1. Na początku mitem i kluczem do każdej historii sukcesu jest mit. Le Routard nie jest wyjątkiem od reguły. A Philippe Gluagne, współzałożyciel przewodnika wraz z Michelem Duvalem, chętnie opowiada o tym prasie, zwłaszcza w 2017 roku w L’Etudiant, zafascynowany czasem, kiedy wszystko wydawało się możliwe. W lipcu 1968 roku syn nauczyciela, genialny licealista – maturę z wyróżnieniem zdał w wieku 16 lat – wyruszył w swoją pierwszą przygodę. Trzy tygodnie wędrówki po Anglii ze swoim najlepszym przyjacielem. W kieszeni ma tylko 600 franków (dziś około 90 euro) i odkrywa urok dość atrakcyjnych nocy, przywilej załamanych podróżników. W następnym roku była to Hiszpania. Nic nie było zbyt dziwne, ale tam spotkał 25-letniego Amerykanina, weterana wojny wietnamskiej, Orda Elliotta, który zapoznał go z „Europą za pięć dolarów dziennie”, napisaną przez Arthura Frommera. Rewelacja, która da mu do myślenia po powrocie ze swojej pierwszej podróży, słynnej podróży do Indii przez Stambuł w 1972 roku. Początkowo planuje tylko udzielać jałmużny swoim przyjaciołom ze szkoły biznesu. W takim razie dlaczego nie publikacja w „prawdziwym” czasopiśmie. W tej chwili nagłówek w tym czasie kupuje jego historię: „Ostatni przystanek: Krishna, droga do Indii”, sześcioipółstronicowy esej opublikowany w 1972 r., wspomina Philipa Gluagoguena w audycji radiowej w RFI z okazji 40-lecia swojego mentora. To nie przypadek, Actuel źle płaci, to wiadomo, ale tam trzeba być w danym momencie i…