„Lalka” WJ Haasa, Splendory i nędze w Polsce, 1878

Lalka (1968), adaptacja tytułowej powieści Bolesława Brusa, stała się filmem kultowym. W szczególności Francis Ford Coppola i Martin Scorsese ulegli czarnemu urokowi tego hipnotycznego filmu. Wielkie odkrycie: po raz pierwszy lalka pojawiła się w kinach 7 grudnia.

1878: Wogulski (Mariusza Dymochowskiego), prosty sprzedawca w małym sklepie, postanawia odnieść sukces. Dzięki wojnie, po zesłaniu na Syberię, znów jest bardzo bogaty. Gigantyczny, milczący cień, mężczyzna imponuje swoim mistrzostwem. Z pieniędzmi, z mężczyznami wie, jak to zrobić. W jego ciężkim spojrzeniu daje się już wyczuć rodzaj znużenia: Vogulsky obserwuje, studiuje, a obraz ludzkiej nędzy wciąż go dotyka. Jeśli to przeżyje, jego żelazna wola pomoże każdemu, kogo spotka. Ale robi to, kiedy tylko może. Dla tej nierządnicy, która płacze w kościele, wykorzystuje swoje koneksje, aby zapewnić jej honorowe miejsce w społeczeństwie.

WJ Obrazy w długich, płynnych ujęciach: w ciągu kilku minut cały kawałek dickensowskiej tragedii przesuwa się przed naszymi oczami jak brudny szary gobelin. Następnie kamera przesuwa się z powrotem, aby dać nam zamrożony obraz stacji społecznościowej, w której ludzie wydają się być zrobieni z wosku. Kim jest tytułowa lalka? Ta piękna Isabella Leca (Beatę TyśkiewiczW kim jest szaleńczo zakochany Vogulski? A może zachwiało go przeznaczenie, które, jak wierzy, udało mu się opanować? Nikt nie może jednocześnie służyć dwóm panom, Bogu i pieniądzom.

inteligentna, wrażliwa, Vogulski dobrze wie, że pieniądze są środkiem, a nie celem. Liczy się pragnienie, którego nie mamy : Ale czy to, czego nie mamy lub co wiemy, zawsze jest poza naszym zasięgiem? Po drugie, oczywiście… ta kobieta, Isabella, zawsze będzie mu obca. Co ich dzieli? Pieniądze, zwłaszcza. Vogulski to nuworysz, a Isabella, rozpieszczona arystokratka, trzyma karty do góry nogami. W miłości, jaką rolę należy odgrywać w tej sprawie? Jeśli się zgodzi, Isabella straci swoją tajemnicę i dar. Aby być kochaną, musi być stała Bardzo drogi„. Snob, trafiony w swoje kody, Izabela wydaje się manipulatorem i okrutnikiem. Ale sugeruje też słabość: tylko taka postawa pozwala jej kochać. Zachowanie bariery klas społecznych jest po prostu refleksją.

Vogulski, wieczna miłość, goni Chimery. Wraz ze swoją ciężką, kochającą przyjemność sylwetką ma lekkie tło goryczy i depresji, które czynią go niezdolnym do szczęścia. Film pełen jest luksusowych obrazów: aksamit, porcelana, marmur, szlachetne drewno, wnętrza przykuwają wzrok tak samo jak twarze. Jednocześnie mężczyźni, skrępowani w swoich wyszukanych ubraniach, coraz bardziej upodabniają się do przedmiotów. Podobnie jak kobiety, piękne lalki w gorsetach w sukniach ozdobionych wstążkami, aksamitnymi frędzlami, guzikami z masy perłowej, jak figurki z pozytywki.

Zaskakująca scena na torze wyścigowym pokazuje Vogulskiego celującego przez lornetkę w Isabellę. Szczęście młodej kobiety, zauważa Vogulski, jest metą tylko dla niego. Scena nocnego pociągu, ujęcia z jazdy, odbicia, cienie i gra świateł ujawniają tę niezastąpioną miłość z najbardziej przekonującym rozczarowaniem, które tylko ją wzmacnia.

Piękno malarskich scen sprawia, że ​​film jest magnetyzujący. Zanim zaczął zarabiać, Vogulski marzył o byciu fizykiem, alchemikiem: dziwna scena przedstawia kawałek metalu zawieszony w powietrzu jak sen.

zabawka Wojciech J. Has, Polska, 1968, 2:41, z Maruszem Dmochowskim, Beatą Tyszkiewicz, Tadeuszem Fijewskim, Kaliną Jedrusik, Haliną Kwiatkowską. Premiera Malavity ma trafić do kin 7 grudnia.

Wyświetlenia: Oficjalny kadr z filmu.