Hélène Courtois, kartograf kosmiczny: „Galaktyki nie są rozmieszczone losowo we wszechświecie”.

Na Ziemi niemal codziennie używamy map do nawigacji i orientacji. Karty te są praktyczne i funkcjonalne. Ale mapy mogą być również wykorzystywane przez naukowców. Pomagają odpowiedzieć na podstawowe pytania, które wielu z nas sobie zadaje (Skąd przychodzimy? Dokąd zmierzamy?).

To cała praca, którą astrofizyk wykonuje od lat Heleny Courtoisspecjalistka kosmologii i prorektor Uniwersytetu w Lyonie 1. Jej prace pozwoliły zidentyfikować Laniakię, supergromadę galaktyk, w której znajduje się Droga Mleczna. Numirama rozmawiała z badaczką, aby zrozumieć zakres jej ustaleń.

Wywiad z Hélène Courtois, astrofizyczką

Nomerama: Z czego dokładnie składa się kosmologia?

Helena Courtois: Służy to do ustalenia, gdzie jesteśmy we wszechświecie. Pierwsze pytanie, na które staramy się odpowiedzieć, brzmi: Gdzie jesteśmy? To samo pytanie pojawia się w przypadku geografii. Kosmologia to mapowanie wszechświata. Geografia tworzy mapy Ziemi. Nauka kartografii jest nieodłączną częścią ludzi i być może innych organizmów.

Jak wygląda mapa wszechświata?

Osobliwością moich kart jest to, że są w ruchu. Są to dokładniejsze mapy ruchów. To, co wymyśliłem w astronomii, to mapy ruchów we wszechświecie. To jest mapowanie dynamiczne. Obserwuję ruchy galaktyk przez teleskopy, aby zrozumieć, w jaki sposób Wszechświat dotarł na te mapy. Galaktyki we wszechświecie nie są rozmieszczone losowo.

Jaka jest dobra mapa wszechświata?

Nie robię kart dla samego robienia kart. Mam zmysł estetyczny, lubię, żeby wszystko było piękne i zrozumiałe. Lubię rozmawiać. Mapa, która nie mówi, jest mapą niekompletną. Dlatego mapa musi przekazywać informacje i musimy czuć ruch, gdy ją widzimy, a mapa musi wyraźnie wskazywać, że galaktyki nie znajdują się w przypadkowych lokalizacjach.

Twoje wielkie odkrycie, Laniakio, wstrząsnęło kosmologią. O co chodzi?

Jednym z największych odkryć w mojej karierze było prześledzenie granic naszego kontynentu, zwanego Laniakią. Zaprezentowaliśmy go w 2014 roku. To trójwymiarowy kontynent, to objętość w przestrzeni. Jeśli znajdziemy się w tych granicach, nastąpi ruch w kierunku wnętrza objętości. Jeśli przekroczymy tę granicę, staniemy się częścią innego kontynentu. Od końca ubiegłego roku zakończyłem mapowanie pięciu kontynentów sąsiadujących z Nyakea.

Narysowanie jednej mapy zajęło 20 lat [Laniakea]. Następnie, w ciągu kolejnych 10 lat, sporządziłem mapę kolejnych pięciu. Przyszłość to teleskopy, a w szczególności Euklides. Pomoże nam to narysować największą mapę Wszechświata, która będzie miała średnicę 10 miliardów lat świetlnych. Moja obecna duża mapa ma miliard lat świetlnych długości i zawiera 6 kontynentów pozagalaktycznych.

Dlaczego musimy tworzyć coraz większe mapy?

To pójść dalej, ale także dotrzeć wcześniej do wszechświata. Ważne jest również, aby cofnąć się w czasie i stworzyć większe mapy. Dzięki mapie sprzed ponad 10 miliardów lat będziemy mieli informacje o świecie, który nie był tym, czym jest obecnie.

Jakie są zastosowania tych kart?

Kiedy zajmujesz się nauką podstawową, nie masz pojęcia, jak z niej korzystać. To nie nasza praca. Cała wiedza, którą zdobywam, należy do całego świata. Nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić, co z tym zrobią kolejni ludzie. Wiem, że będzie to korzystne dla ludzkości. Mam nadzieję, że posłuży to ochronie istot żywych i nieożywionych.

W programie „Na ramionach gigantów”

Wydarzenie „Na ramionach gigantów” poświęcone jest szerzeniu nauki Od 26 do 28 września 2024 r.